Eén van de voornaamste redenen dat ik bijna 3 jaar geleden moslim ben geworden, alhamdulillah, is het besef van een grotere verantwoordelijkheid dan enkel in God swt geloven. Zoals keer op keer in de Quran en de Sunnah wordt verkondigd, is geloven op zich niet voldoende: geloof en goede daden zijn als een siamese tweeling met elkaar verbonden.
Overigens verschillen de interpretaties over de inhoud van deze goede daden nogal: is het een goede daad intrinsiek voor jezelf (gebed houden, vasten en dergelijke) of een goede daad voor Allah swt (overgave aan Zijn wil), of voor de maatschappij (vrijwilligerswerk, zorg voor zieken, omgeving netjes houden, milieubewustzijn). In mijn optiek zijn deze drie niet te scheiden van elkaar en is uiteindelijk de beste daad een daad ten bate van de ander, uit eerbied voor God, en dientengevolge ook nooit slecht voor jezelf. Maar helaas gaat deze vlieger niet altijd op.
Toen ik moslim werd ben ik ook begonnen met vrijwilligerswerk in de gehandicaptenzorg. Vorig jaar ben ik profi gegaan en nu werk ik als assistent-begeleider op een groep (complex) meervoudig gehandicapte kinderen. En hoe goed dit werk ook is, soms is het gewoon niet goed voor mijzelf. Recentelijk is bekend geworden dat mijn collega voor langere tijd niet zal kunnen werken. Zij is degene met de meeste ervaring op mijn groep – mijn andere collega en ik zijn pas onlangs begonnen aan onze eerste fulltime stappen in de gehandicaptenzorg. Het ontbreken van mijn ervaren collega is een groot gemis, omdat zij ons zoveel leert, maar ook omdat ze zo gek als een deur is. Echter, zij is in de grootste valkuil van de zorg gevallen: zij heeft niet goed voor zichzelf gezorgd. Wat je op de opleiding dan ook als eerste zou moeten leren, is dat je niet voor een ander kunt zorgen als je niet voor jezelf zorgt. In ons werk is de persoonlijke betrokkenheid en het daarbij behorende verantwoordelijkheidsgevoel soms zo groot dat je een hinderlijke last van schuldgevoel krijgt als je te ziek bent om te kunnen werken. En dat zorgt voor nog meer zorgen.
Ik moest hieraan denken toen ik van de week zelf ziek thuis zat. Een lelijk griepvirus knalde me innerlijke thermostaat aan diggelen en deed me kou voelen in de warmte en frituurde mijn brein in de kou. Ik zat te ijlen en was nog meer de weg kwijt dan normaal. Tussen het slapen en hallucineren door, rolde ik een beetje heen en weer over het internet. Later die week zou ik namelijk geinterviewd worden door mijn ‘adoptief zusje’ over de rol van religie in de zorg, maar ook in mijn eigen leven.
Al rommelend kwam ik op een interview met Aysel Disbudak waarin zij spreekt over cultuur, islamitische zorg en haar eigen problemen met het grootbrengen van haar gehandicapte broertje. Zij heeft na vele omzwervingen de organisatie Migranten Platform Gehandicapten Amsterdam opgericht. Op een gegeven moment merkt zij dat er veel misverstanden bestaan. Er is genoeg goede zorg voorradig maar soms vinden islamitische ouders niet de toegang hiertoe of hebben ze er verkeerde ideeën over:
"Kun je niet zelf voor je kind zorgen of heb je hulp nodig, dan heb je in de islamitische cultuur als ouder gefaald. De ouders zijn bang dat ze door hun "falen" de ouderlijke macht verliezen. Door goede voorlichting en het vertrouwen op te bouwen, leert het Migrantenplatform Amsterdam de ouders dat ze juist dankbaar moeten zijn voor de hulp die er is."
Ik herkende heel veel in haar situatieschets maar interessant genoeg lag die herkenning niet zozeer in het islamitische of op het culturele vlak, maar was het veel verstrekkender en fundamenteler. Alle ouders van gehandicapte kinderen moeten tot een meervoudige acceptatie komen wat hun kinderen betreft: zij moeten eerst accepteren dát hun kind gehandicapt is; daarna moeten ze accepteren wat die handicap zal gaan inhouden. Een kind met handicap leidt tot twijfels bij ouders: "hebben we het goed gedaan, doen we het goed en kunnen we het later ook nog goed doen?" Als je eenmaal hebt geaccepteerd dat je kind een handicap heeft, dan is het nog steeds extra moeilijk om toe te geven dat om goed voor je kind te kunnen zorgen, je de zorg voor je kind soms uit handen moet geven. Zeker in het geval van een kind met (complex) meervoudige beperkingen is het pittig om die zorg te blijven geven als je als ouder zelf ook in leeftijd voortschrijdt en gezondheid niet meer vanzelfsprekend is. Of wanneer je als ouder nog andere kinderen hebt die ook aandacht, zorg en liefde nodig hebben.
Met andere woorden, je moet als ouder soms toe kunnen geven dat je beperkingen hebt. En dat is geen eenvoudig proces.
