Voorpagina Ervaringen

Neem je positie in!

, 1 oktober 2006, 6 reacties

"Zie daar een vallende ster!" exclameerde een lid van ons vriendengroep tijdens de nachtelijke uren bij Kijkduin. Stom verbaasd keken ReFlex en ik naar het geïllumineerde gezicht van broeder R. Wijzend op de onwaarschijnlijkheid van zijn unieke constatering verweten wij hem dat hij leed aan slaapgebrek en zaken voorstelde die niet helemaal hebben plaatsgevonden.

Hoe kunnen in hemelsnaam vier Indiase adelaarsogen een misser maken als deze? ReFlex en ik hebben een oog voor detail en wij zullen nooit toegeven dat om exact 2.44u een vallende ster de nachtelijke hemel boven Kijkduin verlichtte. Sinds mijn 13e jaar koester ik een bescheiden liefde voor astronomie en heb ook op die leeftijd een vrij geavanceerde telescoop mogen ontvangen. Wekenlang bewonderde ik de sterrenconstellaties, maar te nimmer en nooit heb ik mogen getuigen dat een ster viel. En dan komt deze in illusie levende vriend, dat hij in ons bijzijn de ‘shahada’ heeft gedaan van een vallende ster. How possible?

De afgelopen nacht stond in het teken van broederschap en verzoening. Ons groep bestond uit twaalf leden (waarvan 4 wijblijvers), die in eerste instantie besloten om na het Terawieh gebed te ‘chillen’ op het strand. Gewoon lachen, gieren en brullen. Daar aangekomen zagen we dat een overgrote meerderheid de intentie had gevormd om een spirituele invulling te geven aan deze nacht. Er werd een kring gevormd en de eerste lofliederen werden hoorbaar gemaakt tot tientallen meters in de verte. Men nam de positie aan van de traditionele zikr houding en de eerste slag van de Darbouka fuseerde met de menselijke mantra; " Allaho! "

In een dergelijk situatie kan een niet geheel toegewijde groepslid twee dingen doen;
 
1) Voor het cohesief groepsbelang doe je mee. Terwijl je aandacht, intentie en toewijding niet optimaal zijn. Het gevaar hierbij is dat er weinig tot geen authenticiteit te bekennen zal zijn in betreffende persoon. Bij het bereiken van een hoog extase niveau van de groep zal de persoon in kwestie door de mand vallen, door zijn zeer povere acteerkwaliteiten. Hij verminkt de zegeningen van de groep en zit er slechts als stoorzender.

2) Je bent eerlijk tegenover jezelf, de groep en je respecteert de beslissing van de meerderheid. Je staat samen op met je lotgenoten en met een vriendelijk gebaar verlaat je het gezelschap.

Gisternacht hebben ReFlex, broeder R. en ik gekozen voor optie twee. Wij hebben geen schuldgevoel overgehouden, temeer omdat we eerlijk tegen onszelf waren. Waren we in de groep gebleven, dan zou dat ongetwijfeld de spirituele sfeer bederven. Wij liepen met zijn drieën verder de duinen in en kwamen daarna op het strand terecht waar wij twee comfortabele bankjes ontdekten. Wij namen plaats, keken elkaar aan en begonnen met een gesprekstof die heel serieus van aard was. Wat is hedendaags de positie van ons moslims? Welke waarde hebben wij op het wereldtoneel? Hoe ver zijn wij gekelderd in het respect voor de buitenwereld? Wij kwamen unaniem tot 1 conclusie; ter vergelijking namen we het kastensysteem uit ons moederland. Wij zijn ‘de dalits’ oftewel de onaanraakbare. Klinkt zielig, maar is wel keihard de waarheid. Vervolgens betreurden wij het gemis van een visionair als Salahuddin Ayyubi, die naast een uitmuntende volksleider waarden als rechtvaardigheid en gelijkheid hoog in het vaandel had staan. Iemand die werkelijk zijn volk gaf wat hij beloofde. Wie zal ons nu die belofte doen?

Het was inmiddels 2.40u en we besloten terug te lopen naar de groep. Het gesprek van zonet zweefde nog in ons hoofd. Broeder R. gaf een glimlach en zei: "Tevredenheid en dankbaarheid, twee essentiële elementen in de islam. Insha Allah, komt het wel goed met ons!"  Kort hierop volgde zijn eenzame getuigenis: "Zie daar een vallende ster!"  Een getuigenis dat pragmatici als ReFex en ik hebben moeten missen….