Als Nederlandse moslima zonder (islamitische) familie moet je de islamitische feesten zelf vorm geven. Laten we met z’n allen ook eens stil staan bij mensen die niemand hebben met Ied.
Als Nederlandse moslima zonder (islamitische) familie moet je de islamitische feesten zelf vorm geven. Met Ied-ul-Fitr, het Suikerfeest, is dat altijd vrij redelijk gelukt. Toen de kinderen klein(er) waren en begonnen met (snoep)vasten, was Ied-ul-Fitr een waar feest met veel snoep en cadeaus. We maakten onze eigen rituelen.
Ied-ul-Adha is altijd wat moeilijker geweest. Het verhaal over Ibrahiem was snel bekend en ‘offeren’ was ook geen probleem. Elk jaar brachten we een stuk vlees naar de buren. Zelf zijn we, met uitzondering van mijn man, niet echte vleeseters. Mijn buren waren Nederlandse oudere mensen, dus ik zocht altijd een mooi stukje vlees voor hen uit. Daardoor bleven er voor ons vooral ‘stukken vlees’ over met veel bot en vet.
Maar een feestgevoel creëren was en is lastiger. We gingen wel bij mensen op bezoek, maar naarmate de jaren verstreken viel de een na de ander af. Het was toch geen familie en als je een aantal jaren na elkaar bij dezelfde mensen komt, vraag je je op een gegeven moment af of je wel welkom bent. Natuurlijk laten ze niets merken, maar mag je hun gastvrijheid wel elke keer opeisen? Eigenlijk verwacht je dat zij ook eens een keer bij jou op bezoek komen, maar verwachtingen blijken ook vaak niet uit te komen.
Mijn ‘oemmah’, mijn ‘islamitische’ familie, bestaat naar mijn gevoel eigenlijk uit andere Nederlandse moslimvrouwen en andere ‘Al Nisa *’ vrouwen, maar de meesten hebben wel familie of wonen ver weg. Een aantal keren heb ik een etentje georganiseerd met deze vrouwen, maar dat lukt alleen als je het niet op de dag van Ied zelf doet. Dus als Ied op donderdag valt, kun je in het weekend iets organiseren. Dat was steeds erg gezellig. Ook dit jaar heb ik een poging gewaagd. Maar nu Ied op zondag valt, is het lastiger en kwam er geen respons.
Mijn echtgenoot is zoals reeds jaren weer in Marokko om daar de Ied samen met zijn moeder te vieren. Andere jaren regelde hij het zo dat er toch voor ons een schaap geslacht werd. Dat werd dan door iemand hier afgeleverd. Soms al gesneden en al, soms kwam iemand anders het een dag later snijden. Al enkele jaren pleit ik ervoor om ons offer ook in Marokko te doen, maar mijn man was niet te overtuigen. Hij vond dat wij er ook van moesten eten, maar dat gebeurde nauwelijks. Dus dit jaar nam hij eindelijk het besluit om in Marokko ons schaap te slachten en het daar helemaal weg te geven. Dus dit jaar ook geen vlees. Maar daarover niet getreurd.
Ik moest dus een andere invulling zoeken, maar ook dat zou niet gaan lukken. Ik besloot om de dag van Arafat te gaan vasten, maar de vrijdagavond en de zaterdagochtend voelde ik mij echt niet goed en vasten was geen optie. Vastbesloten was ik om het Ied gebed in de moskee te gaan doen. Dat zou me dan nog enigszins een Ied gevoel kunnen geven. Wel geen ‘oemmah’ gevoel. Zo had iemand op Facebook staan: “De ‘oemmah’ en Eid; wat waren dat ook al weer? Te vergelijken met 30 jaar geleden met 500 mensen in de Nachtmis zitten om Kerst te vieren, wat handen te schudden om daarna snel naar huis te gaan om met je intimi het blijde nieuws te vieren?”
Zo zou het gaan: gezamenlijk gebed, iedereen wenst elkaar alles toe en gaat dan naar huis om met familie feest te vieren. Ik zou gewoon naar huis gaan. Maar zo ver kwam het niet eens. Met Ied-ul-Fitr stond de tijd van het gebed op de gebedslijst, dus ik ging er van uit dat dit nu ook zou zijn. Eigenlijk al te laat keek ik er op om te ontdekken dat het er dit keer niet op stond. Snel nog geprobeerd iemand te bellen en een sms gestuurd, maar ik kreeg geen gehoor en geen antwoord. Met als gevolg dat ik de juiste tijd niet wist en dus niet ging. Eigen schuld!?
