Summertime

Fadoua Bouali is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Deze week bestaan wij alweer een jaar. Het is een mooie gelegenheid om terug te kijken op een jaar wijblijvenhier, maar voor mij persoonlijk is het stilstaan op de ‘waarom-vraag’ van het ontstaan van wijblijvenhier veel interessanter.

Terwijl ik aan  dit stuk zit te tikken, heb ik het nummer Summertime, van George Gershwin, in mijn hoofd. Soms heb je dat, dat je een nummer er gewoon niet meer uit krijgt. Ik kan absoluut niet zingen maar ik zit heerlijk weg te dromen en te neuriën..

Sumertime
And the livin´ is easy
Fish are jumpin´
And the cotton is high

Met dit liedje in m´n hoofd ging ik lekker naar het strand ipv een stukje te schrijven voor de viering van het eerste jaar van wijblijvenhier.

Het is m´n eerste vrije dag na 6 dagen achter elkaar gebuffeld te hebben, sorry maar dan kan ik echt niets zinnigs over tikken. In rust lukt het me al niet, laat staan in een staat van lichamelijke uitputting Ik kan dan alleen beschrijven hoe intens moe ik ben. Omdat deze moeheid te maken had met het feit dat ik gewoon te veel hooi op m´n vork had genome,n besloot ik op tijd in te grijpen. Ja ja, ik begin mezelf steeds meer en beter te begrijpen.

Van de week bezocht ik een Chinese kruidenwinkel waar ze ook acupunctuur en massages geven. Ik loop er altijd langs en denk dan, oh ja daar moet ik eens heen gaan. Dus ik ging er heen en vertelde mijn `probleem` en de Chinese dame achter de toonbank  stelde meteen vast dat ik een massage nodig had.

Ik liep mee en werd op een tafel geïnstalleerd. Omdat ik niet veel tijd had zei ik tegen haar dat ik maar een halfuur behandeld wilde worden. Toen ze eenmaal bezig was dacht ik gelukkig is het maar een half uur. Ze raakte plekken waarvan ik nooit had gedacht dat daar gevoel was.
Uiteindelijk bij m´n onderrug dacht ik “wat is dit nou?” Het lijkt wel of ze me een hernia aan het masseren is. Ik heb altijd wel een beetje last van m´n rug, maar door deze massage leek het net of ik een vette hernia daar had zitten en ik verkrampte van de pijn… nog even doorzetten.

Nog maar 15 minuten te gaan…

Toen ze klaar was met mijn rug ging ze naar mijn kuiten en voeten en daarna weer terug naar mijn hoofd en dat was eigenlijk het prettigst. Ze eindigde met een aangename gezichtsmassage.
Bij het opstaan was ik bang dat ik niet meer overeind zou komen. Maar het viel gelukkig mee. Ik had alleen een aangenaam gevoel en geen pijn meer.

Met een nog steeds ontspannen lichaam dankzij die massage van een paar dagen terug inmiddels, ging ik richting het strand om nog verder te ontspannen. Op het station ging ik nog even wat leesvoer halen. En keek naar de boeken die in de top tien stonden.

Ik zag op nummer 5 Joris Luyendijk en moest denken aan een arts die me in de wandelgangen op het werk vroeg of ik het boek van Joris al had gelezen en dat het een absolute aanrader was! ‘Echt iets voor jou en het zijn echt net mensen’, voegde hij er aan toe. Nu ik Joris daar zag liggen dacht ik: “ik neem hem mee, al is het geen ontspannende literatuur voor het strand”. Voor het strand neem ik eigenlijk het liefst een gedichtenbundel of een bouquetreeks romannetje.

Met Joris onder mijn arm stapte ik in de trein en begon er alvast in te lezen. Eenmaal aangekomen op het strand wilde ik eigenlijk alleen maar het boek lezen, maar ik had me voorgenomen om ook een flink stuk te gaan wandelen. Een groot dilemma dus. Ik besloot eerst te gaan wandelen en daarna een terrasje zoeken en het boek weer in duiken.

Het boek leest prettig en is zeer begrijpelijk geschreven. Zodra je eraan begint wil je het niet wegzetten net zoals een bouquet reeks roman.

Op het terras kwam een stel aan lopen. De jongeman eind 20 begin 30 had een  Arabisch/  mediterrane look en de  jongedame had een oer-Hollandse look: mooi blond met een stevige postuur. Hand in hand kwamen ze aanlopen. Ik dacht niets is zo romantisch als met je geliefde lekker op het strand wandelen… Ik dook maar weer in Joris .

