Voorpagina Ervaringen

Weekendje Ardennen (gecensureerde versie)

, 18 mei 2007, 8 reacties

We zouden om 19 uur vertrekken vanaf mijn huis en dus was iedereen er omstreeks 20 uur. Met deze kleine vertraging vertrokken we richting België voor onze jaarlijkse ‘weekendje weg’ met de jongens: Een elite groep van 13 gasten, waaronder ook onze webloggers Faisal, Umar en Ashraf. De auto’s waren volgeladen met voedsel en drank (kipnuggets, frikandellen, patat, 7 kilo kip en een stuk of 15 flessen drinken), zodat we zeker wisten dat we niet om zouden komen van de honger. Aangezien de remblokken (altijd handig in de bergen) van de auto van Ashraf niet optimaal functioneerden, was deze dan ook minder beladen met alleen een dappere Mushaf als passagier.

Na een rit van ongeveer 3 ½ uur kwamen we dan eindelijk aan in het gehucht Waimes, waar we uiterst amicaal werden opgevangen door de oma van wie we het huisje hadden gehuurd. Pittig oud vrouwtje, die zich niet liet intimideren door een stel Nederlandse barbaren. Sterker nog, haar humor en vriendelijkheid verleidden Ashraf tot de woorden: ‘Je t’aime beaucoup!’. Helaas wist Ashraf niet dat op dat moment haar man (minder vriendelijk) achter haar stond.

Het huisje was vrij ouderwets ingericht, met veel hout en antieke kasten, maar de kamers waren ruim en netjes. Er was een mooi terrasje, een groot tuinhuis met een tafeltennistafel en een tafelvoetbal, een barbecue en een zwembad. Helaas wilde het weer niet meewerken (veel regen), dus we hebben er niet echt gebruik van kunnen maken. Maar dat drukte de pret zeker niet. Er waren genoeg gestoorde gasten om ons ook binnenshuis te kunnen vermaken:

De emotiedodende generaal Yawar aka Insomnia
Het hoofd van de commissie ‘intoxicatie’, Faraz
Zijn immers chille kornuit Zieshan
De zwevende Mushaf
Het hoofd van de commissie ‘culinair’, Rashid
Moefti Abid
Onze eigen moppentopper en dierenvriend Asim B
De fotogenieke gebroeders Adeel en Nabeel
Faisal, de pyromaan
Onze RSI-muis Umar
En natuurlijk de meest idiote zoogdier op aarde, Ashraf

Kortom, een bijzondere collectie waar menig psychiatrische inrichting jaloers op zou zijn. Gelukkig was ik er bij om deze groep nog een beetje in toom te houden. Dit lukte helaas maar gedeeltelijk, omdat niet iedereen bij volle bewustzijn dit weekendje weg meemaakte.

De eerste nacht was meteen een erg rumoerige nacht waarbij we elkaar tot 4 uur ’s nachts wakker hielden met gezellige anekdotes en stijlloze grappen. Iedereen ging daarna slapen, behalve generaal Ik-kan-de-eerste-nacht-niet-slapen-Yawar. Pas de volgende nacht zou hij voor het eerst zijn ogen dicht doen. Het zou me echter niet verbazen als hij deze nacht met één oog open heeft geslapen.

De volgende ochtend liet het ontbijt wel erg lang op zich wachten. Pas rond een uur of 11 kwamen Faisal en Ashraf terug met brood en beleg. Deze twee voelden zich kennelijk verheven boven de rest, want terwijl wij wachtten, hadden zij uitgebreid een luxe ontbijt genuttigd in één van de restaurants in de buurt. Later zou blijken dat de groepscohesie het hele weekend ver te zoeken zou zijn. Het individualisme vierde hoogtij.
Na het ontbijt vertrokken we richting onze eerste activiteit, het downhillen: Van boven met een mountainbike naar beneden snellen over modderige paden, hinderlijke rotsen en gevaarlijke bochten. Je hoefde dus niet te trappen, alleen maar remmen. Dat het niet helemaal ongevaarlijk was, bleek wel uit het feit dat deze activiteit twee gewonden opleverde. Niet geheel toevallig waren dat Faraz en Zieshan, beide prominente leden van de commissie ‘intoxicatie’. De gebroeders Nabeel en Adeel maakten meteen van deze valpartijen gretig gebruik door op het plaatsdelict hun fotoshoot te starten. Terwijl de gewonden al kreunend en hinkend hun weg vervolgden, werden schitterende foto’s ten behoeve van hun portfolio geschoten.

