Laat je mama toch niet los

Uit een recent rapport van Unicef blijkt dat Europese kinderen liever meer family time hebben dan dure spullen. De kinderen begrijpen dus al heel goed wat je gelukkig maakt en wat niet. Nu de ouders nog.

Olifantje in het bos
Laat je mama toch niet los
Anders raak je de weg nog kwijt
En dan krijg je later spijt

Bestaan er überhaupt nog kinderen die geen Playstation hebben of is de iPad nu de norm? Hoe anders was het nog maar twintig jaar geleden toen Osman de eerste -en heel lang de enige- in heel Spangen was die een Nintendo 8-bit thuis had? Osman had in die tijd heel veel vrienden. Ook zijn ouders waren hele lieve ouders.

In die tijd wist ik dat het natuurlijk niet kan, dat iedereen een Nintendo thuis heeft staan. Niet iedereen kan dure dingen betalen. Toch heb ik allerlei wanhopige tactieken op mijn ouders toegepast om dat ding te krijgen. Dat heeft toen echter vooral geleid tot watervallen van tranen; deels door het ondragelijke verdriet van het gemis van het recht op digitaal entertainment, maar vooral door de vele correctieve tikjes.

Maar het was ook de tijd dat ik gelukkig kon worden van kleine dingen. Eén keer per jaar mochten we op school voor Sinterklaas iets uit het wonderbaarlijke Bart-Smit-boek kiezen. Met twee andere vrienden kozen we dan tactisch voor een voetbal, een balpomp en keepershandschoenen. De rest van het jaar konden we dan de hele dag buiten spelen. Hele dagen zwierven we dan rond van het ene pleintje naar het andere, als we maar voor het donker werd thuis waren. Soms was het zo leuk dat we ook nog langer wilden blijven, maar dan maakten we een risicoanalyse van de gevolgen en werd de correctieve tik ingecalculeerd. Nelson ging wel altijd op tijd weg; hij had een Surinaamse moeder met grote stevige handen.

De pleintjes zijn tegenwoordig verlaten of bezet door hangjongeren die druk zijn met hun blackberries. Elk kind krijgt tegenwoordig het standaardpakket, bestaande uit een eigen spelcomputer, een eigen tv en een eigen telefoon. Of het nou een bijstandsgezin in een achterstandswijk is of tweeverdieners in Bloemendaal zijn. We hebben het allemaal goed in Nederland. Althans, materialistisch gezien. Het is natuurlijk ook erg makkelijk voor de ouders, want je kids blijven bezig en jij als ouder kan ook gewoon  je eigen ding blijven doen.

Maar zoals het altijd met dit soort dingen gaat, als je alles al hebt, ga je pas doorkrijgen wat belangrijk is en wat niet. En dus willen kinderen nu liever met hun ouders spelen of lekker ouderwets buitenspelen. NU iedereen alles heeft,  begrijpen de kinderen wat je echt gelukkig maakt. Nu de ouders nog. Zou de crisis dan misschien toch ook nog positieve gevolgen hebben?

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

ReFlex

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van