De laatste pagina van Osama’s dagboek

Abdelkarim heeft via zijn Pakistaanse contacten de laatste pagina van Osama bin Ladens dagboek weten te bemachtigen. Op deze pagina, die één dag voor zijn dood is geschreven, richt Osama het woord tot zijn buurjongen Radjinder: een jongen die dagelijks door Bin Laden via het raam werd begluurd. Echter, het staat niet onomstotelijk vast dat Radjinder écht bestaat. Experts vermoeden dat de jongen Osama’s adolescente alter ego representeert.

Abbottabad, 1 mei 2011

Beste Radjinder,

Ik denk dat mijn derde vrouw Amal een oogje op mijn lijfwacht heeft. Ik zag ze laatst naar elkaar kijken, terwijl ik haar nog zo gezegd had om haar instinctieve wens naar seksuele vrijheid intens te onderdrukken. Het kan ook code zijn; misschien beramen ze een westers complot tégen mij. Paranoïde. Die viert de laatste tien jaar hoogtij. Een vierde echtgenote zit derhalve niet in de planning Radjinder. Hoofdpijn. En met de kennis van nu adviseer ik je zelfs om nooit aan mannen vrouwen te beginnen. Enfin, waarom zou ik jou daar nu al mee lastig vallen? Je bent hoogstens vier jaar.

En toch begrijp ik haar wel. Ik ben inmiddels een oude man met een nierdialyse, de meest gezochte man ter wereld, ooit miljardair, daar is alleen nog maar een ouderwetse TV van overgebleven. De tijd dat vrouwen als Georgina Verbaan naar een man als ik verlangden is passé. Maar eerlijk. Vind je mij – in de meest brede zin van het woord ‘platonisch’ – een aantrekkelijke man?

De noodgedwongen verhuizing van mijn privé-grot naar Abbottabad heeft bij Amal de nodige verhuisstress veroorzaakt. En die schimmelinfectie aan mijn grote teen is ook niet bepaald charmant te noemen. Rondom de Afghaanse grotten kon ze tenminste buiten spelen met de oudste dochters van mijn eerste twee echtgenotes. Nu wacht haar hetzelfde lot als mij, gevangen tussen de vier muren van mijn bescheiden villa, wachten tot de dood ons van deze verderfelijke wereld zal bevrijden.

De makelaar had nog zo gezegd dat hij een woning zou zoeken in de veilige Pakistaanse contreien, een plek waar ik in alle rust de nodige voorbereidingen kon treffen om ongestoord, door de VS aangemoedigd, de wereld een flinke portie angst in kon boezemen. Ik heb gisteren nog gerepeteerd voor een nieuwe videoboodschap, maar inspiratie voor de typische poëtische Osama retoriek ontbrak.

Best ironisch dat ik nu pal naast een Pakistaans militair instituut woon, vijftig kilometer van Islamabad, daar waar dat laffe corrupte Amerika-vriendje Musharraf regeerde. Moge Allah hem vervloeken met Lichen Sclerosus. Of een zelfmoordaanslag. En die makelaar? Tsjah, het blijven makelaars.

Ik snap eigenlijk niet waarom ik een dagboek bijhoud, maar het is – gezien de beeldvorming die er rondom mij heerst – waarschijnlijk de enige manier om die te nuanceren. Ik heb niet meer lang te leven, de nierdialyse eist zijn tol en de Amerikanen zullen – als het onvermijdelijke, niet te versmaden moment aanbreekt – deze proberen te confisqueren. Ik hoop echter dat jij deze in handen krijgt. Via jou moet Osama in gedachten voortleven, de man naar wie kinderen zijn vernoemd. Ik hoop dat je mijn verhaal naar buiten kan brengen, zodat deze misschien verfilmd kan worden en vele anderen zal inspireren om zich net als ik… voor de goede zaak in te zetten.

Radjinder, het Pakistaans eten heeft mijn nieren geteisterd, maar de Mango Lassi vloeide elke avond rijkelijk. Ik wil je bedanken voor de gastvrijheid.

Was getekend,

OBL

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdelkarim El-Fassi

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim