Ceylan Pektas-Weber is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl
Zaterdagochtend vroeg vertrok ik naar mijn vriendin bij wie ik was uitgenodigd om Eid-ul-Adha te vieren. Een dag doorbrengen in haar gezelschap en met haar gezin is een feest op zich, mashallah. Toch ging ik in een soort shocktoestand weg, nadat ik had gehoord dat in de vroegte de doodstraf van Saddam Hussein was voltrokken. Het zou een bewuste keuze zijn geweest om dat op deze islamitische feestdag te doen, om ervoor te zorgen dat zijn dood nog meer luister kreeg. Voor mij is die keuze niet voor te stellen!
De gedachte dat het niet de wil van Allah kan zijn om deze feestdag met dit bloed te bezoedelen, bleef zich herhalen. Maar de eerste heftige en opgeluchte reacties van Irakese inwoners brachten een beeld van een samenleving, die ziek is door extreme onderdrukking en voortdurend geweld. Ik begrijp het niet goed, ik vind het afschuwelijk, maar ik geloof dat mij hierin terughoudendheid is geboden in plaats van beledigd zijn.
Toch heb ik genoten van een heerlijke dag in Venray, Godzijdank.
Vlak voordat ik naar huis ging, bracht haar man het schaap thuis dat hij had laten slachten voor dit Offerfeest. In de Koran staat, dat het niet het vlees of het bloed is dat Allah bereikt, maar dat het gaat om het bewustzijn van Hem. De laatste jaren kiezen wij zelf (net als veel andere Nederlandse moslims) er op grond daarvan vaker voor om in plaats van een schaap te laten slachten, geld te schenken aan een fonds dat het aan mensen in arme delen van de wereld geeft. Ik vind dat een goede keuze. Toch realiseerde ik me vandaag dat deze nieuwe gewoonte ook een risico meebrengt, dat misschien het Kerstfeest al eerder heeft ‘besmet’.
Want deze nieuwe uitdrukking van ons bewustzijn, mag niet tot nieuwe decadentie leiden. Bijvoorbeeld door enerzijds geld te schenken aan een fonds (waqf), en ons anderzijds te verwennen met de duurste gadges en luxueuze etentjes. Juist de aanblik van dit vlees, riep de gedachte op dat wij dit ritueel, deze eenvoudige confrontatie met de herkomst van ons voedsel en de barmhartigheid van God soms nodig hebben om ons te behoeden voor misleidende koketterie met ons bewustzijn.
Op de terugweg zocht ik in een paar kranten naar betekenisvolle opiniestukken die in deze tijd vaak talrijk zijn. Het meest sprak me een column van Bas Heijne in NRC Handelsblad aan waarin hij stelde dat iedere overtuiging: religieus, politiek, cultureel, sociaal of economisch, de laatste jaren steeds meer wordt gebruikt om de ander tot vijand te bestempelen en de zelf gekozen eigenheid te versterken. Ook een artikel van H.J.A. Hofland over het gevaar van de huidige polarisatie sprak me aan. Maar verder viel vooral op dat ‘belangrijke momenten uit 2006′ meer door foto’s dan tekst waren vastgelegd. En alle kranten brachten twee pagina’s met foto’s van overleden personen. Wie zit daar werkelijk op te wachten? Eerlijk gezegd vond ik het een gemakkelijke manier om een gecultiveerd gevoel op te roepen, dat bij dit jaargetijde hoort.
Thuis zag ik het afscheidsprogramma van Sonja Barend. Sinds mijn vijftiende heb ik veel van haar programma’s gezien en kwamen uiteenlopende interessante, taboedoorbrekende onderwerpen voorbij. Al die jaren gaf zij op respectvolle wijze een stem aan mensen die die stem niet vanzelfsprekend mochten laten horen. De laatste jaren maakte ze bijna geen praatprogramma’s meer. Dat vond ik jammer omdat ik dacht dat zij het gesprek met moslims oprechter had kunnen voeren dan anderen. Het programma met de Meiden van Halal had beter gekund, maar de afronding ervan overtuigde me daar opnieuw van. Evenals haar opmerking over de negen zetels van Geert Wilders.
Ze vertelde ook over haar innerlijke drijfveer om de programma’s te maken, namelijk het feit dat haar (joodse) vader in WO-II uit huis is weggevoerd door de Duitsers en daarna in Auschwitz is vermoord, nadat hij was verraden door Nederlanders. Net als veel familieleden. In al die jaren heeft Sonja Barend zelden over zichzelf gesproken. Ik weet niets over haar (geloofs)overtuiging, of over hoe ze bijvoorbeeld zelf naar de islam kijkt. Maar ik weet heel zeker dat ze in rechtvaardigheid gelooft en dat ze zich daar met hart en ziel én met plezier voor heeft ingezet. Toen Job Cohen haar namens de Koningin benoemde tot Officier in de Orde van Oranje Nassau, leek mij dat terecht. Ik hoop dat wij nu niet totaal verstoken zullen blijven van dergelijke televisiemakers en hun programma’s.
Deze dag bracht mij dus sterk uiteenlopende gedachten en gevoelens. Nu, in de vroege ochtend van 31 december realiseer ik me dat het heel goed is om te blijven geloven in een blijmoedige strijd voor gerechtigheid en rechtvaardigheid. Ik hoop dat meer mensen in Nederland die draad opnieuw zullen oppakken.
Eid Moebarak en een (blij)moedige (s)t(r)ijd!
Ceylan Pektas-Weber had een rooms-katholieke opvoeding. Ze is nu moslima en voorzitter van Al Nisa, een organisatie voor moslimvrouwen. Onlangs verscheen haar boek ‘Moslima’s, emancipatie achter de dijken’.
4 Reacties op "Blijmoedige rechtvaardigheid"
De doodstraf is sowieso ongepast, zelfs voor een despoot als Saddam Hoessein. Ik ben geschokt als ik zie wat hij allemaal op zijn geweten heeft, maar doelbewust iemand doodmaken ‘omdat hij dat verdient’ kan ik niet accepteren.
En of dat dan voor, tijdens of na het offerfeest gebeurt, dat maakt me niet uit. Verkeerd is verkeerd.
Sorry, ik zie nu dat ik mijn reactie beter bij het vorige topic had kunnen plaatsen :-)
In searching for peace and contentment within ourselves it is not how right we are that is important , rather the discovery of how wrong we have been and then correct that.
Het is verstandig om te strijden en jouw vijanden uit te roeien, opdat jij je gerechtvaardigd zou voelen, maar het is zeer onwijs, omdat je vecht tegen jouw broeder zelf, tegen God en dus tegen jouw zelf.
‘Een blijmoedige tijd’ klinkt al heel wat beter dan die voortdurende strijd, die wij denken te moeten leveren.
*Je mag al oordelen over jezelf en over anderen, maar je _kan_eenvoudig niet, zolang jezelf fouten maakt!*