Voorpagina Algemeen

Tofik Dibi reageert: Laatste Fatwa

Tofik Dibi reageert op Wijblijvenhier.nl op de polemiek die is ontstaan na zijn ‘Final Fatwa’:

“En uit het niets was het er. Pats. Boem. Een Laatste Fatwa. Kan ik een fatwa uitvaardigen? Nee, natuurlijk niet. Ik ben geen geleerde. Wil ik een verbod op fatwa’s? Ik ben niet van de afdeling verboden. Wat wil ik dan wel?”

11 september 2001. Pats. Boem. In één klap veranderde alles. 1001 vragen: ‘hoe denk jij over de terroristische aanslagen?’ ‘Maar jij bent toch ook moslim?’ ‘In de Koran staat toch dat moslims moeten moorden om de wereld te veroveren?’ Net als vele andere geloofsgenoten werd ik onderwerp van debat en getuige van een publiek en politiek debat met een nieuwe Public Enemy No. 1: de moslim.

Vol goede moed beantwoordde ik alle vragen. Met enige regelmaat discussieerde ik op online fora. En hoewel ik elke ochtend de krant opende met misstanden binnen de Islam en elke avond een arabist of politicus sprak over de onverenigbaarheid van Islam en vrijheid en democratie, was ik onvermoeibaar. Zo onvermoeibaar dat ik het Tweede Kamerlidmaatschap ambieerde – en om een lang verhaal kort te maken – slaagde. Nu mocht ik eindelijk zelf het woord voeren en mijn belevingen als kind van de multiculturele samenleving in het debat droppen. Een undercover onderzoek naar horecadiscriminatie, ingezonden stukken over mijn generatie die met een denkbeeldige koffer rondloopt, moties in de Kamer om discriminatie bij stages en werk aan te pakken, televisieoptredens tegen arabist Hans Jansen en PVV’ers. Maar ook laten zien dat echte integratie betekent dat mensen als ik zich ook bezighouden met jeugdzorg, onderwijs en landbouw.

Ik ben vijf jaar verder als Kamerlid en tien jaar verder na 9/11 en nog steeds is de Islam een bestseller. De alternatieve, genuanceerde geluiden zijn er. Op pagina 19 van de krant en op Salto TV. En ondertussen groeit de woede, groeit de PVV. Steeds vaker spookte één vraag door mijn hoofd: hoe kan ik dit debat terugbrengen naar de essentie? Hoe kan ik ervoor zorgen dat het debat niet wordt gedomineerd door extremisten en de anti-islambeweging? Hoe kan ik de redelijke moslims en Nederlanders in één klap midden in het debat plaatsen en voor zichzelf laten spreken? We zien elkaar allang. In de bus, in de klas, op werk, op tv, online, maar weigeren naar elkaar te kijken. Slapeloze nachten. Die vraag van mijn buurjongetje: ‘ze haten ons hé?’ Die opmerking van PVV-stemmer: ‘elke dag spugen ze op me en schelden ze me uit.’ Rondjes cirkelde ik in mijn hoofd.

En uit het niets was het er. Pats. Boem. Een Laatste Fatwa. Kan ik een fatwa uitvaardigen? Nee, natuurlijk niet. Ik ben geen geleerde. Wil ik een verbod op fatwa’s? Ik ben niet van de afdeling verboden. Wat wil ik dan wel?

Ik kwam er tijdens de Ramadan in Marokko achter. Na het verbreken van het vasten bij mijn oom thuis hoorden we de zoveelste luidruchtige demonstratie van jongeren op straat tegen corruptie en voor werkgelegenheid. Mijn nicht zei ‘als de Marokkaanse koning vrouwen niet meer rechten had gegeven, was dit nooit gebeurd.’ Stilte. Geknik van mijn tantes en neef. Ik dacht dat ik haar verkeerd hoorde dus vroeg haar wat ze zei. Ik had het goed gehoord. Hoe ze daarbij kwam? De man van de zus van de buurvrouw, die veel van de Islam en de Arabische Lente wist, had dat gezegd. En zo zijn er nog veel meer moslims die, vooral buiten Nederland, horen en blind gehoorzamen als een autoriteit stelt dat iets niet mag of juist moet: Vrouwen mogen niet autorijden. Muziek maken of luisteren is niet toegestaan. Een zelfmoordaanslag is legitiem. Pedofilie is geoorloofd. Maar ook: Terreur is tegen de Islam. Meisjesbesnijdenis is verboden. Het is eigenlijk niets anders dan imam Wilders die zijn gelovigen doceert over de ins en outs van de Islam. Menselijke opinies verkleed als Goddelijke oordelen.

Hmmm… Durfde ik dit wel? Ik wist dat symbolisch een Laatste Fatwa uitspreken moslims kon kwetsen. Ook familie en vrienden. Ik zag al voor me dat online mensen me voor van alles en nog wat zouden uitmaken. Me in de hoek van Ayaan Hirsi Ali zouden drukken of als PVV-pleaser zouden wegzetten. Vanuit de andere hoek zag ik ook al voorspelbare acties komen. PVV’ers die me als wolf in schaapskleren zouden bestempelen. Een taqqiyaplegende moslim die geleidelijk Nederland wil koloniseren. Yep. Ik had gelijk. Allebei de kampen hebben van zich laten horen en de wereld geprobeerd in zwart of wit te verdelen.

Maar er is nog een kamp. Een kamp van redelijke Nederlandse moslims en Nederlanders. Een kamp die én niet bang is voor Islamkritiek én niet bang is om de vreemdelingenhaat aan te kaarten. Als er één ding is wat ik met de Laatste Fatwa wilde bereiken dan is het wel een beroep doen op de rede. Een weg vinden uit de woede en wanhoop en het debat terug te pakken uit de klauwen van extremisten en moslimhaters. Is het gelukt? Geert Wilders raakte er in ieder geval zo van in paniek dat hij twitterde: ‘Dibi wil laatste fatwa om islam van extreme denkers te bevrijden. Maar wat we nodig hebben is een fatwa om ons van de islam te bevrijden!’

Nope. Wat we nodig hebben is de redelijke Nederlanders en Nederlandse moslims die met opgeheven hoofd uit de schaduw treden en namens zichzelf het woord gaan voeren. Als er één boodschap in de Laatste Fatwa besloten ligt, is het: denk, kijk, luister, leer. Als er één doel is dat ik voor ogen heb, dan is het: wees een rebel en fuck die kampen.

Sinds 30 november 2006 is Tofik Dibi lid van de Tweede Kamer. Geboren in 1980 in Vlissingen, maar zoals hij zelf zegt 'zeker geen groentje meer'. Dibi houdt zich in de Tweede Kamer onder meer bezig met Imigratie en Asiel, Jeugd(zorg) en Veiligheid en Justitie.

Lees andere stukken van Tofik