Alles bij elkaar zit ik dus deze Ied gewoon thuis met mijn jongste dochter die omkomt in het huiswerk voor school. Ja, vanavond gaan we nog gezellig met een andere moeder en dochter uit eten, maar verder wordt 6-11-2011 een gewone zondag.
Dit klink als zielig en zelfmedelijden. Dat is niet de bedoeling, want ik voel me niet eenzaam. Maar laten we met z’n allen ook eens stil staan bij mensen die wel eenzaam zijn. Mensen die niemand hebben. Niet met de Ied, maar ook op normale dagen.
Amina Sebbar
Amina Sebbar is eigenaar van Buro Prinor en auteur van de kinderboekjes ‘Voor het slapen gaan’ en ‘Moslimmetje spelen’.Lees andere stukken van Amina
4 Reacties op "Een Gewone Zondag"
Ik ken het gevoel dat je denkt anderen tot last te zijn en het leuk vindt als andere naar jou toekomen. Echter je geeft zelf aan geen familie te hebben dus bij jou komt niemand langs en bij die andere mensen wel. Hoe zou hun familie reageren als zij er niet zijn?
Wat ik niet begrijp is dat je man er telkens niet is. Hij heeft een eerste verantwoordelijkheid naar zijn gezin. En dat is niet alleen ervoor zorgen dat het schaap er is. Dat is ook een emotionele verzorging.
Verder denk ik dat je idd aan je zelf te wijten hebt dat je niet op tijd voor het gebed was. Ik heb, omdat ik door omstandigheden niet naar de guthba kon, op vrijdag al gesmsd om de gebedstijd te achterhalen.
Als vrouw alleen zonder man en kinderen moet ik alles zelf doen, elke dag. Ik hoef geen medelijden hoewel het soms eenzaam voelt. In de Ramadan, met 30 gezellige dagen, weegt dat echter veel zwaarder dan tijdens een dag Eid.
Herkenbaar. ik zou dit geschreven kunnen hebben.
@ Anonymous
Ook ik vraag niet om medelijden en voel me niet eenzaam, zoals ik al zei. Ik beschrijf alleen de feiten van mijn Ied ul Adha van dit jaar en dat je er toch echt zelf invulling aan moet geven. Als je dat niet doet, wordt het dus een ‘gewone zondag’.
Mijn man viert het feest in Marokko met zijn moeder, die anders alleen zou zijn…… Mijn invulling is ook geheel anders dan die van hem. We zijn hier beide (en ook de kinderen) al jaren tevreden mee.
Maar, er zijn mensen die wel eenzaam zijn, en daar was ik me nu helemaal van bewust en vraag daarvoor aandacht bij de oemmah.
En zeker: het was mijn eigen schuld dat ik niet naar het gebed ben geweest. Ik dacht er te makkelijk over, dacht dat de tijd wel op de lijst zou staan. Niet dus.
Ik hoop dat mensen uit de oemmah ook aandacht aan jouw eenzaamheid zullen besteden, zonder medelijden. Ik weet niet waar je woont, maar als je wilt zet ik je graag op de lijst met genodigden als ik volgend jaar weer een etentje organiseer. Insjaa’Allah
Vredige groet,
Amina
Dit zijn typische problemen van 1ste generatie moslims (in de zin van nieuw). Ik denk dat dit vooral een kwestie van sabr is. Nieuwe moslims moeten de islamitische familie vanaf de grond af opbouwen, zeker als ze uit een etnische groep komen waarin weinig mensen moslim zijn. Over 20, 30 jaar als je kinderen zelf ook kinderen hebben dan zullen deze feestdagen wat bevolkter zijn.
Maar, zoals de schrijfster aangeeft, is het denk ik belangrijker om stil te staan bij de mensen die 365 dagen per jaar eenzaam zijn. Bijv. mensen uit verzorgingstehuizen waarvan de familie júist alleen op feestdagen langskomt.