London Calling, Part One

WijBlijvenHier is tegenwoordig vooral veel aan het reizen. Nu vertoeven o.a. Faisal en Umar ergens in Scandinavië, terwijl we vorig weekend nog met een delegatie in Londen waren. Na 5 dagen rust van het Londense avontuur, volgt dan hier eindelijk het verslag.

Na een wiebelige doch gezellige bootreis kwamen we rond het middaguur met 11 man en vrouw aan op Liverpool Street Station te Londen. Gelukkig hadden we een ervaren Londen-kenner, M.C.(om veiligheidsredenen reduceren we deze persoon tot een 2-letter-combinatie) met ons mee, die even snel wat dagkaarten voor de metro regelde en ons leidde richting Edgware Road, de Arabische buurt. In deze ene straat van Londen had ik in één oogopslag al meer vrouwen in een burqa gezien dan in m’n hele leven in Nederland. Wat zouden die vrouwen daar toch genieten van hun vrijheid! We stapten een Libanees restaurant binnen en voor we ’t wisten was de tafel gevuld met shoarma, kabab, falafel, humus en allerlei andere lekkernijen. Na het eten vertrokken we richting ons hotel pal naast het Wembley stadion om even bij te komen en ons op te frissen. Na het middaggebed gelezen te hebben, vertrokken we met z’n allen richting het centrum om even de standaard toeristische plekken in vogelvlucht te bekijken: de Big Ben (wat is daar zo leuk aan?), Downing Street, wandelingje door St. James Park, Buckingham Palace en toen was het wel genoeg geweest met onze culturele verrijking.

We splitsten de groep in tweeën, want Faisal had een afspraak met wat gasten in een moskee ergens in Oost Londen. Umar, Ashraf, ‘007’ (om veiligheidsredenen reduceren we deze karikatuur tot een nummer) en ik gingen met hem mee, want het schijnt dat daar de lekkerste Indiase restaurants bevinden. Na het eten zouden we dan weer de Arabische buurt induiken om relaxed in een Arabische lounge te genieten van lekker hapjes, heerlijke muntthee en zou de waterpijp ons in hogere sferen brengen. Hadden we toen maar geweten dat het lot hele andere plannen met ons had.

We vertrokken vanaf Oxford Circus met de metro naar Stratford, waar we een half uur moesten wachten op bus 25. Toen die eindelijk arriveerde, was die propvol en weigerde de chauffeur verder te rijden als we niet zouden uitstappen. Dit verzoek werd door ons natuurlijk vriendelijk geweigerd en dus stonden we met z’n allen stil. Zelfs toen een aantal mensen vrijwillig de bus verlieten en de deuren wel konden sluiten, bleef de chauffeur erbij dat we zouden uitstappen. Na intern beraad, besloten we dan maar af te zien om naar Faisal’s vrienden te gaan en dat we direct naar een restaurant in East Ham zouden gaan. 5 minuten later stonden we dus weer buiten de bus en vanuit het niets verscheen plots een lege bus 25; we gingen dus toch naar Faisal’s vrienden in de moskee.

Het plan was dat we in de moskee het avondgebed zouden lezen en Faisal zijn vrienden snel zou afschudden, zodat we lekker op ons gemak konden gaan eten. We moesten wel rond middernacht in het centrum terug zijn, want daarna rijden er geen metro’s meer en het was nu al 21 uur. Helaas lukte het Faisal niet om op slinkse wijze weg te sneaken en drongen zijn vrienden erop aan dat we zouden blijven om in de moskee te eten. Diverse smoesjes werden toen uit onze mouwen geschud, maar het mocht niet baten; uit gedwongen beleefdheid aten we dan toch paar hapjes mee en het was al weer 22 uur toen we eindelijk letterlijk uit de moskee konden vluchten (Moge God het ons vergeven). We hadden toen nog maar 2 uurtjes om in East Ham te komen, een restaurant op te zoeken, te eten en weer op tijd terug te zijn in het centrum. Elke seconde telde nu!

…to be continued…

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

ReFlex

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van