Ik liet vandaag de soep weer staan voor koffie met een heerlijk roombroodje erbij. Okay, ik lieg! Twee roombroodjes! Hmmm.. Het was weer eens simpel, maar zo heerlijk! Mama mia! Na nog veel meer eten naar binnen gewerkt te hebben (ik bespaar jullie de details), gebeden te hebben en nog wat gesnoept te hebben zakte ik lui uit voor de buis. Heerlijk eens gewoon TV kijken op de bank!
De ene horrorfilm, na de ander..en voor de rest niets leuks op TV. Ik zette nog een bakje koffie (fout nummer 1) en pakte een paar zakken chips (jawel, ik eet weer chips na 8 jaar) en genoeg te drinken. Het was duidelijk: ik kwam die bank voorlopig niet af en ik had alle power want ik had de afstandsbediening bemachtigd. Wat na 11 uur s’avonds tijdens de maand Ramadan niet echt moeilijk is hier thuis, omdat iedereen dan al ligt te slapen. Nou ben ik zelf niet zo snel bang te krijgen, maar films over geesten, of nog erger waargebeurde verhalen over djnoun (demonen) moet je bij mij echt niet mee aankomen. Uitgerekend vanavond bleek dit het filmthema te zijn in alle films! Ik ging ze dan ook ongestoord allemaal af (fout nummer 2).
Na het zien van al deze gezellige vrolijke films, werd het tijd om de lichten uit te doen en naar bed te gaan. Juist op dit soort momenten vergeet je dan natuurlijk ook dat je een kat in huis hebt! Tjah, en dan schrik je je een ongeluk wanneer bij het licht uitdoen, je naar bed loopt en er iets op je bed springt. Ik heb nog nooit zo hard willen gillen, maar hield het bij een ‘a3oedoe billah’ (betekenis = ‘de Ramadan vraag van de dag’ voor de niet-moslims onder ons). Snel sprong ik naar de lichtknop en liet het licht aanstaan. Het was vrij laat in de nacht en wou eigenlijk niemand wakker bellen met mijn panic attack. Das eigenlijk niet echt aardig, en het was per slot van rekening eigenlijk wél mooi Ramadan, de 15de dag waarbij we de maand in twee helften zagen (brrrr.. Saw!) en toch even goed moeten nadenken over onze daden. Daarbij moet je dan ook goed overwegen hoe je eigenlijk met elkaar omgaat en vooral niet egoïstisch moet wezen enzo. Ik lag dus in bed, met de lakens over mijn kop en het licht aan, maar kon niet slapen. Ik was klaarwakker, waarschijnlijk ook door de koffie. Mijn gedachten redeneerde een stukje door. Als Ramadan de tijd is om er voor elkaar te zijn, dan mag je toch eigenlijk wel iemand wakker bellen? I’m in need, come on! En toen sloop de gedachte weer door mijn hoofd dat men vroeg op moet staan vanwege het fadjr gebed en het vroege ontbijt en het eigenlijk not done is. Ik sloot weer mijn ogen en daar begonnen mijn gedachten weer, slimme bijdehante opmerkingen te maken.. ik wou er niet naar luisteren maar uiteindelijk hadden we samen een compromis gesloten en besloten dat een smsje vast geen kwaad kon. Daar wordt je niet echt wakker van eigenlijk en kan iemand op reageren indien ze me te hulp willen schieten. Ik stuurde het smsje met de text ‘Hey, wat ben jij eigenlijk aan doen dan?’. Ik kreeg een smsje terug met ‘Eigenlijk op jouw telefoontje wachten..’. Dat kwam natuurlijk op mij erg spooky over maar ik dacht er maar niet al te lang over na en belde op. ‘Hoezo, wachtte jij eigenlijk op mijn telefoontje, hoe wist je eigenlijk dat ik zou bellen, hé? Nou?’ (hoezo paranoia?) “Euh, chill.. ik miste je gewoon en hoopte op een telefoontje” hoorde ik tot mijn vreugde. Wat ben ik toch weer blij dat ik dus eigenlijk helemaal niemand wakker heb gebeld, en eigenlijk dus juist iemand blij heb gemaakt, en eigenlijk nog net een goede daad van de dag nog net op de valreep pleegde!
Voordat ik kon vertellen over mijn angsten vertelde mijn gesprekspersoon mij al dat het maar goed was dat het Ramadan was en alle djinns opgesloten zaten. “Hoezo!?”, vroeg ik argwanend en nog steeds lichtelijk paranoïde. “Nou, ik heb net een boel spooky films achter elkaar gekeken en zou anders niet met een gerust hart kunnen slapen. Maar alle djins zitten vast geketend” Ik was helemaal opgelucht, beëindigde het gesprek abrupt en beloofde gauw weer eens te bellen, maar ik moest nu echt gaan slapen eigenlijk enzo. De zegeningen zitten in alle hoeken en gaten, alhamdulilah!
Salaam en dikke groeten,
Eighty
Eighty
Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.Lees andere stukken van
3 Reacties op "Ramadan, day fifteen!"
hehehe….
Ik ben daarom ook niet voor horrorfilms, zeker niet helemaaal alleeeeeeen, midden in de nacht :)
[i]Eigenlijk[/i] zit je nu te ver om een knuffel te geven he, maar toch. Tis Ramadan en zo, dusse..
Knuffeeeeel!
@ Eighty,
Lees dan een boek ofzo! ipv horrorfilms te zien. Een aanrader, het huis van de moskee. Ik heb dit boek in 2 dagen uitgelezen met gevolg dat ik stapelverliefd ben op Aga Djan.
Dan is het heerlijk om te gaan slapen maar ook heerlijk om op God te vertrouwen want hij deed alles op vertrouwen in Allah swt.
Een boek met een prachtige hand geschreven, een schrijver die ik bij naam kende, de heer Kader Abdulah…nu ook zijn werk.
(misschien niet echt een toevoeging aan dit onderwerp, maar het heeft me gegrepen)
Gegroet,
H.