Voorpagina Ervaringen, Gastarbeiders

Open getrokken monden vallen dicht

Naeeda Aurangzeb is gastarbeider vanuit Israël bij wijblijvenhier.nl

Er is genoeg warme lucht om het net niet koud te krijgen. De koude komkommersoep heeft de juiste temperatuur. De zon is al onder, maar haar schemering is nog zichtbaar en het licht verblindt je ogen niet. Er zijn genoeg mensen om mij heen om het Hollands gezellig te kunnen noemen en net niet genoeg om het te kunnen labelen met ‘luidruchtig’.

Om mij heen hoor ik ‘evening talks’ in het Engels met een Aziatisch accent, Engels met een zwaar Duits accent, Hebreeuws, Amerikaans Engels, Brits Engels en ga zo maar door. De waxinelichtjes op de tafeltjes dansen op het ritme van de Mediterrane wind. In de lucht zie ik de lichtjes van een Arkia vliegtuig (Israëlische chartermaatschappij) dat op weg is naar het kleine vliegveld aan het strand. Israël kan dan wel een ‘gevaarlijke bestemming’ zijn, maar het is nog steeds een populair vakantieland voor, met name, joden uit de VS.

Iedere dag weer betrap ik mijzelf erop hoe gemakkelijk het is om je hier over te geven aan de zon, zee en het strand. Het strand is relatief schoon en door de week vrij rustig. Mijn favoriete strandtent beschikt over narqila (waterpijp), humus en een groot scherm waarop ik het WK voetbal kan volgen. Overdreven, nee ik overdrijf echt niet, het is heerlijk vertoeven in Tel Aviv. "Het enige vervelende hier zijn die Arabieren..ik heb niets tegen jou hoor, maar kom op zeg, een beetje met stenen en bommen gooien..noem je dat politiek verdrijven?", aan het woord is een 21 jarige Israëlische schoonheidsspecialiste, waarvan de ouders zijn geboren in Oezbekistan. Ja, die Arabieren (in het algemeen spreken Israëliërs niet graag over Palestijnen..stel dat ze echt bestaan) dat is zoiets als het akelige haartje in je overheerlijke soep..BAH. 

Totale onverschilligheid, dat is een beetje de algemene houding van Israëliërs. Ik snap die houding niet, ik begrijp niet hoe je zo kunt leven. Tijdens een chique bruiloft aan het strand vertelt Tamar, een 25 jarige industrieel ontwerper, waar die onverschilligheid vandaan komt. "In het leger wordt je volgepompt met vijandsbeelden, ‘eigen volk eerst’ idealen etc., je wordt de West Bank ingestuurd en tja daarna wil je zo snel mogelijk alles vergeten. Voor het leger was ik een hele bewuste tiener: ik liep mee in demonstraties, ik trok mijn mond open. Nadat ik mijn diensttijd in het leger er op had zitten, wilde ik vooral met rust worden gelaten" Tamar geeft toe dat het een laffe houding is, een gemakzuchtige houding. Ze weet ook niet goed wat ze zou kunnen doen. Wat denk je van de straat opgaan? Misschien aansluiting zoeken bij een beweging tegen de bezetting? Ja, zou kunnen, maar ja niets doen is soms toch gemakkelijker..

Slechts tweehonderd mensen lieten zich de afgelopen weken horen in de straten van Tel Aviv. Je kunt ook zeggen: Gelukkig, gelukkig vonden tweehonderd mensen het wel belangrijk om zich uit te spreken tegen de agressieve acties van het Israelische leger. Dat uitspreken wordt hier overigens relatief hard aangepakt door de politie. Tijdens een demonstratie voor het huis van de commandant van het leger (goed idee was dat, gillen dat hij een moordenaar is in de wijk waar hij woont, de buren konden het goed horen), wordt zonder enige reden een journalist flink gemept door een agent. Mijn verbazing komt me duur te staan, in mijn nobele streven het op te nemen voor de journalist loop ook ik flinke blauwe plekken op.


Naeeda Aurangzeb is journaliste. Sinds een half jaar woont zij in Tel Aviv, Israël. Zij werkte en woonde eerder in Jeruzalem en de Verenigde Staten. In Nederland werkte zij o.a voor TV West, de NMO en de NCRV en schreef het boek ‘Verdreven Palestijnen’. Haar ervaringen zijn ook te lezen op haar weblog.