Dus space ik verder in mijn huis met een hoofd vol snot, hoofdpijn, ademhalingsmoeilijkheden, temperatuur flambé en een gigantisch schuldgevoel omdat ik thuis zit, mijn collega ziek is en er allemaal ‘vreemde’ mensen op de groep met ‘mijn’ kinderen werken. En dat voelt lelijk, zelfs als ik weet dat ik soms de zorg voor de kinderen uit handen moet geven omdat ik die zorg nu zelf niet kan geven.
Ik heb het eerlijk gezegd hierbij wel makkelijker dan ouders, omdat ik die ‘vreemde’ mensen vaak wel ken, als collega’s van andere groepen. En anders weet ik wel dat collegabegeleiders op een professionele en prettige wijze met ‘mijn’ kinderen zullen omgaan. Dit is niet vanzelfsprekend: ongeveer een jaar geleden las ik een artikel in tijdschrift Contrast met de grote groene kop "Tekort aan islamitische pleegouders." Tot nu toe heb ik het over (gehandicapten-)zorg gehad die reeds aanwezig is, maar waar vele mensen de weg niet naar kunnen vinden, of waar zij door acceptatieproblemen niet aan toe willen geven. Echter, wannneer je op onderzoek uitgaat in de pleegzorg, kom je op de (voor moslims) schrikbarende gevolgtrekking dat er nauwelijks islamitische pleeggezinnen zijn. En je kunt dat organisaties als Pleegzorg Nederland niet eens kwalijk nemen: "In de grote steden is het tekort aan islamitische pleeggezinnen duidelijk te merken. Het gaat er bij pleegzorg om dat de kinderen een goede en veilige plek krijgen. Het geloof komt dan op de tweede plaats," aldus hun voorlichter, Janette Reukers.
Uiteraard is het zaak om bij tijdelijke of permanente uithuisplaatsing de kinderen eerst hun basisbenodigdheden krijgen: voedsel, veiligheid, liefde en een dak boven hun hoofd. Echter, wanneer kinderen uit een bepaalde traditie, cultuur of geloof worden geplukt, zou het des te fijner zijn als er een bepaalde continuering van hun achtergrond zouden behouden. Dit kan steun bieden in moeilijke tijden. Het is op zich niet vreemd dat er weinig islamitische pleeggezinnen zijn. In de loop van de geschiedenis van Nederland zijn de moslims nu niet bepaald de meest financieel bemiddelde mensen geweest. Hoewel er meestal een vergoeding aan te pas komt, is het geen makkie om nog een kind op te nemen voor een gezin dat zelf nog actief de eindjes aan elkaar moet knopen. Laat staan een kind dat toch al met de nodige psychische bagage komt.
Echter, ook de Islamitische gemeenschap in nederland groeit in welvaart en daarbij is het een plicht voor elke moslim om goed te zijn voor de wezen van de samenleving. Alleen daarom al zou het goed zijn om je aan te melden bij Pleegzorg Nederland, ze zoeken daar altijd nog wel wat harten met ruimte en proberen kinderen en pleegouders altijd zo goed mogelijk te matchen. En het zou goed zijn om ons geloof uit te breiden en aan te vullen met een hele hoop goede daden. Voor voorbeelden, zie hier een oude aflevering van Nioscoop over een tweetal islamitische gastgezinnen die het Quranische adagium ter harte nemen:
… jullie moeten zorgen voor de rechtvaardigheid voor de wezen. (vertaling Edele Koran, soerah An-Nisa 4: 127)
14 Reacties op "Och vey, zorgen zorgen zorgen…"
Soebhanallah, ik dacht er gister nog aan. Ik hoorde dat 40 % van de pleegkinderen Moslim zijn. Klopt dit?
ahhhhh mashallah Noureddine dat je over zo een onderwerp begint. Echt kei lief dat je in de gehandicaptenzorg werkt.
Ik heb zelf een gehandicapt zusje (geestelijk en lichamelijk) die intensieve verzorging nodig heeft. Daarnaast heeft ze ook nog eens epilepsie. Smorgens rond 9 uur wordt ze opgehaald om naar de kinderdagverblijf te gaan, rond half 4 wordt ze weer thuis gebracht. Je hebt gelijk. Je kunt niet voor een ander zorgen als je niet voor jezelf zorgt. Het is erg moeilijk om voor een gehandicapt kind te zorgen, ik spreek uit ervaring. Vooral mijn moeder weet hier erg veel van, zij is diegene die het meeste werk doet en ook nog eens buitenshuis werkt (mashallah).
Ben een paar keer meegelopen op kinderdagverblijf waar mijn zusje naartoe gaat, het was er erg gezellig ! Haha je hebt gelijk Noureddine die mensen daar zijn meestal kei erg blij en soms zo gek als een deur ! Wat erg positief is, aangezien gehandicapte kinderen dan over t algemeen beter/sneller/leuker reageren. Al snap ik wel dat sommigen moeite hebben om contact te maken met een gehandicapt kind. Dit heb ik ervaren met vriendinnen van mij, die niet goed wisten hoe ze moesten reageren op mijn zusje en anderen uit het kinderdagverblijf.
