Voorpagina Ingezonden

Eenden zijn net mensen

, 22 januari 2007, 17 reacties

Dit stuk is ingezonden door Abdelkarim El Fassi

Er zijn drie soorten dagen. Je hebt dagen waarin de positieve belevingen de slechte overheersen. Dagen waarin het negatieve het positieve overheerst. Wij mensen hebben voornamelijk ‘gewone’ dagen. Dagen waarin de gebeurtenissen van gisteren bijna gelijk zijn aan de gebeurtenissen van eergisteren. Vandaag had ik een slechte dag.

Tijdens een slechte dag besluit ik altijd dingen te doen die ik normaliter uitstel. Zulke dingen kunnen uiteenlopen van achterstallige betalingen te voldoen tot het schoonmaken van mijn appartement. Vandaag besloot ik de eendjes te gaan voeren. De zak, waarin al het oud brood gaat, zat namelijk al enige tijd te wachten op de hongerige eendjes van de Kralingse Plas.

Eenmaal aangekomen zocht ik een goed plekje. Tijdens het voeren merkte ik dat er verschillende eenden zijn. Je hebt jonge eenden, oude eenden, manke eenden, bescheiden eenden, dikke eenden, dunne eenden, snelle eenden, gewone eenden, trage eenden, agressieve eenden, verlegen eenden, gierige eenden, voorzichtige eenden, knappe eenden, lelijke eenden en volgens mij zat er zelfs een schele eend bij. Het viel me namelijk op dat die eend er steeds naast hapte. Hij moet wel scheel zijn. Je hapt er toch niet express naast? Het kan zijn dat deze eend slechte ogen heeft. Dan adviseer ik hem of haar even langs de eendenopticien te gaan.  Zo kan ik eigenlijk tien pagina’s vullen met verschillende eenden. Dat ga ik niet doen want daarvoor zou ik ze wat vaker moeten observeren. Dan zou ik moeten stoppen met studeren en werken. Het gevolg is dat ik geen inkomen meer zou hebben en dat kan betekenen dat ik in een hongerige, onontwikkelde eend verander.

Er zijn, naar mijn idee, twee manieren om eenden te voeren. Je kan heel gehaast al het brood in het water gooien of je neemt er de tijd voor en probeert de psychologie van de eenden te doorgronden. Vandaag koos ik voor het laatste. Ik ben er vandaag achtergekomen dat eenden niet veel verschillen van mensen. Je kan natuurlijk ook beweren dat mensen niet veel verschillen van eenden. Maar goed, dat is  een filosofische discussie die ik liever overlaat aan de koppige eenden onder ons. Ik ben vandaag geconfronteerd met enkele feiten die de onlosmakelijke band tussen mens en eend bevestigt.

Eenden zijn ten eerste zeer egoïstisch en hebzuchtig ingesteld. Een eend zal nooit tegen zijn soortgenoot kwakken: "Hé Bert kwak jij dat stukje brood maar, jij hebt gister namelijk niets gekwakt". Of deze dan: "Hé Arnold, ik ga even langs de mens, zal ik voor jou ook een stukje meebrengen". Een eend zal bijna altijd het volgende stukje happen terwijl hij nog een stukje tijgerbrood in zijn snavel heeft. De doorsnee eend begrijpt niet dat het gelukkig moet zijn met zijn deel. Nee hoor, zoveel happen als mogelijk is de motto! Dat is de mentaliteit van de moderne eend.

Het tweede opmerkelijke is dat ook onder de eendenpopulatie van de deelgemeente Kralingen-Crooswijk een bepaalde angst heerst. Een angst voor het onbekende. En dat terwijl het onbekende eigenlijk niet zo onbekend is als wordt beweerd. Nee hoor, het bekende is onbekend gemaakt door een aantal eenden. Ik stel die onruststokers dan ook verantwoordelijk voor het feit dat de rest van de eenden niet bij me in de buurt durft te komen. Ik ben er toch om ze te helpen? Om een positieve bijdrage te leveren aan de natuur? Ik wil ze echt geen kwaad doen. Ik wil gewoon wat nuttigs doen met mijn brood. Anders zou ik het weg moeten gooien en dan zou het uiteindelijk op de vuilnisberg belanden, waar hun vogelgenoten van zouden profiteren. Ik vind dus dat meeuwen genoeg mogelijkheden hebben op voedsel. Ik vind eigenlijk dat meeuwen belasting moeten betalen over alles wat ze eten. Met die belasting kunnen we dan weer voedsel kopen voor hongerige soortgenoten. Dus vandaar deze keuze om het toch aan de eendjes te doneren.

Ik kom toch weer even terug op de angst voor het onbekende. Ze zouden bijvoorbeeld wat dichter bij me kunnen peddelen. Dan hebben ze ten eerste meer kans op brood en ten tweede zou dat een bepaalde band kunnen scheppen. Prima uitgangspunt voor een ideale, harmonieuze, idyllische samenleving toch? Maar nee hoor. Risico’s nemen om de medemens te leren kennen is ook onder deze eenden taboe. In plaats daarvan worden de vooroordelen erop los gekwakt.  

Gelukkig heb ik ook een lichtpuntje beleefd. Er was namelijk één eend die ik al van veraf zag aankomen. Ik geef deze eend voor het gemak een naam, Harry. Dan hoef ik namelijk ook niet steeds na te denken over het geslacht van de eend. Harry was wat langzamer dan de rest, maar Harry besloot om op één meter van me vandaan het brood te accepteren. Harry kwam op het droge bij me staan. Ik snapte in eerste instantie niet wat deze eend bezielde. Stel dat ik zin had om hem fysiek geweld aan te doen. Om Harry weg te trappen in het kader van het WK. Uiteindelijk begreep ik het. Harry vertrouwde me. Sterker nog; Harry begreep zichzelf. Sterkst, deze eend begrijpt hoe het leven in elkaar zit. De eend was namelijk mank. Dus Harry kon of in het water blijven en steeds maar mishappen totdat hij aan hongerdood zou sterven. Of het risico nemen en lekker te genieten van het leven.

Harry heeft zichzelf en de mens geaccepteerd. Harry weet dat er zich onder ons een paar rotte mensen bevinden. Ik ben in ieder geval blij met Harry. Dit zijn de eenden die de kar moeten trekken. Harry heeft ervoor gezorgd dat ik niet verbitterd raak. Harry geeft mij hoop.

Abdelkarim El Fassi (21)
Rotterdam

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van Wij Blijven Hier!