Naeeda Aurangzeb is gastarbeider vanuit Israël bij wijblijvenhier.nl
Meer dan honderd keer was ik gastvouw, gastspreekster, reisleidster en vraagbaak voor nette, geïnteresseerde (sommigen meer dan anderen) autochtone Hollanders. Een rondje Schilderswijk, Charlois, Laakkwartier, Spangen, Maashaven, Regentesse en/of Spoorwijk. Hetkan allemaal. Zo een rondje ‘volksbuurten’, ‘multiculturele wijken’ en ‘achterstandswijken’… kan een half uur duren, maar ook een paar uur.
Meestal bestond de rondleiding uit een bezoekje moskee, mandir en/of hamam. Afhankelijk van het budget, van de geachte dames en heren in kwestie, werd de multiculturele ontmoeting al dan niet afgesloten met een pittig hapje. Voor de duidelijkheid, het pittige hapje kan niet in zomaar een restaurant worden genuttigd, er zijn in de wijk speciale ‘safe’ eetgelegenheden. Alle andere nette, geïnteresseerde autochtonen komen ook hier voor hun hapje. Gluur door het raam naar binnen, ziet u een wand met foto’s van de eigenaar in gezelschap van (semi) beroemde autochtonen? If yes, u zit goed.
In de afgelopen tien jaar heb ik vele vragen mogen beantwoorden. De vragen waren afkomstig van politici, docenten, studenten, scholieren, kunstenaars, bankdirecteuren, verpleegkundigen, artsen, politiemannen en vrouwen, buurtbewoners, kerkgangers en ga zo maar door…vragen en antwoorden die uiteindelijk allochtoon en autochtoon, moslim en niet moslim dichter bij elkaar moeten brengen…jaja..
Gisteren ging ik mee met gastvrouw en reisleidster Khouriya, een rondje Lod. Khouriya is een Israëlische van Palestijnse afkomst (Arab Israëli/ Palestinian living in Israël) en zij geeft rondleidingen in Lod. Lod is een arme, gekleurde stad net buiten Tel Aviv. Khouriya vertelt dat tot 1948 in Lod voornamelijk moslim en christen Palestijnen woonden. In 1948 werden rond de 300 vrouwen en kinderen vermoord, door een van de bewapende, ondergrondse, joodse militante bewegingen. De rest van de inwoners werden bedreigd en hardhandig verzocht de stad te verlaten. Op bevel van Ben Gurion, zorgde voormalig premier van Israël, Yitzak Rabin voor de verdrijving van Palestijnen uit Lod.
Tegenwoordig is Lod een van de armste steden van het land, het is ook een zogenaamde gemengde stad. De meeste Israëlische steden bestaan louter uit óf Joodse óf Arabische inwoners. In Lod wonen echter Joden en Arabieren gezamenlijk in een stad. De joden zijn voornamelijk ‘oliem gadashiem’, nieuwe joodse immigranten afkomstig uit Rusland en Ethiopië. De stad is een mengelmoes van minderheden. Minderheden die op alle vlakten aan het kortste eind trekken. Zoals overal ter wereld, is er ook hier een minderheid onder de minderheid, in dit geval zijn dat de Arabische inwoners. Deze inwoners trekken aan het kortste eind van het kortste eind…
Khouriya behoort tot deze minderheid onder de minderheid. Haar zelfopgelegde taak is de leden van de meerderheid (in dit geval blanke joden, die zich de nazaten van verlichte Europese joden mogen noemen) rondleiden in haar huis. Deze keer bestaat de groep uit jongeren, die hun diensplicht vervullen door zich nuttig te maken als ‘social workers’ in tehuizen en scholen. Voor een paar uur dwarrelen deze jongeren rond in een onbekend stukje eigen land. Eigen land?
De hutjes met daken van zinken platen doen me denken aan een vluchtelingenkamp. Iedere halve minuut worden de bewoners wakker geschud door een trein, die door de wijk raast op weg naar ‘grote’ steden als Tel Aviv en Haifa. Als je niet oppast struikel je over grote blokken stenen, resten van wat ooit huizen waren voor de verdrijving in 1948. De geur van een openliggend riool overtreft de geur van de gele bloemetjes, waarvan ik de naam niet ken.
Khouriya blijft praten, vragen beantwoorden en uitleggen. Ik, de ‘Hollandse Khouriya’, loop achteraan en kijk zwijgzaam toe. Nu ben ik niet degene die uitlegt, vragen beantwoord. Nu ben ik op bezoek. Aapjes kijken, noemt een van de jongeren het.. Aapjes kijken? Was ik in Nederland de aap, waren mijn vrienden en collega’s in de Schilderswijk en in Charlois de aapjes? Ja, deze opmerking raakt, maar er zit ook een kern van waarheid in. ?un je die werkelijk begrijpen door dit soort wandelingen?
Begrijp ik nu meer van de inwoners van Lod? Ik vraag me af, hoeveel van mijn bezoekers, hun handen wasten na een bezoek aan de Schilderswijk en hun neus stopten in een naar mint geurende tissue, om de geur van de Haagse Mart uit hun neus te krijgen. Terwijl ik met gemengde gevoelens terugdenk aan de ontelbare etentjes in Bogacici op de Vaillantlaan, kijkt Shimon Peres mij spottend aan vanaf de wand van Abu Michel.
Tel Aviv, 24 april 2006
Khouriya beantwoord vragen van de Israëlische jongeren in de reünies van Lod
De Arabische kinderen van Lod
En hun huizen…
En nu willen we eten
Naeeda Aurangzeb is journaliste. Sinds een half jaar woont zij in Tel Aviv, Israël. Zij werkte en woonde eerder in Jeruzalem en de Verenigde Staten. In Nederland werkte zij o.a voor TV West, de NMO en de NCRV en schreef het boek ‘Verdreven Palestijnen’.
7 Reacties op "Aapjes kijken"
Hey leuk, eindelijk horen we wat van iemand die daar werkelijk is. Ben erg benieuwd naar je komende stukken Naeeda.
Israel weet hoe gevaarlijk terrorisme kan zijn, zij heeft haar bestaan er aan te danken.
Leuke foto’s. Wat een zwaar leven moet dat zijn zeg in die omstandigheden. Succes daar.
Leuk geschreven! Is inderdaad interessant dat we wat horen van iemand die daar is. Ben benieuwd hoe de mensen daar nou daadwerkelijk leven en je brengt het wel op een leuke manier. Ik kijk uit naar je volgende bijdagen!
Als je zo naar de foto’s kijkt zou je echt niet zomaar denken dat dat in Israel is. Mooi geschreven.
Toevallig komt vanavond op Nova een reportage over een Palestijnse rapgroep uit dat plaatsje Lod!
No disrespect maar ik lees eindelijk hier wat me werkelijk raakt en ook nog goed geschreven is.