Voorpagina Ramadan

Shawaal, day two!

, 6 november 2006, 8 reacties

To fly or not to get high, that’s tha question. Of je nou gelooft dat er meer is tussen hemel en aarde of niet, er valt niet te ontkennen dat er sprake is van een driedeling van body, mind & soul. Een splitsing die het mogelijk maakt je in hogere sferen te doen verkeren. De ene gebruikt een ingewikkelde yoga pose, bijvoorbeeld een handstand met de voeten in de nek (Knoem maar ff wat ikzelf kan), de andere een wat simpelere meditatie techniek zoals het gebed. De één brandt een kaarsje, de ander een dikke joint. Sommige klagen, anderen vragen. Heerlijke ontspannende massages of juist een hardnekkige sweaty work-out. En we hebben natuurlijk de niet te vergeten Red Bull zuipers, want dat geeft je vleugeeeeeeeeels..

Doet dit je allemaal nix, dan is tha sound of music misschien je ding. Klanken, beats en/of teksten die je kippenvel bezorgen, je doen zweven, je emotioneel in je ziel trappen of je zelfs in trance doen raken. Als lopend paradox wezen in dit leven, kan ik erg ontroerd raken van een huilende reciterende stem waarbij de puurheid, liefde, oprechtheid, drive, berouw en schoonheid van recitator mij in mijn diepste ‘ik’ weet te snijden.

Maar daarnaast kan ik net zo goed spastische epileptische bewegingen maken bij het horen van de beat van een N.E.R.D, Kubus of Perquisite. Ik weet het, erg dubbel… Niet met elkaar te vergelijken, niet te verantwoorden maar dat is het hele punt. Geluid is nou eenmaal zo mystiek. Het kan zelfs de doven een intense belevenis bezorgen door bass en trillingen die voortkomen uit geluid. Het weet op verschillende manieren je ziel even te ontvoeren om een tripje te maken met je emoties. Het doet je stijgen of juist zwaar zinken, doorvoeld.. in je schorriemorrie. Het raakt je of doet je juist helemaal…. niets! Immers, soms hoor je wel, maar luister je niet. En wanneer je niet luistert is er sprake van een communicatiestoornis. De zender weet de ontvanger spijtig genoeg niet te bereiken.

Gisteren tijdens het Grote Anasheed evenement in Utrecht, hadden Sami Yusuf en ik toch echt last van een zware miscommunicatie. De baseline bleef ver uit de buurt van mijn wasteline. De do’s, de re’s en de mi’s kwamen niet aan en bleven ergens in een ruis tussen ons hangen, klaar om opgevangen te worden door andere muziekliefhebbers. Zij die wel raad wisten met de klanken die galmden in de Hal, zij die zich niet lieten kisten door de lange wachtrijen, zij die het de moeite waard vonden om al 4 uur voor binnenloop aanwezig te zijn, de die-hards die het pokkeneind lopen naar Hal 12 zagen als een wandeling door het park, zij die sfeer probeerden te brengen in de garage uitziende Hal die voorheen alleen gebruikt werd voor gabberfeestjes..lekker ver weggestopt aan het einde van de Jaarbeurs, zij die met de mobieltjes van ver van het podium verwijderd alsnog een foto probeerden te maken of een korte audiorecording opnamen als herinnering van deze voor hen bijzondere aangelegenheid, zij die daarna vervolgens met de mobieltjes van links naar rechts zwaaiden alsof alles wat ze lief was er vanaf hing… en ook zij die door Familie Arslan streng toegesproken werden hun plek weer te vinden ver van het podium af omdat er afspraken waren gemaakt, de eeuwig bekende "no pictures please"-agreements.

En ik? Tjah, ik hoorde het allemaal wel, maar de enige rillingen die ik voelde waren de rillingen van geluidsgolven die mijn oren onder mijn hoofddoek op wisten te vangen (is ook knap). God knows, ik heb geprobeerd er van te genieten en het te waarderen. Ik liep al dagen mijn omgeving te vervelen door de tekst “A is for Allah, nothing but Allah. It is tha beginning of Bis-mi-laah!” te zingen, alleen maar om in de mood te komen. Ik klapte gisteren even vrolijk in mijn handjes, ik probeerde me op de teksten te concentreren, ik staarde naar tha big screen.. maar walou, walou, it was just me and walou. Alhoewel, dat is niet helemaal waar… it was me and a bunch of great people die ik mijn vrienden mag noemen. En daar ging dit weekend mij eigenlijk allemaal om! Wat quality time met de mensen die ik tijdens de Ramadan heb moeten missen, en de mensen die ik tijdens de Ramadan niet heb mogen leren kennen omdat ik vaak geacht werd netjes thuis te ontvasten.

Ik heb dus alsnog van deze topavond genoten. Met een gigantische grote groep reden wij in een stoet van 5 auto’s naar een knus en vooral opmerkelijk warm restaurantje. In gezelschap van mooie unieke zielen nuttigde ik mijn 7 groenten couscous en genoot ik van mijn gangbangers die even prettig gestoord zijn gebleven als een dikke maand terug. En leerde ik er mooie zielen bij kennen, masha Allah! ;)

Salaam en dikke groeten,

Eighty!

Ps: Salaam van Noureddine en hij vond het ook allemaal erg masha Allah!

Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.

Lees andere stukken van