Voorpagina Gastarbeiders, Maatschappelijk, Politiek

Verwildering van de politiek

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Helaas is het uiteindelijk dan toch gebeurd: we zijn aan het verwilderen.

De vreemdelingenhaat werd in de jaren ’70 en ’80 verwoord door Janmaat, die toen echter effectief door de maatschappij gemarginaliseerd werd. Niemand wilde zich met hem vereenzelvigen, waardoor ook zijn gedachtegoed voor de meeste mensen taboe bleef. Bolkestein brak in de jaren negentig echter een lans voor de xenofobie, en gaf er een islamofoob tintje aan. Hiermee verkregen deze ideeën legitimiteit vanuit het establishment. Daarmee was de weg gebaand voor Pim Fortuyn om de islamofobie tot een ‘mainstream’ ideologie te verheffen. Overduidelijk is dit anti-islamsentiment  een uiting van datzelfde xenofobe racisme, al wisselde het door de jaren heen van woordvoerder, stijl en retoriek.

Toen Wilders op het toneel verscheen, en steeds meer aandacht en aanhangers kreeg, vonden velen dat het de beste strategie was hem zo min mogelijk aandacht te geven. Ook leek zijn koddige voorkomen hem weinig kans te verschaffen op een vergelijkbare status of acceptatie als Bolkestein en Fortuyn. Toch werd dit idee gelogenstraft en haalde Wilders in de verkiezingen 9 zetels binnen. Volgens recente peilingen zou hij momenteel zelfs op 17 zetels uitkomen.

Zo penetreerde de openlijke islamofobie de Tweede Kamer en bleek Wilders zelfs de enige te zijn die ooit zoveel directe politieke invloed voor de anti-islamitische gedachte kon uitoefenen. Dit blijkt duidelijk uit de gebeurtenissen sinds de installatie van het nieuwe kabinet, waarbij hij erin slaagt vrijwel op dagelijkse basis het debat in de kamer aan te sturen door middel van zijn provocatieve uitlatingen en acties.

Juist deze rol verhoogt zijn populariteit bij de bevolking, zoals we ook bij Fortuyn hebben kunnen zien. De rol van rebel tegen het politieke establishment leverde deze destijds veel steun op in de gelederen van de Nederlandse maatschappij. Ook Wilders lukt dit zonder al te veel moeite, door ‘dappere’ acties zoals het boycotten van de provinciale verkiezingen. De wet van vraag en aanbod is aan het werk: klaarblijkelijk is er een politieke ‘vraag’ naar een islamofobe rebel tegen het establishment, en levert Wilders deze koopwaar met een feilloze handelsgeest, zetel na zetel binnenslepend in de peilingen.

Het mag duidelijk zijn, dat het negeren van deze krachtvelden in de politiek geen goede strategie kan zijn. Toch is het te gemakkelijk om de PVV te beschouwen als het grote probleem van de Nederlandse politiek. We hebben immers kunnen zien, dat de islamofobie ook door partijen uit het establishment, vooral de VVD, regelmatig als speerpunt is ingezet voor het aantrekken van kiezers.

Het werkelijke probleem zit dus juist ook in de gevestigde politiek, en niet alleen in de PVV. De agenda van die partij is helder en duidelijk tegen het islamitische deel van de Nederlandse bevolking gericht. Deze aanpak werkt als een magneet, die de islamofobe kiezers uit de achterban van de andere partijen naar zich toe dreigt te trekken. Het echte probleem is dat de gevestigde partijen hierop ook islamofobe uitspraken blijven doen, of in ieder geval vermijden Wilders al te hard tegen het hoofd te stoten, om te pogen deze kiezers te behouden.

Geen partij, geen politicus, en ook geen minister-president, wil zijn populariteit riskeren door de nieuwe volksrebel al te hard terecht te wijzen, vooral niet als deze voor iedereen de islamofobe kooltjes uit het vuur haalt. Er zijn hierop enkele uitzonderingen, maar deze hebben tot nu toe onvoldoende invloed kunnen uitoefenen. En daarmee maakt het dus eigenlijk al weinig uit of de PVV 9 zetels heeft of 19, aangezien zijn aanwezigheid en activiteit de gevestigde politiek al voldoende ‘verwildert’. Zelfs de linkse partijen, die in het algemeen een meer anti-islamofobe agenda hebben, verzuimen duidelijke standpunten in te nemen tegen de waanzinnige acties van de PVV in de Tweede Kamer.

Het feit dat het protest tegen het wortel schieten van islamofoob racisme in de Nederlandse politiek plaats moet vinden in een zaaltje in de Universiteit van Amsterdam, in plaats van in de Tweede Kamer zelf, spreekt boekdelen. Dat we hiervoor op Balkenende niet hoeven te rekenen is inmiddels, na jaren onder zijn bewind, evident geworden.

De conclusie moet volgens mij zijn dat niet alleen door de PVV, maar vooral ook door de slapheid en het opportunisme van zowel rechtse als linkse politici en partijen, de politiek in Nederland momenteel haar koers laat bepalen door de gedachteloze, onfrisse onderbuik van Geert Wilders, en hen die achter hem aanlopen. Het wachten is op een politicus, die zich de rol aantrekt van volksheld tegen islamofobie en racisme, en voor een harmonieuze maatschappij.


Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah, en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van