Voorpagina Algemeen

Paradise Now

, 30 oktober 2005, 3 reacties

Een film over twee Palestijnse zelfmoordterroristen of (zoals ze zich zelf zien) martelaars in spe. Wat moet je daar van verwachten? Ik verwachtte er in ieder geval veel van, gezien de vele media-aandacht en prijzen voor deze film van de Nederlands-Palestijnse regisseur Hany Abu Assad. Daarnaast had de reportage op Twee Vandaag me ook al wat achtergrondinformatie gegeven over de omstandigheden waarin het was gefilmd.

Het verhaal gaat over twee jonge mannen, Khalid en Said, die van de ene op de andere dag eindelijk aan de beurt zijn om een aanslag te mogen plegen. Hun werk in een autogarage was toch al niet zo heel erg boeiend, maar nu kunnen ze een echte eervolle taak op zich nemen. Eindelijk kunnen ze een bijdrage leveren aan het verzet tegen de bezetting en vol enthousiasme storten ze zich in de voorbereidingen van de aanslag. Wat volgt, is een kijk in de verschillende gedachtes en emoties die zich hierna opdoen bij deze twee hoofdpersonen. 

Tot nu toe klinkt het allemaal als een interessante documentaire, want we willen toch wel weten hoe deze terroristen/martelaars denken en tot zo?n daad komen. Hoewel het wel op ware gebeurtenissen is gebaseerd, is Paradise Now zeker geen serieuze documentaire, maar toch echt een film. Er zit bijvoorbeeld iets te veel humor in om het verhaal echt aangrijpend te maken. Niet dat dat storend is, maar het is dus niet wat ik ervan had verwacht. Ik hou meer van verhalen die je echt vanaf het begin al pakken en pas loslaten als de aftiteling begint.

Vanaf het moment dat ik doorhad dat het een ander soort film was dan ik dacht, ben ik er ook anders tegen aan gaan kijken. De komische stukjes zijn inderdaad wel grappig, bijvoorbeeld wanneer ze met een kalashnikov in hun hand en stoerkijkend de afscheidsboodschap voor op de video moeten opnemen. Daarnaast zie je veel alledaagse zaken, waardoor de twee mannen heel menselijk en gewoon worden neergezet en je geen stereotype beeld krijgt van dé zelfmoord-terrorist. Hun acteerwerk is echt ijzersterk, waardoor je goed kan inleven in hun emoties en hun gedachtengangen goed kan volgen.

De film zelf neemt geen standpunt in tégen of vóór dit soort aanslagen; visies en argumenten van beide kanten komen op verschillende plaatsen in de film aan bod. De regisseur laat wel duidelijk het verschil zien tussen het achtergesteld Palestijns gebied en het rijke moderne Israel. Wat het conflict betreft, is de film dus zeker niet onpartijdig en kiest het de kant van de Palestijnse zaak, maar zonder in de propaganda-categorie te vallen.

Ik vond het achteraf geen topfilm (misschien door te hoge verwachtingen), maar gewoon een goede film met een interessant onderwerp, zowel serieuze stukken als humor en twee hele goeie acteurs. Het verhaal kon wel sterker en aangrijpender, maar dan kan ik het beste toch een echte documentaire kijken. De realiteit is immers vele malen harder en confronterender dan een film.

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van