Voorpagina Ingezonden, Politiek

Erkent Nederland Palestina?

Twintig september aanstaande wordt een belangrijke dag voor Palestina. Dan zullen de Arabische Liga en de Palestijnse Autoriteit gezamenlijk aan de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties vragen om de onafhankelijke Palestijnse staat te erkennen.

Zo’n erkenning zal de positie van de Palestijnen tegenover Israël versterken, omdat Israël dan een staat wordt dat grote delen van een andere lidstaat bezet houdt. Toekomstige vredesbesprekingen worden dan onderhandelingen tussen twee gelijkwaardige staten, waarbij een van beide staten onrechtmatig handelt tegenover de andere staat. Om deze reden verzet Israël zich met hand en tand tegen de erkenning van een Palestijnse staat.De overgrote meerderheid van de VN-lidstaten zullen het Palestijnse verzoek echter steunen.

In het verleden hebben de westerse landen altijd verklaard voorstander te zijn van een Palestijnse staat naast Israël. De Europese Unie en de Verenigde Staten maakten het zelf mogelijk dat de Palestijnse regering de afgelopen jaren de structuren voor de onafhankelijke staat op kon bouwen door dit project jarenlang met adviseurs, met trainingen en met enorme geldbedragen te steunen. Het project is thans voltooid: de afgelopen maanden hebben tal van gezaghebbende internationale instellingen zoals de Wereldbank, het IMF en de Verenigde Naties verklaard dat de opbouw van de structuren van de nieuwe staat is afgerond.
Tot voor kort gaf ook president Obama aan positief te staan tegenover het Palestijnse VN-lidmaatschap. Maar zijn achterban en de Republikeinen in het Congres zijn praktisch unaniem tegen. Er werden moties aangenomen waarin wordt gedreigd met het stopzetten van alle financiële steun aan de Palestijnen als ze hun aanvraag voor het VN-lidmaatschap toch doorzetten. Dat zou ondermeer betekenen dat alle Palestijnse ambtenaren, het onderwijs- en medische personeel in de toekomst slechts een beperkt deel van hun salaris krijgen.

Maar de Amerikanen voelen niet alleen de druk van Israël, ze moeten ook rekening houden met het standpunt van de Arabische landen. De regering van Saudi-Arabië liet al aan Washington weten dat een Amerikaans veto over de VN-erkenning van de Palestijnse staat “ernstige consequenties” zal hebben voor de onderlinge relaties. Daarom probeerde Obama wanhopig om de onderhandelingen tussen de Palestijnen en Israël weer op gang te brengen. Maar daarvoor had hij de steun nodig van het “Kwartet voor het Midden-Oosten” waarin de Verenigde Staten, de Europese Unie, Rusland en de Verenigde Naties samenwerken.
Al in maart jongstleden kwamen de regeringen van Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland met een gezamenlijk voorstel voor nieuwe onderhandelingen op basis van de grenzen van 1967 aangevuld door een gelijkwaardige uitruil van grondgebied. Maar Obama weigerde het Europese voorstel te steunen. Vanwege de Amerikaans-Europese onenigheid blokkeerde Obama de geplande Kwartet-bijeenkomst van 11 maart 2011 in Moskou en de afgesproken bijeenkomst op 15 april 2011 in Berlijn.
Maar tenslotte kwam het Kwartet op 11 juli in Washington bijeen. De Verenigde Naties werden hierbij vertegenwoordigd door secretaris-generaal Ban Ki Moon. De Amerikaanse regering kwam daar met een voorstel voor nieuwe onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen waarbij op de internationaal erkende grens tussen beide staten correcties zouden moeten worden aangebracht op basis van de demografische ontwikkelingen in het gebied. Dat zou betekenen dat de Israëlische nederzettingen op bezet gebied voor een groot deel bij Israël zouden worden getrokken. Het Amerikaanse plan werd door de Europese Unie en Rusland gezamenlijk geblokkeerd. Het Kwartet ging uiteen zonder een persverklaring uit te geven. Opmerkelijk is dat de westerse media geen enkele aandacht hebben gegeven aan deze belangrijke bijeenkomst en aan het feit dat de Europese Unie voor het eerst een krachtig nee uitsprak over het Amerikaanse Palestina-beleid.

Voor de Palestijnse aanvraag van het VN-lidmaatschap is het belangrijk dat Hamas zich met het project akkoord heeft verklaard. Ook vooraanstaande in Israël wonende Palestijnen en hun organisaties spraken hun steun uit. Zelfs vanuit de Israëlische gevangenissen waar 7.000 Palestijnen om politieke redenen zitten opgesloten kwam een steunbetuiging, verwoord door Marwan Barghouti. Barghouti is uitgegroeid tot het symbool van het Palestijnse verzet tegen de Israëlische bezetting. Velen zien hem als een Palestijnse Nelson Mandela en als de toekomstige president van de Palestijnse staat. Ondanks een internationale campagne voor zijn vrijlating en het feit dat hij als lid van het Palestijnse parlement diplomatieke immuniteit geniet zit hij een levenslange gevangenisstraf uit. In een oproep die door zijn advocaten uit zijn gevangeniscel werd gesmokkeld roept Barghouti de Palestijnen in de vele landen waar zij thans verblijven op “gedurende de week van de stemming in de Verenigde Naties met miljoenen vreedzaam te demonstreren “. Hij hoopt dat deze kwestie “een eind zal maken aan het Amerikaanse monopolie over het Israëlisch-Palestijnse conflict.”

Maar terwijl veel West-Europese landen naar verwachting met de landen in Afrika, Azie en Latijns-Amerika voor het Palestijnse verzoek zullen stemmen heeft de Nederlandse regering aangekondigd het Israëlische verzet tegen de erkenning van de Palestijnse staat te steunen. Hopelijk zal dit negatieve standpunt leiden tot discussie en protest.

Sietse Bosgra
(voorheen anti-apartheid, nu “Nederlands Instituut Palestina-Israël”)

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie