Je begrijpt dat ik dit verhaal niet zo maar kon laten schieten. Een soefi, een Schot, Amsterdam, koffie in Istanbul? Dat is toch gewoon keiharde lotsbestemming, of niet soms?!
Vergeef me, maar na de viezigheid van Mekka en Medina voelde ik me zo op mijn plek op het vliegveld van Istanbul – waar de koffie warm en sterk was, de wc’s soort van schoon en de boekenhandels strak ingericht. Het leek wel een vorm van thuiskomen, belachelijk eigenlijk.
Ik schuifelde van de foodcourt vandaan en liep richting een koffietoko. Big Ass Coffee, abe! De man achter de toonbank was enigszins verbaasd over mijn kledij. Ik had mijn nieuwgekochte Medinese djellaba aan, vervaardigd in Marokko van het geweldige merk “AJAX”, geen grap.
Hij vroeg gelukkig niet of ik ‘een arische god’ was, genaamd Abdullah Jansen die zijn HTV of HMV kwam inpikken – bedankt, hoor, brada Benzakour, in deze discours raken we de stereotypes geloof ik, voorlopig niet meer kwijt. Hij wilde weliswaar weten of ik moslim was, maar verder kreeg ik alleen fijne koffie van hem. Gepaste nieuwsgierigheid.
Gewapend met goede koffie en mijn ajaxkloffie liep ik de ene na de andere boekenwinkel in. Omdat Türkiye altijd nr1 is, heb je in dit soort boekenwinkels altijd mooie plankjes met vertaalde literatuur over de heimat. Aldus kwam ik veel Pamuk tegen, maar ook wat Britse historici over leuke Ottomaanse feitjes.
Terzijde. Wat zichtbaar was in de ze boekhandeltoko’s: als het over iets goeds ging, claimen de Turken zonder problemen de Ottomanen, als het over iets slechts gaat… enfin; als de oriëntalistische historici wat moois claimen gaat het over Ottomanen en juist niet over de Turken, maar als het om wat slechts gaat… vice versa! Rete-interessant, toch, geschiedenis.
Dus dat. Ik blader wat door allerlei boekjes en hoekjes, loop naar de volgende boekhandel, loop weer terug. Wandel naar de foodcourt en klets met mijn medereizigers. Toch maar weer terug naar die boekhandel. Uiteindelijk viel mijn stoute oog (het rechter) op het boek “The Forty Rules of Love” van Elif Shafak.
Kom ik rechtstreeks uit het land van tawhied (puur monotheïsme), valt mijn oog op een geromantiseerd leven van die ouwe relsoefi en zijn maatje. Deze roman van een jonge Turkse schrijfster, gaat over een vrouw van in de dertig die een roman moet proeflezen, over het leven van Rumi en zijn zielevriend Shams van Tabriz, en vervolgens middels niets dan emailcorrespondentie smoorverliefd wordt op de in Amsterdam wonende Schotse soefi die het boek schreef.
Je begrijpt dat ik dit verhaal niet zo maar kon laten schieten. Een soefi, een Schot, Amsterdam, koffie in Istanbul? Dat is toch gewoon keiharde lotsbestemming, of niet soms?!
Nog voor ik het vliegtuig instapte, was ik al halverwege overigens. Dat kwam ook omdat ik liep te treuzelen en al mijn kompanen al bij de gate stonden.
Het was op zijn minst vreemd om na de religieuze striktheid aangaande boeken in Saoedi Arabië, opeens zo’n schelmenroman te lezen. Rumi komt er goed vanaf in dat boek – meer als een man van kennis, fiqh zelfs, dan zijn zielenkompaan Shams die als een regelrechte punkrocker wordt afgeschilderd (op 1 enkel moment na trouwens).
Ik geloof dat er enige boeken van Shafak in het Nederlands zijn vertaald door uitgeverij De Geus. Alleen al vanwege de goeie vibraties van dit boek in Istanbul zou ik zeggen: probeer ‘ns wat van haar te lezen.
Noureddine Steenvoorden
In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.Lees andere stukken van
6 Reacties op "Lang leve Istanbul en Elif"
Leuk verhaal! Na je artikel gelezen te hebben las ik pas in je biografie dat je ook een boekenwurm bent ;)
Voor het geval L.A. hier nog even langzoeft;
“Vergeef me, maar na de viezigheid van Mekka en Medina voelde ik me zo op mijn plek op het vliegveld van Istanbul – waar de koffie warm en sterk was, de wc’s soort van schoon en de boekenhandels strak ingericht. ”
“MEKKA, is een heiligdom. GEEN KORTE ROKJES OF TOERISTEN WELKOM. MEKKA IS GEEN ATTRACTIE PARK. ZOALS JULLIE DE WESTERSE VROUW GEBRUIKEN. IK SCHAAM MIJ DIEP IN JULLIE PLAATS DAN EEN PRACHTIGE WEZEN WORDT GEBRUIKT ALS EEN ATRACTIEPARK. ZE LIJKT WEL EEN KLIMREK. MAAR DAT IS NOU JUIST HET PROBLEEM. GEEN ENKEL BESEF, NOCH SCHAAMTE, NOCH RESPECT, NOCH ENIG MEDELEVEN VOOR DAT WEZEN. HET LIEFST HEB JE ZE NAAKT OVER STRAAT EN TOEGANKELIJK VOOR IEDEREEN. DAT IS HET MINDSET VAN HET WESTEN. EN DEZE MINDSET HEEFT VELE ANDERE LANDEN EN CONTINENTEN BESMET.
JE KUNT EEN VOORBEELD NEMEN AAN DE REGELS VAN MEKKA. MEKKA IS HEILIG, ZO ZIJN ONZE VROUWEN OOK. MEKKA IS EEN KOSTBARE PLEK, ZO ZIJN ONZE VROUWEN OOK.”
@ Jans Hansen, haar uitspraak geld over BUITEN het heiligdom. you nugget! De straten waar 5 miljoen mensen bewegen kan en zeker wel wat hebben (maar het blijft minder dan na koninginedag), maar MEKKA & MEDIA MOSQUE zijn onbezaaid. Deze dame spreekt over de STAD MEKKA….en niet The Mosque Mekkah!! heheh, nice try…maybe nest time a good shot!
Oooo boy ooh boy.
http://www.ontdekislam.nl/forum/viewtopic.php?f=9&t=16969&start=0 (en even naar beneden scrollen).
lol deze man blijft proberen & als hij iets negatiefs ziet maakt zijn hart een sprongetje van vreugde, maar krijgt telkens weer de boot hahahahahahha. Give it up Gargamel (Ik krijg jullie nog wel, ik krijg jullie allemaal, al is het het allerlaatste wat ik doe) Loo-hoo se-her
@ Jans Hansen, nog een kleine aanvulling. Al zouden de straten van Mekka & Medina nog zwaar bevuild zijn, deze mensen (alle moslims) wassen zich 5x per dag en wassen hun anus &a geslachtsdeel elke x weer na het toileteren met WATER ipv page papier. Het is maar dat de natuur het zo heeft gemaakt dat je niet achterom kon kijken. Want papier maakt iemmers niet schoon het veegt alleen maar af. over ECHTE hygiene gesproken….
@ Jans Hansen, dus voortaan water gebruiken ipv papier ;).
Ik heb dit boek van Elif Safak ook gelezen. En zoals Mawlana Celaleddin Rumi het zo mooi verwoord: Een hond heeft geen weet wat de waarde van een parel is. Dat geld ook voor Elif !