Voorpagina Algemeen

Zelfspot uit onzekerheid

Als we toch al aan het doe-het-“zelfen zijn, trek ik even die lijn door en wil ik “zelfspot” aan jullie voorstellen. De uiting van zelfspot kent vele varianten. Voor de één is het een vorm van zelfverzekerdheid en de ander onzekerheid. Het wordt ook wel de beste vorm van zelfkennis genoemd en tegenwoordig lijkt het een noodzaak te zijn om zelfspot te hebben, maar wat is die noodzaak? Bijna iedereen doet aan zelfspot, maar waarom? Om grappig te zijn of omdat je er zelf echt om kan lachen? Of omdat soms de irritatiegrens wordt overschreden en het zo ellendig is dat je er alleen nog maar om kunt lachen.

De meest vervelende mensen zijn de mensen die zichzelf altijd (te) serieus nemen. Zelfspot kan en is nou eenmaal vaak grappig. Beledigende spot is dat weer niet. Tegelijkertijd heb je materiaal die je op straat niet kunt zeggen, maar weer ongestraft blijft wanneer je dit op het podium doet.

Bij het uiten van zelfspot kijk je van een afstand naar jezelf, vanuit een ander perspectief. Maar welk perspectief wordt hierbij als basis genomen? In de ‘advertising’ wereld is een gezonde dosis zelfspot (met beide benen op de grond) een nieuwe manier om bij de consument sympathie te kweken. De consument wordt dus als basis genomen. Als marketier verkies ik deze manier van sympathie kweken in onze samenleving niet te praktiseren, het gaat hier immers om mensen en niet om producten. Dit proces is echter al in volle toeren.

Ik vroeg daarom laatst een vriendin van mij over zelfspot en de reden hiervan. Vrijwel impulsief antwoordde ze dat je daarmee het gras voor de voeten van een ander maait. Onzekerheid. Je verdedigt jezelf alvorens een aanval is gekomen. Dit kweekt bij mij bezorgdheid. Er is een punt bereikt dat dialogen liever ontweken worden dan aangegaan. De lucht wordt uit de zeilen genomen voor hen die kritiek willen uitoefenen. Maar is stilstaan en in je water blijven dobberen wel verstandig en veilig? Of ben je dan alleen maar vatbaarder voor tijdelijke en plaatselijke orkanen? Of kunnen zelfs briesjes dan fataal zijn?

Zelfspot is een aangename vorm van sociaal gedrag en wellicht wordt het daarom zoveel beoefend. Maar op het moment dat er van je verwacht wordt dat je overal maar om zou moeten en kunnen lachen, dan is er een grens bereikt. Jezelf, je religie en je hele zijn als een korreltje zout nemen is zoiets als jezelf belachelijk maken. Het kan zelfs nog verder gaan. Zo ver dat het vormen kan krijgen van zelfhaat.

Ik ben een voorstander van zelfspot met behoud van zelfrespect. Zelfspot uit zelfverzekerdheid en niet uit onzekerheid. Immers zelfspot uit onzekerheid is gelijk aan vloeken met het zelfbewustzijn die wij als Ummah bezig zijn te veroveren.