Nou ja… wij zien haar als een mooi geschenk van Allah (swt) :D . Hoe gezegend ben je als je iemand in huis hebt waarvan je zeker weet datie naar de hemel gaat Inshallah :D
Moge Allah (swt) je belonen voor je goede daden, broeder :) zorgen voor gehandicapte kinderen is niet niks. Respect !
#2 Yazzy: Nou ja… wij zien haar als een mooi geschenk van Allah (swt) . Hoe gezegend ben je als je iemand in huis hebt waarvan je zeker weet datie naar de hemel gaat Inshallah
Kapotmooi gezegd mashaAllah!
Thanko Jameela
Heb niks anders dan de waarheid gezegd toch :)
Ja da’s waar, ik heb altijd al respect gehad voor gehandicapten en voor ouders met gehandicapte kinderen en zal het ook altijd hebben inshaAllah. Ik kan me voorstellen dat het heel veel geduld vraagt. En dat verdienen ze ook wel. No doubt;)
@schrijver
Eén van de voornaamste redenen dat ik bijna 3 jaar geleden moslim ben geworden???
Heb je eerst het meisje ontmoet of god, en heeft het meisje niet jou “ogen” open geopend? En de hele reutemeteut die erbij hoort wanneer een moslim meisje een “niet moslim” ontmoet!
Zou er niet al iemand hiermee bezig zijn?
#6 bratislava
Liefde maakt blind
salam alaikum
Dit is een heel mooi stukje. Ik denk dat je als mens eerst inderdaad voor jezelf moet zorgen en dan pas voor een ander. Dit alleen omdat je dan pas echt in staat bent een ander te kunnen helpen. Als je zelf niet in orde bent zul je niet sterk genoeg zijn om een ander op te vangen. Je zal het dan alleen maar erger maken. En ik denk dat Allah swt ons dit lichaam en deze geest heeft gegeven om goed voor te zorgen. We denken altijd vanzelfsprekend dat we 100% controle en macht hebben over het lichaam dat we hebben. Dat is dus niet zo. Je lichaam en geest zijn entiteiten op zich. Ze zijn je gegeven. Ze hebben het recht op de juiste zorg. Ze worden op een dag ook van je weggenomen. Het enige wat overblijft is je ziel. Ik word wel eens geclassifiseerd als hippie/zweverig door mijn ideeen (incl hier op de site door bep personen), maar zo denken een heleboel mensen erover denk ik. take care of yourself before you ll be able to take care of someone else. Dat moet echt een levensregel worden. Hoe moeilijk het ook is uit te voeren.
wasalam
hallo iedereen,
wat betreft die wezen is er op 2 mei in utrecht overvecht een bijeekomst georganiseerd voor islamitische mensen die graag pleegouder zouden willen zijn.. Zodat we die 40 % aan islamitische weeskinderen nog kunnen redden :P. hueheu
groetjes
Betul
@vele
Mooi gezegd, is het dus toch waar…..
‘ Je moet jezelf nooit opofferen, daar wordt je alleen maar zeurderig van’
Renate Dorrestein
Maar voor mij kam die boodschap toen veel te laat. Ik zat toen al thuis met een burnout. Ik kon het ook niet verdragen dat die hummeltjes door wildvreemden werden opgehaald en dacht dat ‘ik’ alles moest doen.
ASA,
Je hebt echt een mooi stuk geschreven. En ik kijk echt op naar mensen zoals jij. Ik heb zelf een zusje die geestelijk gehandicapt is en is opgegroeid met epilepsie aanvallen. Het gaat nu wel iets beter met haar. Dat is grotendeels te danken aan het feit dat ze met mijn ouders emigreerden naar England waar de zorg voor gehandicapten duizend maal professioneler is. Mijn zusje is zo erg vooruit gegaan. Ze had eerst een hersenachterstand van 10 ofzo en dat is nu iets van 5 jaar geworden. Ze is afgestudeerd aan de middelbare school voor geestelijk gehandicapten. Ze wordt vi de sociale werk in England 3 keer per week door een moslima opgehaald om naar buiten te gaan en leuke dingen te doen op de kosten van de staat en ze heeft een full-time baan gekregen via de staat en dat geeft haar allemaal zoveel zelfvertrouwen. Mijn zusje zou dit alles nooit bereikt kunnen hebben in NL. Ik raad dan ook elke aouder met gehandicapten aan naar England te gaan voor de goede sociale zorg.
ASA.
masha’Allah wat een herkenbare, realistische column!
raar eigenlijk dat vaak diegene die goed voor een ander zorgen, slecht voor zichzelf zorgen!helaas heb ik mijn hoofd ook keihard gestoten maar alhamdullilah heb ik er wel gelijk van geleerd!
toch heb ik wel het idee dat islamitische ouders de weg naar de zorg steeds meer vinden en worden er in bepaalde instellingen steeds meer rekening gehouden met o.a. cultuur maar ook religie (denk aan halal-maaltijden e.d.)
maar we zijn er nog niet, ook wat pleegzorg betreft!
ma’salaam