Zomerkamp 2011

Op een zomerkamp van de Noorse sociaal-democratische partij op het eiland Utöya was een ware slachting aangericht met meer dan 80 slachtoffers. Dezelfde dader had ook een bomaanslag in hartje Oslo gepleegd. Het IslamKamp 2011 vond onlangs plaats in de buurt van Eindhoven…

Hoewel ik dacht een stukje te gaan schrijven in de lijn van mijn twee recentste bijdragen – over hoe je persoonlijke overtuigingen een verschil kunnen maken in de maatschappij – zal het onderstaande toch weer gaan over iets wat ik níet heb kunnen doen. Het IslamKamp 2011 vond onlangs plaats in de buurt van Eindhoven en duurde tot vorige week.

Islamitische families en jongeren vanuit heel Nederland maar ook daarbuiten, konden enkele dagen genieten van sport en spel, lezingen, kampvuurpoëzie, en elkaars gezelschap natuurlijk. De organisatie had een plek gecreëerd waar je als moslim jezelf kon zijn, zonder de regelmatige islamofobie van het dagelijks leven.

Ik kon er wederom niet bij zijn, maar toch moest ik er vandaag aan denken.

Toen ik vanochtend vroeg CNN aanzette en de Volkskrant opensloeg, sloeg de schrik me om het hart. Op een zomerkamp van de Noorse sociaal-democratische partij op het eiland Utöya was een ware slachting aangericht met meer dan 80 slachtoffers. Ik kon me niet voorstellen wat voor een hel dat moet zijn geweest.

Mijn gedachten gingen direct uit naar mijn naaste collega (die flink wat Noorse familie heeft en er gelukkig allemaal ver vandaan bleken te zijn) maar ook naar het eerder gehouden IslamKamp.

Hoe vreselijk is het om op kamp te gaan, met alle vrolijke spanning van dien en vervolgens door een zwaarbewapende man collectief afgeslacht te worden? Wat een gruwelijke tegenstelling.

Op dit moment laten de autoriteiten nog niets los over de mogelijke motieven, alhoewel er in de media volop gespeculeerd wordt dat deze massamoord – tezamen met de autobomaanslag op een overheidsgebouw die ervoor plaatsvond in Oslo – ‘eerder Oklahoma City dan 9/11’  zou zijn (aldus citeert de VK een anonieme bron).

Met andere woorden: de aanslag/massamoord is mogelijk eerder  rechts-extreem dan religieus-fundamentalistisch. Er circuleren zelfs facebookpics van de vermeende dader: een niet onaantrekkelijke jongeman met halflang blond haar en verzorgde kleding, in typisch smachtende fb-poses met de halve draai van het hoofd.

Het zou hem kunnen zijn, maar toch blijft het onwerkelijk dat diverse media dit zomaar de wereld in slingeren (stel dat het ‘m toch niet is?). Ongeacht de dader, zijn achtergrond, zijn denkbeelden, zijn vermeende lidmaatschap van welke groepering dan ook: dit is zieke shit, met tot op het bot verkankerde, vleesgeworden denkbeelden van de mentale ziekte van de mens: tot zoveel moois in staat, nu tot zoveel verwoesting geneigd.

Terwijl ik de tv uitzet, bedenk ik me dat er net een videoverslag van het IslamKamp is gepost. Ik hoor de voiceover van Ibrahim Wenham (een Noorse broeder, nota bene!), met zijn poshe Engelse accent.

Ik zie de kinderen, alle kleuren van de regenboog, spelend op een luchtkussen en op het gras; ik zie de jonge broeders in een muurtje staan tijdens een voetbalpotje. Ik hoor Muslim Belal zijn poëzie bij kampvuur declameren; zie een interview met een zuster vol positieve emoties over een bijzondere week. Een grimmig contrast met de aanslagen.

Ik blijf meestal weg bij als-dan-scenario’s . ‘As? As is verbrande turf’, zegt mijn moeder altijd. Toch wordt het koud in mijn hart. Mijn buik draait zich om. Eraan denkend dat zo’n leipe eigenheimer (of zo’n groep idioten) om zich heen begint te schieten, je familie en vrienden dodend. Ziekelijk. De vrolijkheid van een zomer op kamp versus de terreur van een zieke geest.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Noureddine Steenvoorden

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van