Voorpagina Cultuur, Ervaringen, Gastarbeiders

Cheppih goes…Morocco [deel 2]

Mohammed Cheppih is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

De landing verliep erg soepel en met mijn vele vliegervaring, kan ik zeggen dat dit een fantastische vlucht was. En dat voor een chartermaatschappij. Ben vergeten te vermelden dat wij stipt op tijd waren! Bij de landing applaudisseerden de passagiers, zoals het echte toeristen betaamt. Maar waren dit wel echte toeristen? Nee, volgens de aniline-terminologie valt dit onder etnisch vervoer: Mensen die vliegen naar het land waar ze oorspronkelijk vandaan komen.

Het leek uren te duren voordat we uit het vliegtuig mochten en wandelend tussen de vliegtuigen kwamen we aan in het gebouw van vliegveld ‘Ibn Battutah’  (de Marokkaanse ontdekkingsreiziger). Daar stonden we dan met z’n allen in de rij en na niet al te lang wachten, werden we vriendelijk ontvangen door de douaniers en binnen lag onze bagage al klaar.

Buiten vielen de mensen elkaar in de armen, vele tranen vloeiden en ik keek om mij heen, op zoek naar mijn vader. Niemand te bespeuren die aan zijn uiterlijke kenmerken voldeed! Was hij mij vergeten? Ik belde hem en hij bleek onderweg te zijn. ‘Staan jullie al buiten? Ik ben er over twee minuten!’ , was zijn antwoord. Ik was blijkbaar niet de enige die verwonderd was dat wij en op tijd waren en heel snel door de douane kwamen, maar dat was natuurlijk geen excuus voor zijn vertraging. Hij kwam uiteindelijk een half uur later aan; het bleken Marokkaanse minuten te zijn waar hij het over had!

Onderweg naar huis merkte ik dat mijn vader niet stil had gezeten. Een hele discussie in de auto met een goede vriend die met hem was meegekomen, een vastgoedhandelaar, over de huizenmarkt in Tanger. (In het Marokkaans wordt zo iemand ‘semsar’ genoemd). Mooi, hij had het naar zijn zin. Hij vergat niet in de tussentijd te vragen naar Ayaan, hij maakte zich zorgen. Ik stelde hem gerust en zei hem dat Ayaan van mevrouw Verdonk in Nederland mocht blijven, maar toch verkoos om naar Amerika te gaan.

In de uren die volgden, merkte ik aan mijn vader dat hij alles eraan deed mij te overtuigen van de positieve sfeer waarin Marokko zat. ‘Het gaat de goede kant op’, zei hij. Hij wist immers dat ik aardig pessimistisch richting Marokko was.

En het bleef niet bij woorden, we reden door allerlei streken rondom Tanger en inderdaad, het land was in volle bloei! Overal werd gewerkt, gebouwd etc. Wat was er hier aan de hand? Het land dat jarenlang in haar ellende leek stil te staan, was volop in beweging!

Aan het eind van de avond kwamen we thuis en alsof ik al niet genoeg te verwerken had gehad, kreeg ik van mijn moeder te horen dat ook zij het erg naar haar zin had! Wat is er met mij aan de hand? Ik leek de hele tijd op zoek naar een vrijbrief voor mijn negatieve gedrag en gedachtes jegens Marokko, maar die kreeg ik alsmaar niet. Maar niet getreurd, ik ben hier nog een paar dagen…

In de ochtend kreeg ik weer een goedbedoelde tour door Tanger aangeboden, ook hier met de intentie om mij te laten zien hoe goed het met Marokko ging. Onderweg reden we langs de moskee waar vandaag de koning zou bidden. Ook de koning kan niet onder het vrijdagsgebed (verplicht voor elk volwassen moslim) uit.

Voor het eerste voelde ik weer dat ik in een land verbleef, waar vooral moslims leefden. Het vrijdagsgebed was aangebroken en de meesten baanden zich een weg richting een moskee in de buurt. Ik kwam in een moskee terecht waarin (zoals het hoort) een opvoedkundige preek werd gegeven. Vandaag ging het over leugens en wat voor schade die een samenleving kunnen aandoen.

Ik heb er van genoten en vroeg me af wanneer dat voor het laatst was. Waarom kon ik er in Nederland niet zo van genieten, terwijl ook wij daar hele goede prekers hebben? Deze vraag ging gepaard met de vraag wanneer ik voor het laatst in Nederland in een moskee was geweest?

Onderweg terug, maakte mijn pa een opmerking waarin we elkaar konden vinden: ‘De mentaliteit’ , zei hij ‘daar kan ik me aan irriteren’. En toen dacht ik ‘hé,  je hebt gelijk, onze mentaliteit moet veranderen!’ En als ieder van ons zijn ding doet, vullen we elkaar aan en krijgen we een succesvolle samenleving en dan maakt het niet uit waar we zitten, Marokko of Nederland. Dat werd het motto van de rest van mijn reis: De mentaliteit moet veranderen! Hiermee werd ik dan ook de rest van mijn reis geconfronteerd.

Marokko is een mooi land in allerlei opzichten met vele mogelijkheden, maar de heersende sfeer is dat de meesten vooral met zichzelf bezig zijn en geen oog hebben voor hun omgeving of in dit geval hun land. Dit geldt zowel voor de Marokkanen ter plaatse als voor degene die naar Europa verhuisd zijn. Je kunt nauurlijk iedereen de schuld geven, maar je zult daar niets mee bereiken. Je moet altijd bij jezelf beginnen en jezelf proberen te veranderen. Dan zal de omgeving zich uiteindelijk ook gaan veranderen. Een vol emmer water is ook met één druppel begonnen!

Op de weg terug, zat de douanier gedurende de tijd dat ik in de rij stond, mij aan te staren. Toen ik aan de beurt was, vroeg hij mij of ik geen parlementslid was in Nederland, waarop ik antwoordde dat ik dat gelukkig niet was! Toen beweerde hij dat hij mij op de Marokkaanse televisie had gezien. Dat klopte wel en hij vroeg me wat ik in het dagelijkse leven deed en wat ik vond van de Marokkaanse politie? Ik antwoordde eerlijk dat ik een stijgende lijn zag, waarop hij instemmend knikte…

Lees deel 1


Mohammed Cheppih staat bekend om zijn uitgesproken mening. Momenteel houdt hij zich bezig met de Palestijnse zaak.

Mohammed Cheppih (Oujda, 1977) is een Nederlands imam én spreker van Marokkaanse afkomst. Hij studeerde aan de Islamitische universiteit van Medina.

Lees andere stukken van