Geraakt

Famile Arslan is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl

Soms wordt je geraakt door een zin, een verhaal, een boek of een blik. Je wordt gevormd door wat je meemaakt, wat je voelt. Ik heb laatst van mijn arts gehoord dat ik een zeer gevoelig mens was, nooit had ik erbij stil gestaan. Zij kwam erop vanwege mijn dromen. Ik droom veel, ik kan dromen uitleggen en daarmee gebeurtenissen verwachten. Is het een deugd of een last. Beide.

Ik weet niet of mensen dit herkennen.

Misschien heeft het met mijn oosterse wortels te maken want geloof me Nederlanders zijn hier te nuchter voor. Misschien is het maar onzin wat ik denk of voel. Dat weet ik niet maar feit is dat mijn dromen uitkomen.

Ik heb een boek gekregen, de titel luidt: lelijk. Toen ik het zag deed het wat met me. Het boek handelt over de eerste zwarte rechter in Groot-Brittannië. Zij beschrijft haar leven, haar strijd, haar wil om te overleven. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik het las. Zij hield vast aan haar dromen.

Laatst had ik een boek herlezen. Tienduizend tranen van Elizabeth Kim. Het verhaal gaat over een meisje dat geadopteerd wordt en terecht komt in een gezin dat haar vreselijk behandelt. De adoptiefouders menen haar leven te hebben gered van de armoede terwijl de feitelijk armoede dragelijker is dan de emotionele armoede. Zij wordt gegijzeld door liefdeloosheid en verwaarlozing.

Laatst zag ik een scene van een jongetje dat getuige was van de mishandeling van zijn moeder door zijn vader. De ogen riepen om hulp, de machteloosheid had hem in zijn ban. De angst was overal. Hij keek een voorbijganger aan en hoopte intens dat hij zich zou voegen in de ruzie. De voorbijganger liep door.

Jaren geleden moest ik op het politiebureau zijn. Ik liep door de gang. Een vrouw huilde en bloedde, zij was geslagen en op straat gegooid. Haar zoontje eveneens. Moeder sprak de taal niet en de jongen moest tolken. Zijn tranen, zijn gezicht staat me bij en zal nimmer uit mijn geheugen worden verwijderd.

Toen ik voor Justitie werkte op Schiphol was op een dag een gezin aangekomen zonder papieren, zij waren gevlucht. De moeder was te oud voor haar leeftijd, de vader wist niet wat hij moest doen. De ogen van hun dochter raakten mij. Ik liep naar haar toe en vroeg haar naam. Gulbahar (lenteroos) heette zij. Haar ogen waren treurig, geen glimlach, geen hoop, zij was maar 13 jaar en nu al droeg zij een last voor het leven. Deze lenteroos was verwelkt voordat zij kon bloeien.

Dromen komen uit. Soms overkomen je dingen die je niet durfde te dromen. Soms kijk je terug op het leven en realiseer je wat je allemaal hebt gezien of meegemaakt. Dat hoort bij het volwassen worden. Ik wordt binnenkort 35 jaar. Ik weet dat ik jonger wordt geschat en nog steeds zo gek ben als een deur maar het is wel 35 winters.

In die winters heb ik veel gezien en meegemaakt. Vanuit mijn professie, in mijn omgeving. Het raakt mij nog steeds. De mishandelingen, van vrouwen, kinderen, ouderen, gehandicapten. De emotionele verwaarlozing die velen ervaren. De beperkingen die worden opgelegd, door een religie, cultuur, omgeving. Door onszelf omdat we niet durven op te komen voor onszelf. De ontzeggingen omdat we denken het niet waard te zijn. De kracht om eerlijk en oprecht te zijn, de kracht om ‘nee’ te zeggen tegen misstanden. Ondanks de eenzaamheid die het met zich meebrengt blijft het een nobele taak.

Madeleine Albright zegt in haar boek. Er is in de hel een speciaal plek voor de vrouwen die elkaar aanvallen. Ik zeg, er is een plek in Jannah (hemel) voor de vrouwen die opkomen voor elkaar, voor hun kinderen en daarmee voor onze toekomst.

Sociale rechtvaardigheid is de norm. Opkomen hiervoor is fardh (verplicht) voor iedere moslim.

Toen ik geboren werd 35 jaar geleden wist niemand wat Allah voor me in petto had. Het zou bij niemand opgekomen zijn dat het kleine meisje van wie haar vader was vertrokken naar Europa, het zou overleven. Niemand verwachtte dat de zeer ernstig zieke moeder het zou overleven, mijn moeder heeft de bevalling amper overleefd. Ik ben in leven gehouden doordat de moeders van het dorp gezamenlijk hadden besloten om mij te zogen. Zij hadden afgesproken dat hun kinderen een keer minder mochten zogen zodat ik ook wat binnenkreeg.

Het was een daad van barmhartigheid. Moge Allah die vrouwen belonen met zijn Jannah (paradijs).

Maar de wegen van Allah zijn ondoorgrondelijk. De kleine meid gaat na vier jaar naar Nederland, op verschillende momenten wordt er gespeeld met haar toekomst en lot. Maar Allah heeft haar blijkbaar kennis in het verschiet gezet en in haar fitra was er liefde voor Allah.

Voor degenen die geloven in een God, zal het een bevestiging zijn voor Zijn kracht en liefde. Voor diegenen die niet geloven, zal het een mooi verhaal zijn.

Mijn dromen komen uit en mijn gebeden worden gehoord. Mijn wens zal zijn om de solidariteit met elkaar te vinden voor het uitbannen van pijn, armoede en onrechtvaardigheid. Zij aan zij, als mens. Deel deze droom met mij.

Famile Arslan (34) is geboren in Turkije en sinds 1975 in Nederland. Nu is ze advocaat en procureur in Den Haag.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Famile Arslan

Lees andere stukken van