Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk

‘De hoofddoek niet waardig’

Achterstandswijken zou u eventueel kunnen herkennen aan de enorme concentratie aan schotels op de balkons, aan de bomen of op het dak. De richting bepaalt de etnische afkomst...

Rokende hoofddoekdragende vrouwen zitten op een bankje en kijken toe hoe hun kinderen een winkelkarretje compleet vernielen. Links zie ik drie kinderen die een half patatje op de grond smijten, terwijl er op drie meter afstand een prullenbak staat. Recht voor me zie ik hoe een dwangneurotisch, autistisch ogende jongen het openingsdeurtje van de speeltuin zeventien keer dichtslaat. Rechts zie ik rennende kinderen, niet ouder dan 8 jaar, anderen uitmaken voor ‘kankerhomo’ en ‘vieze jood’. Je moet er maar tegen kunnen; het uitzicht op de realiteit van een ‘achterstandswijk’.

Ik woonde hiervoor in Kralingen. Een andere uiterste. Dat is zo’n wijk waar je door decadente botox-lieden scheef wordt aangekeken als je al lopend een patatje eet. Een wijk waar je op de verkeerde weghelft al snel wordt afgesneden door tegemoetkomende fietsers. Een wijk waar ik pas na drie jaar mijn bovenbuurvouw ontmoette. Paula. Een wijk waar ik echter vijf jaar in alle rust, in gezelschap van Maarten, met plezier heb gewoond.

Maar nu woon ik hier. Ik probeerde ook vandaag weer mijn Kralingse normen en waarden toe te passen. Vloekende kinderen verzocht ik vriendelijk om gewoon kinderjargon te gebruiken. Hello Kitty. Tinkie Winkie. Die taal dus. Winkelwagens vernielende jongeren adviseerde ik – met m.i. nogal dreigende grote-mensen-taal – te stoppen met het vernielen van andermans eigendom. En de hoofddoekdragende moeders aanspreken, mocht ook niet baten, want mijn Turks is nog steeds niet zo best. En het patatje? Ligt er nog steeds.

Dezelfde maandagavond wordt mijn zusje gebeld door een vriendin. Die vriendin was even daarvoor bij ons op bezoek geweest en nu op weg naar toneelles. Ze vertelt in lichte paniek dat ze niet ver hiervandaan door vier jonge Marokkaanse jongens voor ‘kankerhoer’ is uitgemaakt. ‘Ze was de hoofddoek niet waardig en moest zich diep schamen’.

Reconstructie: vrouw loopt op straat, jongens passeren & reageren, vrouw negeert seksistische opmerkingen van seksueel gefrustreerde pubers, jongens voelen zich gepasseerd, jongens vinden het nodig om seksuele frustratie te botvieren. Voilà. Vervelende Marokkaantjes: we hebben er allemaal wel eens last van. Wat doe je eraan?

Als het aan mij lag, had ik die avond wat oorlellen verlengd én premature melktandjes verwijderd met mijn multifunctionele kettingslot. Maar gelukkig kunnen vrouwen op dat soort momenten wél rationeel nadenken. Aangifte doen dus.

Dag vier. Een ‘goede’ en vreedzame dag in mijn ‘achterstandswijk’. Het is het begin van een zeven maanden durende sabbatical. Vacature ‘wereldverbeteraar’ staat derhalve weer open. En vanaf mijn balkon wacht ik tot een nieuwe naïeve moraalridder zich aandient om het mooie Delfshaven een klein stukje mooier te maken. Ik ben benieuwd.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim