Maanlicht schijnt, zwak tussen door de gordijnen, lichtpuntjes aan de hemel, sterren, die langzaam verdwijnen, blijf bij me, blijf bij me. Maar de lichtpuntjes doven, de sterren verdwijnen.
Ik schaam me. Ik schaam me voor het feit dat ik dit schrijf. Ik had me altijd voorgenomen dat ik nooit zou schrijven, spreken of me op welke andere manier dan ook zou uiten om mijn ongenoegen te laten blijken jegens de alsmaar toenemende haat, discriminatie en verdeeldheid in de Nederlandse samenleving.
Ben jij al Vriend van Wij Blijven Hier!?
Volg ons op social media