Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk

Wijblijvenhier.Zweden – za 9 dec

, 13 december 2006, 13 reacties

Faisal houdt een dagboek bij over zijn reis naar Zweden samen met de Meiden van Halal.

Traditiegetrouw begint ook deze ochtend moeizaam. Deze keer krijgen de dames de voordeur niet open. Ze hebben de sleutel vijf minuten lang alle kanten op gedraaid, na veel gekraak krijgt Jihad ‘m uiteindelijk open.
Irshad, een vriend van mij had een locker op school die alleen hij kon open krijgen. Hij was de enige die de sleutel er op de juiste manier in wist te draaien, ik probeerde het maar het lukte nooit. Hij zei toen altijd: ‘Faisal, het draait allemaal om gevoel’.

10.00 De wolken laten de zonnestralen niet door wat zorgt voor een grauwe Stockholm. Afgelopen dagen waren het vooral presentaties en ontmoetingen, vandaag en morgen zijn het vooral ontmoetingen en sightseeing. Iedereen is vermoeid van de afgelopen dagen. De uitdrukkingen op het gezicht van Mohammed, onze reisleider, spreekt boekdelen.


Mohamed de reisleider

Jammer, we moeten een uur wachten tot de volgende boot vertrekt. We willen namelijk een bootvaart maken door de wateren van Stockholm. Zo productief als wij zijn laten we dit uurtje natuurlijk niet zomaar liggen. De eerste 15 minuten gaan al voorbij aan Jihad, ze is alweer haar handschoenen kwijt. Ze loopt de route die we net hebben afgewandeld terug in hoop dat ze de rode leren handschoenen van haar vriendin, aan wie ze het nog moet teruggeven, weer terugvindt. Hierin wordt ze bijgestaan door zuslief Hajar. Tegen onze wens in komen deze meiden terug met een grote glimlach.

De resterende drie kwartiertjes worden gebruikt om te flaneren naar het museum voor moderne kunst. Binnen hangen werken van bekende kunstenaren. En staan hier prachtige werken waarvan je niet weet wat het is, maar ook items waarvan je denkt: waar is de kunst?

11:00 Het uur is voorbij. We stappen in de boot die veel weg heeft van de lange toeristenbootjes in de amsterdamse kanalen. We doen een koptelefoon op waar doorheen een gids praat en varen af richting de horizon.

Stockholm is opgebouwd uit 14 eilanden die verbonden zijn met bruggen, wij zien een klein gedeelte ervan en de daarbij horende historische gebouwen. Te beginnen met het nationale museum, huis voor kunstwerken van schilders als Rembrand. Aan de andere kant het imposante werkpaleis van de koninklijke familie. De gids wordt afgewisseld met leuke bekende liedjes. Frank Senatera is nu op. Jihad vind hem zo goed dat ze deze interessante rondleiding gebruikt om een dutje te doen. Hajar en ik lijken de enige geïnteresseerden. En terecht.

We varen verder over het water, waarin (in tegenstelling tot de kanalen van Amsterdam) het wel veilig is om te zwemmen. We zien mooie villa’s (van o.a. zanger ABBA), mensen die geduldig wachten tot ze een vis aan de haak slaan en mensen die aan wal naar ons zwaaien. Vijftig minuten zijn om, Hajar bedankt de schipper met een vriendelijk ’tack’ en we staan weer aan wal.

Ons begeleiden ervaart Mohamed als iets heel leuks, maar ook vermoeiend. Hij gaat weg om een dutje te doen, sonja neemt het stokje van hem over. We volgen haar blindelings. Na een kort reisje belanden we in een knusse lunchroom met lage banken en tafels. De lunch bestaat uit heerlijke opgewarmde broodjes met beleg, ik weet niet meer wat erin zat. Maak je geen zorgen, het was wel halal.

13:30 De deur gaat open. Een dame met lange krullen (bijna kroes) en een bril op komt met een grote glimlach binnen en zwaait naar ons. Het is Nadia Jibril; Een Palestijnse jongedame, houdt van hip hop en is geboren in Zweden als laatste in een huis met 9 kinderen. In het jaar 2000 begon ze als de eerste vrouw met hoofddoek op de Zweedse televisie, nu heeft ze een productiebedrijf en haar eigen reisprogramma waarmee ze de hele wereld rondreist.

Haar voorkomen heeft in het land voor veel discussie gezorgd. Na jaren van kritiek op haar hoofddoek heeft ze anderhalf jaar geleden besloten er geen meer te dragen. Het was een moeilijke beslissing, vertelt ze. ‘Ik wil dat mensen niet praten over mijn hoofddoek maar over hetgeen ik presenteer’. Bob marley draait vrolijk op de achtergrond. Nadia’s verhaal herinnert mij aan Hans Larouz. Hij zou Jihad met haar hoofddoek niet aannemen als nieuwslezeres bij het NOS om te voorkomen wat Nadia aan den lijve heeft meegemaakt.


In gesprek met Nadia


In de lunchroom hangt een bord met Allah erop.

De Meiden van Halal vertellen hoe zij het ervaren om met een doek op hun hoofd bij iedereen op de beeldbuis te verschijnen. Zij willen hiermee juist het beeld creëren dat een hoofddoek op tv kan, dit wekt irritatie op bij bepaalde mensen, maar dat nemen ze graag voor lief.

Nadia is zeer onder de indruk. ‘Had ik jullie maar een paar jaar eerder ontmoet dan had ik mij hoofddoek nooit afgedaan’. Nou, mijn lekkere kop chocolademelk met slagroom is op, ik ga snel naar de moskee om de hoek om te bidden.

