Voorpagina Ervaringen

Zij zuivert mijn hart

, 22 mei 2011, 8 reacties

Ze was slechts zes jaar, maar liet een onuitwisbare indruk op mij achter. Een meisje dat een naar verhouding kort leven was gegund, maar in dat leven zoveel had meegemaakt dat ze menig 80-jarige achter zich liet.

Ik ontmoette haar voor het eerst in het kantoor van de directrice. Ze was er met haar moeder en vader en zou in mijn groep komen. De mensen om mij heen leken vooral haar handicap te zien; ik zag een meisje met karakter en levenslust. En een lichaam dat niet deed wat ze wilde, behalve soms als ze heel geconcentreerd was. Ik zag het als mijn taak om haar vrolijk en gezond te houden en uitdagingen te bieden. Geen eenvoudige doelstelling, maar wel het minste dat je haar moreel gezien zou moeten bieden.

Na twee jaar moest ik haar verlaten. Ik werd verzocht een pubergroep onder mijn hoede te nemen. In mijn afwezigheid ging het soms goed, vaker slecht met haar. Haar hart liet haar soms in de steek. Haar longen, slokdarm en hersenen lieten haar niet met rust. Na de zoveelste epileptische aanval, leek er een stuk van haar persoonlijkheid weg. Ik bezocht onze oude groep en heb nog nooit zoiets treurigs mee gemaakt. Ze leek er al niet meer te zijn.

Na een jaar werd er een beslissing genomen: ze zou naar een hospice gaan. Wonder boven wonder leek ze hier sterker te worden. Ze werd weer vrolijk, er leek zelfs wat kleur op haar wangen te komen. Ouders durfden zelfs weer na te denken over de toekomst.

Enkele dagen voor haar zevende verjaardag kreeg zij echter een aanval die haar lijf volledig uitputte. Op een vrijdagmiddag stond ik op mijn groep en hoorde van haar nieuwe begeleider dat het niet goed was.

In het ziekenhuis aangekomen, zag ik haar. Haar lange, blonde haar lag om haar heen. Haar moeder zat naast haar bed, uitgeput van emotie en slaapgebrek. De verwachting was dat zij niet verder dan de ochtend zou komen. Mogelijk dat haar vader, die op ziekenbezoek in zijn thuisland was, haar niet meer levend zou meemaken.

Ik heb even op haar mogen passen van moeder,  terwijl ze thuis spullen haalde. Ik las wat Koran en wat Robert Burns – Charlie is ma darlin’ was altijd favoriet bij haar. Een zuster diende meer morfine toe. Haar ademhaling werd rustiger en leek zelfs minder pijnlijk.

In de ochtend van Koninginnedag overleed zij, haar moeder zat aan haar bed. Die werd net op tijd wakker en kon nog net de glimlach op haar gezicht zien. Haar vader kwam enkele uren later op Schiphol aan.

Zoveel verdriet, maar ook iets van opluchting. Haar ouders,  moslims, weten dat zij op een betere plek is, dat haar lichaam haar nu niet meer in de weg zit, dat zij geen pijn meer ervaart, maar alleen rust en ruimte.Weg van de benauwdheid.

Haar lichaam werd gewassen in het kleine uitvaartcentrum van het ziekenhuis. Nadat het in een laken was gewikkeld namen we plaats achter de baar. We hadden een kleine groep mensen, 4 mannen en 3 vrouwen. Samen verrichtten wij het begrafenisgebed. Het is een simpel gebed waarin je bidt voor hulp en ondersteuning voor jezelf, voor de Profeet (vzmh), voor de overledene en voor alle andere overledenen.

Het doet pijn dat ze er niet meer is, maar ook in dat laatste gebed voelde ik dat zij als een zegening in mijn leven was en mijn leven zuiverde van alles wat niet belangrijk was.

Inna lillahi wa inna ilehi radji’oen.

Van Allah zijn we afkomstig en tot Hem is onze terugkeer.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van