Sinds anderhalve week mag ik mezelf voor het eerst stagebegeleidster noemen. De drie jonge moslimjongeren vertoeven op een eigen eilandje bij ons op de werkvloer. Hartstikke gezellig en dikke pret! (Ja, wij moslims hebben ook pret) Het inwerken kost me soms veel tijd, maar het wordt tot nu toe altijd beloond wanneer ik vol trots merk hoe snel de heren alles oppakken en uitvoeren.
Uit mijn eigen stagetijd vroegâh, herinner ik me dat ik eindeloze reflectieverslagen moest schrijven. In 80% van de geschreven stukken zag ik het nut niet in, dus schreef ik maar fantasievolle verhalen over mijn zogenaamde ‘zelfreflectie’. Pure bla-verhalen gefundeerd op gebakken lucht omdat het nu eenmaal een verplicht onderdeel was van mijn studie en ik zo aan de studiepunten moest komen. In de meeste gevallen was mijn naam en klas het enige wat op waarheid was gebaseerd. Hey, alle andere studenten deden het ook, dus waarom had ik er dan wat van moeten zeggen.
Natuurlijk wil ik mijn stagiaires niet belasten met het schrijven van onnodige fantasievolle verslagen, die ik dan half inlees en opzij schuif. Dat is tijdverspilling voor ons beiden. Wat ik wel graag zou willen zien is dat ze leren (leer)doelen te stellen en deze te verwezenlijken zodat ze terug kunnen kijken op een succesvolle tijd waar ze daadwerkelijk iets hebben opgestoken. Een veel gebruikte methode is een stagiaire een persoonlijk ontwikkelplan (POP) op te laten stellen waarin deze concrete ontwikkelpunten beschrijft. Je bent dan volledig verantwoordelijk voor je eigen ontwikkeling en tijdsplanning. De doelen die je stelt zijn gebaseerd op je zwakkere punten die je persoonlijk erkent en wilt verbeteren. Geen gezuig uit je duim dus, maar feitelijke verbeterpunten benoemen en wegwerken van je gebreken. Of klinkt dit nou ook als pure bla in hun oren? Jahaa! Daar betrap ik mezelf dan toch even! Ik deel ook bla-opdrachten uit!
Althans, ik zie zelf het nut van een POP wel in. Maar misschien waren mijn stagebegeleiders vroeger (en ik heb er een hoop versleten) ook wel heilig overtuigd van de methodes die zij op hun beurt hanteerden en drongen zij mij deze daarom op uit te voeren. Het was helemaal niet om te kwelllen! ** shock ** Wel jammer dat ze de moeite niet deden om mij te vragen of ik het nut er wel van in zag. Ik weet nu in ieder geval wat mij te doen staat. De voordelen van zelfreflectie overdragen. Per slot van rekening ben ik hun begeleidster en moet ik ze begeleiden bij het halen van hun leerdoelen. Daarvoor moet ik wel weten wat die doelen zijn en wanneer zij deze niet op papier zetten kan ik dat moeilijk ruiken. Hoe ik ze hiervan ga overtuigen, weet ik nog niet, maar ik laat ze niet uit verplichting een stuk schrijven waar ze het nut niet van inzien. Misschien wordt het wel tijd dat ik voor mezelf ook een POP opstel?
Salaam en dikke groeten,
Eighty!
6 Reacties op "(ont)POP"
Het is prettig om te lezen dat een stagebegeleider het nut van een POP wel kan inzien.. Ik vind het jammer dat je denkt dat reflecteren geen zin heeft. Nee, het heeft zeker geen zin om zelfreflecties te schrijven op de manier waarop jij dat hebt gedaan. Om een goed persoonlijk ontwikkelingsplan op te stellen zul je jezelf goed moeten kennen denk ik. Je moet je huidig ontwikkelingsniveau kunnen aangeven, alvorens je je nog te ontwikkelen competenties beschrijft.
Ik hoop dat je nu ook ngt het nut van reflecteren in gaat zien en dat je je stagiaires maar veel positieve dingen mee kan geven.
Ik begrijp dat het heel gezellig is op het eilandje van de heren, maar is dat wel zo positief mbt het integreren in de organisatie?
Het lijkt mij daarvoor wel nuttig om op jezelf te reflecteren voor het schrijven van je POP en na de periode waarin ontwikkeld wordt.
Pfffff stage…. begin er niet over. Ik werd echt gek van die verslagen. Ze mogen best belangrijk zijn ofzo…. maar voor mij waren we echt niet goed :S
astaghfirullah!
zomaar ging je liegen tegen je stagebegeleiders….
Je wordt gewoon een beetje oud.
;)
(K)(K)
Toch had ik liever gehad dat ze wat vrouwelijker en aantrekkelijker en krulliger waren die stagiares.
Ik heb het niet zo op begeleiding, voorgeprogrammeerde betutteling, mensen die geen serieuze problemen hebben, zouden eens wat meer aan hun lot moeten worden overgelaten in Nederland. Gedwongen reflectie! Ha!