15:15 Ben terug. In de lunchroom bekijken de meiden foto’s waar ze zonder hoofddoek op staan. Op dit soort momenten voel ik mij eenzaam als enige vertegenwoordiger van het mannelijke geslacht. Het is mij namelijk streng verboden om die foto’s te zien.

Ze laten weten over tien minuten klaar te zijn. Ik grijp deze kans om naar de kapper op de hoek te gaan om mijn baard te laten bewerken. Deze meiden hebben veel vertrouwen opgebouwd bij mij, daarom laat ik mijn telefoon en camera’s achter bij hen en ik ga weg.


Kinderen krijgen les in de moskee

Zo gezegd, zo gedaan. Ik loop terug met mijn op maat getrimde baard en tot mijn grote schrik tref ik een lege lunchroom. Ja hoor, wat een mutsen, gaan ze weg met mijn spullen, hoe moet ik ze nu bereiken?

Spontaan komt er een glimlach op mijn gezicht. Eindelijk af van die kakelende meiden en kan ik met alle rust Stockholm door. Ik ga naar centraal station om wat leuke plekken op te zoeken. Opeens hoor ik een geluid in mijn hoofd. Het lijkt alsof de duivel op mijn linkerschouder tegen me praat. ‘Nu zijn je zusters alleen in de boze wereld, hoor jij niet bij ze te zijn? Je weet dat ze geen dag zonder jou kunnen!’

Ik zie bij de uitgang drie jongens staan met een Indiaase uiterlijk en een tulband op hun hoofd. Het zijn drie jonge sikhs die hangen. Ik zou zeggen drie hang-sikhs. Ik benader deze jongens met de universele taal Punjabi en vertel ze mijn verhaal. Op de vraag of ik gebruik mag maken van hun mobiel zodat ik Nadia kan bellen (haar nummer staat in mijn notitieblokje) antwoorden de jongens: ‘eh loh‘ (alsjeblieft). Eén van ze overhandigd mij met alle liefde zijn telefoon, dit bewijst maar weer hoe gastvrij de punjabi`s wel niet zijn.

Nadia’s stem neemt opgewekte toon aan nadat zij mij hoort. Nadia spaar ik en vraag waar Jihad is, die staat naast haar. "Faisal, sorry, sorry, we staan voor de moskee".
"Ik kom er aan"

Even later zie ik een groepje mensen voor de moskee. "Faisal! We love you!", komt uit de verte. Ik zie de meiden samen met Mohamed, Sonja en Nadia. Ik besef hier dat ik ze heb gemist, een ontroerend moment.

Toen ik bij de kapper was, was Mohamed gekomen. De meiden wilden shoppen. Mohamed zegt de meiden te gaan en dat hij mij gaat halen, hij wist waar ik was. Op weg naar de kapper was ik blijkbaar net weggegaan, de andere richting op, en heb hem misgelopen. Mohamed zag mij niet bij de kapper, ik de meiden niet in de lunchroom. Ik ging weg naar Centraal Station, Mohamed ging een kwartier wachten in de lunchroom. Ze konden mij niet bereiken want ik had geen mobiel, ze konden niets meer doen dan wachten voor de moskee op een belletje van mij. Ik belde Nadia op, zij bleek al weg te zijn op het moment dat de meiden gingen shoppen. Ze was een uur later nog wel speciaal teruggekomen om de meiden gedag te zeggen, precies in die 2 minuten belde ik. Toeval?

Mohamed is onder de indruk van de kracht van de internationale taal Punjabi en gaat serieus overwegen om een taalcursus te volgen. Ik dank Allah dat alles goed is gekomen en voor de momenten zonder de meiden.

19:00 Maj heeft ons uitgenodigd bij haar thuis. Maj is een echte Zweedse die een aantal jaren geleden is bekeerd tot de Islam. Deze vrolijke blanke dame is een echte levensgenieter. Wij gaan vandaag meegenieten.

We nemen voor haar een witte taart mee met daarop de tekst ‘white lady cake’, hoe gepast. Ze begrijpt de humor. We hebben ook een bruine taart, die is voor de donkergetinte Mohamed. De eer is aan mij om de taart aan te snijden i.v.m. mijn verjaardag op 12 december. Niet eens 10 minuten later was de taart verleden tijd.


Taartjes


Yammieee

We blijven tot laat in de nacht hangen en praten met allerlei mensen over allerlei onderwerpen. Het prachtige aan het gezelschap is de grote variatie aan achtergronden, enige dat we allemaal gemeen hebben is dat we de Engelse taal spreken.

Als het aan ons lag zou er geen eind komen aan deze avond, maar Mohamed attendeert ons erop dat we morgen weer vroeg op moeten. We nemen afscheid van iedereen en gaan weg.

01:00 De route gaat door een park. Dit is niet zo maar een park, maar een met graven om ons heen. In dit land lopen mensen door een begraafplaats in de nacht alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Links van mij zie ik een grafsteen met daarop de naam Anna Lindh, de minister die 3 jaar geleden is doodgeschoten. Ik pak m’n camera om een foto te maken, geheugenkaart vol. Dit moet een teken zijn. Snel doorlopen.

In het appartement heb ik nog veel werk te doen. Ik maak gebruik van de iMac van Jihad, alles gaat trager omdat ik niet gewend ben met zo’n ding te werken. Ik lig pas 7 uur in de ochtend in mijn bed. Tien uur moet ik er weer uit mijn nest.


Jihad aan het werk


Tikken tussen de vingers, later met een mes


Maj ‘White Lady’


Hajar en haar grappen


Gezellig afwassen

De oprichter. Geboren, getogen en woonachtig in die mooie stad achter de duinen. Altijd klaar voor een revolutie of gewoon een kopje thee. Typisch Faisal...

Lees andere stukken van Faisal