Sinterklaas is weer in het land, hij heeft het lekkere weer uit Spanje meegenomen. Sinterklaas vertelt mij over zijn – waargebeurde – ervaring afgelopen weekend:
Op een mooie zaterdagmiddag loop ik door de straten van Den Haag. Mijn baard zit lekker alhoewel dat elastiek irriteert en mijn handen doen nog pijn van het schminken van die zwarte Piet.
Als moderne sint heb ik een mobiel en kom te weten dat de kinderen allemaal even recht zitten in afwachting van mijne goedheiligheid. Onderweg kom ik een groep erg enthousiaste jongelui tegen. "He Piet, dat zijn toch niet van die k*tmarokkanen??"
"Ja Sint Nicolaas, ik ben bang van wel"
Het zweet staat mij in de handen en mijn staf glipt bijna uit mijn vingers. Ze hebben ons opgemerkt en ik kan geen kant meer op. "Ja hoor, morgen sta ik in de krant"
Een van hen komt onze richting op, zeker een Mohammed. "He Sint! Geef die high five!". Mij staat niets anders te doen dan dit bevel op te volgen en ik steek mijn maagdelijke witte handen in de lucht om de getinte jongen tegemoet te komen. Hun cultuur is wel anders, er volgen enthousiaste aanrakingen tussen mijn schouderbladen. Vreemd, dit is dus hun hun manier van groeten.
Op een gegeven moment beginnen de jongens sneller te bewegen, volgens mij doen zij een rituele dans om mij heen. Ik moet denken aan mijn lieve hond, wat zal die mij toch missen. Hoe kan ik met dit volk contact maken? Om ze gunstig te stemmen draag ik Piet op hen een pepernoot te geven. Piet overhandigt het met zijn zwarte handen. Contact is gelegd. Ze joelen en gaan weg, het lijkt op een afscheid. "Piet, volgens mij zijn zij ons goed gesint". Wel, nu weer door naar de brave Hollandsche kinderen die ongetwijfeld zingen en springen van blijdschap want daar zijn geen stoute kinderen bij volgens mijn grote rode boek.
In mijn ooghoek ontwaar ik een snelle schim die luidroepend op mij afkomt. "Piet, zeg de afspraak maar af", ligt op het puntje van mijn tong ware het niet dat Piet inmiddels het hazenpad heeft gekozen. "Van die zwarten moet je het hebben".
Een woeste stem roept mij reeds toe: "Sint! Sint! Waarom kom je nooit naar de moskee?!?"
In mijn eeuwenlange ervaring heeft een kind mij nooit met stomheid geslagen, tot vandaag. De seconden die volgen voelen als een eeuwigheid. De jongen spreekt weer, maar nu in een vrolijkere toon: "Omdat daar teveel schoenen staan, natuurlijk!" en loopt luid lachend weg.
Kijkend naar zijn weglopende gestalte valt het kwartje en mijn lachspieren nemen het over van mijn geknepen bilspieren. O Sint toch, wat heb jij je aangesteld.
Zo gaat de Sint met een grote lach op zijn bebaarde gezicht naar de wachtende kinderen, zich voornemend om volgend jaar ook Marokko aan te doen.
7 Reacties op "Sinterklaas vertelt"
Ik wacht af! Er komt zeker een inkoppertje!
In A’dam hebben ze Marokkaanse pieten ingezet, wat schijnt te werken
Haaaaa dit is leuk :-)
Haha, grappig. Dat Marokkanen als pieten zijn ingezet heb ik ook gehoord. Vond ik echt een leuk idee !
marokkaanse zwarte pieten? heten ze dan niet ‘zwarte khalieds’?
haha leuk stuk faisal!
haha erg leuk;)