Voorpagina Cultuur

Uitstervend ras versus Verboden vrucht

Stelt u zich eens een jonge moslima rond de 30 jaar in Nederland voor. Zij is opgeleid en succesvol in haar werk. Een moslima die haar mannetje staat. Heeft praktiserende religieuze ouders, maar ze dwingen haar niet om te praktiseren. Wel houdt zij zich aan de vijf zuilen. In tegenstelling tot haar moeder draagt zij geen hoofddoek. Zij is binnen haar familie in vrijheid opgegroeid en nooit belemmerd in haar keuzes in het leven. Zij houdt ervan om met vrienden uit te gaan en heeft de wereld rondgereisd. Als zij anderen moet geloven, is zij spontaan, mooi en intelligent. Bij feestjes is zij vaak het middelpunt. Aandacht van moslimmannen komt zij niet te kort. In het spel en geflirt komt zij opeens uit de kast en zegt: ‘ik heb nooit een relatie gehad. En nee ook nooit gezoend’. ‘Dat kan toch niet waar zijn! In deze tijd?? Je liegt! Hoe kun je nou nooit een vriendje hebben gehad??’ hoort zij steeds van moslimmannen én vrouwen.

Het bovenstaande voorbeeld had trouwens net zo goed kunnen gaan om een moslimman. Valt hen iets te verwijten?  Je wordt ermee doodgegooid op tv, films, lees er talloze boeken over en het is niet dat je niet in aanraking kan komen met mannen. En al helemaal niet dankzij internet en chatsites. Het is moeilijk om zichzelf te onthouden van haar/ zijn behoeften. Van zoenen tot andere sexuele handelingen voor het huwelijk wordt niet meer raar opgekeken. Lijkt wel alsof het nieuwe taboe ‘het niet hebben gehad van een relatie’ is geworden.

Waarom heeft deze moslima dan nooit een vriendje gehad? Heeft zij geen tijd? Te druk met haar carrière? Voelen mannen zich geïntimideerd? Heeft zij een te sterke persoonlijkheid? Een traumatische jeugd gehad? Of is zij gewoon lesbisch? Nee, de werkelijkheid is voor sommigen een schizofrene situatie. Hoewel het niet overeenkomt met haar uiterlijk, doen en laten, gaat het bij haar om religieuze principes. Religieus? Hoe kan dat dan nou? Haar uiterlijk geeft andere signalen. Alsof zij nooit is verleid of verliefd is geworden?!

Dames en heren, hoe ongeloofwaardig dit kan klinken, toch bestaan deze mensen in de Nederlandse samenleving.  Of behoort deze moslima toch tot een uitstervend ras…? Op deze vraag mogen jullie zelf antwoord geven. Interessant is, dat wij mensen al te graag in hokjes willen plaatsen. Het beeld van de ander moet overeen komen met wat wij vinden dat past bij dat beeld. Dit kan gaan om allerlei beelden. Je draagt bijvoorbeeld een hoofddoek en rookt. Ook  dat past niet bij elkaar. Of je bent imam, maar gaat vreemd. Je bidt vijf keer per dag en zegt geen alcohol te drinken, maar drinkt met vrienden om te weten hoe het is om dronken te worden. Je geeft geen hand, maar stuurt de meest vunzige sms’jes. En ga zo maar door…

Misschien is de kern van het leven simpelweg dat er meer is dan de uiterlijkheden en de uiterlijkheden kunnen pas beoordeeld worden als je iemands hart kent.  En hoe iemands hart is, kan alleen Allah weten en dus beoordelen. Het zou de mens sieren om bescheiden genoeg te zijn om dat oordeel aan Allah over te laten.

Leyla Cakir werd bekend als de eerste vrouwelijke moskeevoorzitter van Nederland en is momenteel voorzitter van de moslimvrouwenorganisatie Al Nisa.

Lees andere stukken van