Na de hele moeilijke dag van gisteren, ging het vandaag gelukkig veel beter. Ik had gisteravond de soep eens overgeslagen en was meteen overgegaan op het hoofdgerecht en dronk zoveel koppen koffie als ik maar kon. Ik had vandaag ook eens de moeite genomen mij eens netjes aan te kleden, ik loop er met de dag meer als een slons bij in mijn vrolijk gekleurde sweaters, al word je er helemaal niet vrolijk van.
Ik keek er naar uit om naar huis te gaan en mijn lieve NichtjuH van drie eindelijk weer eens in mijn armen te sluiten. Ik weet niet of het iets is om trots op te zijn, maar ze kan nu al zelf een dvd opzetten, ik geloofde mijn eigen ogen niet. Ze deed het kastje onder de tv open, drukte op power, vervolgens op eject, haalde het DVDtje wat er nog in zat eruit (begon te klagen dat je die netjes op moest ruimen in het hoesje na gebruik), stopte haar Dora dvd erin, pakte de AB, plofte op de bank, drukte op het knopje ‘open/sluiten’, vervolgens op play en deed vrolijk mee met de interactieve dvd.
Eigenlijk ben ik overal wel van onder de indruk wanneer die kleine iets kan. Huppelen, hinkelen, zelf naar het toilet kunnen gaan, zelf haar jasje aantrekken, iets roepen als "kom op, schudden met je billen, tante Eighty!" in een ruimte vol visite, alles is wel leuk, grappig en indrukwekkend wanneer ze nog klein zijn. Je kunt alles roepen, alles doen, of juist laten want je bent nog maar een kind en weet niet beter. Totale vrijheid, tot iemand met het boze vingertje de boel verpest door je erop te wijzen wat verboden is. Maar dan ben je er eigenlijk nog makkelijk vanaf gekomen.
Voor je het weet is ze vier, gaat ze naar school, leert ze lezen en schrijven, ontwikkeld ze haar eigen willetje, haar eigen mening en houdt ze een weblogje bij. Maar in hoeverre is die eigen mening van haarzelf? Laatst hoorde ik haar vrolijk de tv naroepen: ‘veeeveeedeee’, ik betrapte mezelf erop dat ik haar corrigeerde met "Nee, nee Klein Nichtjuh, tis ‘esssspeeeee’, zeg mij na ‘essssspeeeee’, goed zo!" En wanneer ze weer eens gare track van Ali B loopt te zingen dan tetter ik er net zo lang een liedje van Opgezwolle doorheen tot ze vanzelf met mij meezingt. En zo wordt ze door alle gezinsleden getreiterd met hun meningen, interesses en smaakverschillen.
Je gaat dan haast twijfelen aan je eigen mening, je eigen perspectie en je eigen overtuigingen. In hoeverre zijn die van ons en in hoeverre hebben we die opgedwongen gekregen door de directe omgeving, de maatschappij of de media. Denken we zelf wel goed genoeg na, of laten we het nadenken aan anderen over en nemen we die gedachtegoed gemakzuchtig over? Maken we zelf kennis met het onbekende, of geloven we in de vooroordelen? Staan we open voor opvattingen die geheel anders zijn dan die je gewend bent zelf te hebben? Kunnen we omgaan met andere visies, kunnen we daar wat mee, of op zijn minst deze respecteren en er begrip voor tonen? Kennelijk niet… want we hebben een nationale Dag van Respect nodig. Best triest.
Salaam en dikke groeten,
Eighty!
3 Reacties op "Ramadan, day thirtheen!"
http://onbekend.notlong.com :)
schattig :-)
Hey ff serieus, die frequentie is alive and kicking.
(Ook SP :p ).