" Het lagere zelf filosofeert.
Geef het om zijn eigen bestwil een oplawaai.
Ermee redetwisten baat niet.
Het gloeit op het moment dat het er getuige van is
dat de profeet een wonder verricht heel even van geloof,
maar zegt later: ‘Dat heb ik me verbeeld,
want als die ongelooflijke aanblik echt geweest was,
was ze voor mijn ogen blijven bestaan.’
Ze blijft bestaan voor het gelouterde oog,
maar blijft onzichtbaar voor het dier in ons.
Wonderen houden zich verre van de lichamelijke zintuigen –
verbergt een pauw zich in een greppel? "
Wie van jullie heeft een balans gevonden tussen het hart en het verstand? Wie van jullie steunt op de onzekerheden van de sceptici? Kan het verstand (de zin van) het Leven verklaren middels de wegen van de ratio? Is het rationele verstand inderdaad zo absoluut als men ‘denkt’?
Onze grootmeester Al Ghazali, maakte korte metten met ‘de twijfelaars’ na een jarenlange zoektocht die uiteindelijk leidde tot de poorten van het hart. De filosoof is in essentie een weifelaar, wiens hart wordt gevoed door het besmette bloed van chronische onzekerheid. De mens, die met zijn beperkte gezichtsvermogen de Alomvattende Schepper wilt begrijpen na een menselijke waarneming, schiet te allen tijde te kort. Of zoals de oosterse Mysticus Tswang Tse het in poëtisch dichtvorm goot; “De Mens kan alléén datgene van de Oceaan waarnemen, wat binnen zijn gezichtsvermogen is.”
Het bovenstaande stuk van Rumi geeft o.a. aan dat een ‘blijvende getuigenis’ van God en Zijn Manifestaties slechts door het hart kan worden waargenomen en niet door het oog.
6 Reacties op "De Blinde Weifelaar"
Antwoorden:
1) Ik,
2) Ik (kan steunen)
3) Ja, tot de grenzen van ratio
4) Nee
Tswang Tse limiteert, volgens mij is dat niet nodig. Manifestaties kunnen getoond worden zoals een blinde ziet, een dove hoort, als het hogere dat wenst. De blinde wordt ziener, ratio de scepticus.
Mijn antwoorden:
1) ik bij lange na nog niet: het hart overheerst duidelijk, maar het verstand groeit met de dag. Iedere ervaring – van de kleinste tot de meest ingrijpende – verandert me stukje bij beetje in zo’n manier dat bepaalde gedachten of overtuigingen voor jarenlang vastroesten in mijn onderbewustzijn;
2) ik steun op mijn pessimisme (I guess);
3) nee, volgens mij kunnen we slechts glimp opvangen van de bedoeling van het bestaan door de leer van de moersalien (gezondenen) van de Alwetende. Ons verstand is beperkt, dat van de Alwetende omvat alles. Zoals Ayatal-Kursi (Quran: 2:255) het ons vertelt: “…en zij kunnen niets omvatten van Zijn kennis dan wat Hij wil.” God heeft ons een fractie van Zijn kennis geschonken. Zo kunnen we vandaag de dag met onze ontwikkelde technologie het weer over twee dagen voorspellen, vóór de geboorte van een kind al over het geslacht te weten komen (en vooraf ook bepalen (?)). Maar bijvoorbeeld het tijdstip van je dood kan niemand je vertellen, God weet het wel.
4) nee. Het verstand (lees: wetenschap (logische redenatie)) dwingt je om in een bepaalde richting te denken. Terwijl veel mensen overal ter wereld nog steeds gelovig zijn. Probeer als zo’n persoon zijnde maar alles logisch te verklaren, knap lastig. Soms moet je de zuivere intenties van je hart volgen, die je de oplossingen uit het ongeziene bieden.
Even tussendoor, de zin van het leven: was dit de aanleiding van jouw vraag aan mij op ReFlex’ nikah? Volgens mij is de zin van het leven idd ‘ibadah. Kun jij me uitleggen waarom je het daar niet mee eens bent (want je reageerde er negatief op maar ik hoorde verder niets erover).
Misschien dat dit gedicht van Yunus Emre een antwoord geeft?
God heeft me een hart gegeven,
dat zich gelijk verwonderd;
het ene moment van blijdschap mal,
het volgende een tranendal.
Het ene moment lijkt het een vogel,
gestrand in hartje winter,
het volgende moment, als het goed gaat,
een tuin die in bloei staat.
Het ene moment is het met stomheid geslagen
woorden schieten te kort voor uitleg,
het volgende moment rollen de parels uit je mond,
geneesmiddel voor hen die je lijdend vond.
Het ene moment verheft het zichzelf boven de hemelse troon,
het volgende moment landt het op aarde,
het ene moment lijkt het om een druppel te gaan,
daarna stroomt het over als de golven van de oceaan.
het ene moment verzinkt het in onwetendheid
en kent het alleen maar vergeetachtigheid,
het volgende moment is het vervuld van ’t bestaan,
van wijsheden als die van Galen en Loqmaan.
Het ene moment wordt het als een reus,
die als een djin in een ruine woont,
het volgende moment vliegt het samen met Belqies,
Als koning Salomo, sultan over mens en genius.
Het ene moment wrijven we ons voorhoofd
op de grond in de moskeeen,
het volgende moment lezen we het evangelie,
als kluizenaar in de periferie.
Het ene moment bengt het als Jezus,
de doden opnieuw tot leven,
het volgende moment krijgt trots ruim baan,
zetelend op tronen met Farao en Hamaan.
Het ene moment wendt het zich tot de engel Gabriel,
zegen brengend aan iedere gemeenschap,
het volgende moment dwaalt het hart
en staat arme Yunus perplex en verstard.
Uit de gedichtenbundel “Laten we liefhebben en onszelf geliefd maken” gedichten van Yunus Emre uitgegeven in 1990 door de UNESCO.
Helaas niet meer in de boekenwinkel te krijgen, maar nog wel bij de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag in te zien.
Zondagochtend (19/11) komt de aarde in aanvaring met de meteorenzwerm Leoniden, waar te nemen als ‘vallende sterren’ (omdat ze verbranden in de atmosfeer). Er worden 150 meteoren per uur verwacht.
Het tijdstip waarop de Leoniden hun piek bereiken is tussen 5:30 uur en 6:00 uur (smorgens).
vraag mij niet waarom, maar het leek mij echt iets voor jou, Ashraf. ik ga iig even kijken :)
over het bovenstaande weet ik niet veel te zeggen… alleen dat ik nu meer naar mijn verstand luister ipv naar mijn hart
Waarom is het mystieke binnen de Islam een grote vraagteken? Aangezien de Islam ook over grote mystieke dichters beschikt(te).
Wat ik persoonlijk merk, is dat men de liefde voor God kan voelen, héél intens zelfs maar het omzetten in daden, handelingen valt zwaarder dan het hart ervaart.
Gegroet,
H.
@ Strevertje
val zelf ook vaak terug en laat mijn Naf´s dan “de leiding” overnemen :-( Astagfirullah
Maar volgens mij gaat het erom om weer op te krabbellen en verder te gaan met de reis.
Als we uiteindelijk het doel bereikt hebben, insha´Allah, zijn de ontberingen het volgens mij meer dan waard geweest.