Kashmir, een betwiste deelstaat die een half eeuw lang voortdurend onder vuur werd genomen. Ooit het paradijs op aarde is nu veranderd in een poel van verderf. Voorheen was het de mens die dit prachtig gebied sierde met militair munitie en vijandelijk bloed. Nu is het Moeder Natuur die zich in het spel mengt en het eigendom van deze grond opeist. Waar zijn toch nu die grenzen die de mens ooit over dit bergachtig gebied trok? Waar is toch die o zo mooie Kashmir?
Hoeveel oorlogen heeft het gebied wel niet gekend? Hoeveel onschuldige slachtoffers zijn er wel niet gevallen bij deze barbaarse en politiek getinte oorlogen? Teveel om op te noemen! In voornoemde oorlogen werden diezelfde lijken nooit fatsoenlijk geruimd en keek niemand ernaar. Een neergeschoten jongeman, een verkrachte jongedame en een dakloze wees. Al dit leed kende men al een lange tijd. De emotionele uiting hiervoor was reeds verhard. Tranen die niet meer konden vloeien.
Todat de ochtend van 10 Oktober aanbrak. Hiervoor was er maar 1 vijand bekend. India of Pakistan. Maar wie had ooit verwacht dat moeder Natuur de fatale aanval zou openen op dit onschuldig gebied. En wiens bondgenoot was Moeder Natuur dan? van India of van Pakistan? Een moment van onbegrip.
Eén ding is zeker, slachtoffers zijn aan beide kanten gevallen. En juist in deze omstandigheden is het verstand van politici eindelijk eens gaan werken. Géén zware tanks meer, maar zware bulldozers die al het puin kunnen verwijderen. En elk sein van leven kunnen opsporen. India steunt Pakistan in humanitair hulp en vice verca. Wat is dit toch een mooie gebaar. Ik was altijd al van mening dat de mens ergens wel het goede in zich koesterde. Zie hier het levend voorbeeld; India en Pakistan zij aan zij op één front; een ironie die eindelijk ten bate komt ;)
3 Reacties op "Ironie ten bate!"
Ashraf, je spreekt de taal van de mens!
BRAVO!
..Moeder Natuur.. ?
;p
**no comment* *
Zo zie je maar dat het heus wel kan.
We hoeven elkaar niet te betwisten