Toen ik na een tijdje weer opkeek zag ik weer een stel aan komen, dit keer een stel die halverwege de 50 verkeerde. De vrouw ging mopperend zitten met een chagrijnige blik op de man gericht.
Ik ving een zin op: “je bent zo´n vermoeiend mannetje, ik kan er gewoon niet meer tegen”. Hij zei iets onverstaanbaars terug. Hij was gekleed in z’n zwembroek en ik hoorde haar mopperend tegen hem zeggen dat hij nu maar moest gaan zwemmen anders duurt het alleen maar langer.
De vrouw had een blik in haar ogen alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten.

Ik dook weer in Joris en na 4 consumpties besloot ik een toilet te gaan bezoeken.

Bij het toilet zag ik de mediterrane jongeman met de dames die mijn drankjes brachten in gesprek. Bij het verlaten van het toilet zag ik hem daar nog staan. Ik liep weer naar m´n tafeltje, even later stond de hoogblonde jonge vrouw op en liep naar hem en begon haar exotische partner toe te bijten waar hij bleef.

`Wat was je aan het doen, je was meer dan een half uur weg`, ging ze tegen hem te keer. Woest liep ze bij hem vandaan en hij liep als een hondje achter haar aan. Ik had zo met hem te doen, want die arme jongen had gewoon een heel onschuldige gesprek gevoerd met de dames van de bediening.
Ik had echt medelijden met hem, omdat ook haar gefoeter door iedereen op het terras was te horen. Het was een uiterst pijnlijke moment zelfs voor de toehoorders. Zou ze hem een week lang sex weigeren, een week niet voor hem koken of zou ze hem gewoon een paar uurtjes negeren?

Ondertussen verdwenen ze uit m`n zicht en zag ik de wederhelft van de vrouw die op het punt staat om in een enorme huilbui te exploderen weer terug lopen .
Ze keek hem aan en vroeg uit een soort plicht of het lekker was het zwemmen in de zee en nadat ze hem van top tot teen had bekeken keek ze met een intense walging in haar blik van hem weg.
De man van eind 50 met een enorme bierbuik en grijs haar mompelde iets terug en leek zich niet te storen aan de vrouw. Hij was lijfelijk aanwezig maar ergens was hij er zeer zeker ook niet.
Nee, deze vrouw staat niet op het punt om een huilbui te krijgen, ze staat op het punt een zenuwinzinking te krijgen dat is wat er op haar gezicht te lezen staat!

Het was te pijnljjk wat ik zag en hoorde en stopte maar de oordopjes van mijn cd-speler in mijn oor en luisterde naar Summertime.

Ik concentreerde me op de zeer aangename omgeving , prachtige uitzicht over zee, een aangenaam september zonnetje in gezelschap van Joris en Gershwin.

Eenmaal weer thuis aangekomen bedacht ik me dat ik nog steeds niets had geschreven voor wijblijvenhier. Ik ging maar weer een poging wagen en nam plaats achter de pc. Helaas kreeg ik geen enkele associatie in mijn hoofd over een jaar wijblijvenhier.

Ik had alleen het nummer Summertime in mijn hoofd en het lukte me niet om het eruit te krijgen.

Summertime
And the livin´ is easy
Fish are jumpin´
And the cotton is high

Your daddy´s rich
And your mamma´s good lookin´
So hush little baby
Don´t you cry

One of these mornings
You´re goning to rise up singing
Then you´ll spread your wings
And you´ll take to the sky

But till that morning
There´s a´-nothing can harm you
With daddy and mamma standing by

En zo is het misschien ergens met onze generatie moslims ook gesteld. Het leven leek een oneindige zomer. Onze ouders beschermden ons tegen de buitenwereld we hoefden ons geen zorgen te maken. Toen kwam het moment dat we zelfstandig door het leven moesten gaan zonder de bescherming van onze ouders naast onze zijde, zonder dat eeuwige beschermde
 zomergevoel dat eindeloos leek. We moesten onze vleugels uitspreiden en hoog in de
lucht gaan vliegen. We vlogen uit en kwamen er al snel achter dat daar in die luchtruimte niet altijd genoeg ruimte was voor onze `soort` vogels.

Want we bleken vogels te zijn die kwamen uit het moslimnest. De mensen achter Wijblijvenhier zijn zich gaan realiseren dat er geen weg terug is en dat ze hier zullen blijven.

Terug betekent terug naar die `veilige wereld` die gecreëerd wordt door volwassenen om hun kinderen te beschermen tegen de grote mensenwereld, maar die in werkelijkheid niet bestaat.
Daar in die luchtruimte proberen we ondanks onze moslim achtergrond die andere vogels duidelijk te maken dat wij in essentie in onze behoeftes, dromen en wensen niet veel verschillend van ze zijn.

Zoals de titel van het boek van Joris Luyendijk luid `Het zijn net mensen` zijn wij ergens ook `net vogels`, of zoiets ?

Fadoua Bouali is verpleegkundige, publicist en columnist. Onlangs verscheen haar nieuwe boek: "Bevrijd door Allah".

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Fadoua Bouali

Lees andere stukken van