Wat wel mooi was om te zien, was de intimiteit tussen ‘de jongens uit de grote stad’ en moeder natuur. We voelden ons als vrije vogels tussen de heuvels, weilanden en bergen. Zelfs de dieren konden onze aanwezigheid appreciëren, waarbij vooral onze dierenvriend Asim B ontroerende momenten meemaakte. Naar verluidt heeft hij zich inmiddels als vrijwilliger aangemeld bij het plaatselijke hondenasiel.

Na een vermoeiende middag vertrokken we weer richting ons huis om te kunnen genieten van de specialiteit van onze chef kok Rashid: Kip. We bleken echter niet over het juiste materiaal aan pannen te beschikken en op een keramische plaat koken was men ook niet gewend. Dit bracht dusdanige risico’s op een culinaire fiasco dat we als back-up maar naar de dichtstbijzijnde ‘friterie’ reden. Na 13 porties onvervalste Vlaamse frieten was onze honger wel voor even gestild. Éénmaal thuis aangekomen werd dit aangevuld met kipnuggets en frikandellen. Zoals je al hebt gemerkt, wij houden van lekker eten.

Na het eten vertrokken we voor onze traditionele kampvuur. En waar vuur is, is onze pyromaan Faisal. Hij had samen met Adeel al een geschikte horror locatie opgezocht en binnen een mum van tijd stonden we in een cirkeltje te genieten van een mooi warm kampvuur. De rest van de avond en nacht brachten we weer gezellig door met gekke verhalen, persoonlijke vetes en diverse andere entertainment, waar ik helaas in deze gecensureerde versie niet dieper op in kan gaan.

De volgende ochtend werd ik wakker in een geur van omeletten. Onze chef kok Rashid wilde zich natuurlijk bewijzen en was al vanaf vroeg bezig om ons te trakteren op een Omelet Speciaal. Met een goed gevulde buik vertrokken we richting onze volgende activiteit, het kanoën. 9 km lang moet je ervoor zorgen dat je niet omkiept in het water en lekker veilig en droog in je kano blijft. Uiteindelijk slaagde alleen Faisal hierin, de overige 12 konden het niet droog houden.

Het was toen al rond 4 uur ’s middags en we zouden om 18 uur weer vertrekken naar Nederland. Maar het kanovaren had voor meer schade gezorgd dan alleen een natte broek. We hadden onze autosleutels en fotocamera in een waterdichte ton gedaan, die we van de organisatie hadden gekregen. Alleen was deze waterdichte ton niet waterdicht, waardoor alles nat was geworden. De startonderbreker van mijn auto zat ook aan mijn sleutels en die werkte niet meer. Ik kon dus mijn auto niet meer starten. Na diverse telefoontjes met de ANWB, m’n verzekering en wat andere bedrijven, kwamen we uiteindelijk bij de Belgische Wegenwacht. Voor 125 euro konden ze langskomen. We moesten wel naar huis, dus er zat niks anders op.

Ondertussen was een groepje al naar het huis om alles schoon te maken en op te ruimen en bleef een groepje wachten op de wegenwacht. Twee uur later kwam eindelijk een vrij forse Belg van de Wegenwacht en begon een heel verhaal in het Frans. Met veel ‘Oui, oui, Non, non’ en vage handgebaren wisten we hem het probleem duidelijk te maken en ging hij aan de slag. Hij nam deze klus op als een ware uitdaging en gaf niet op bij een tegenslag. Hij probeerde het ene na het andere trucje uit en na een kleine drie kwartier had hij m’n hele stuur gestript, wat draadjes geknipt en geplakt, maar bovenal mijn auto weer aan de praat gekregen.

Het was al 8 uur in de avond toen we bij ons huisje arriveerden en we konden meteen aan tafel. Aan de diversiteit van het menu kwam geen einde. We konden nu genieten van de patat, frikandellen en kipnuggets op onze borden. Met man en macht werd nog even snel alles opgeruimd en ingepakt en om 21 uur konden we eindelijk richting Nederland vertrekken. Althans, dat dachten we..

De auto van onze grote dierenvriend Asim B had namelijk amper benzine meer. Niet getreurd, dachten we, want er zijn een stuk 6 benzinestations in de buurt. Uiteindelijk werd er wél getreurd, want alle benzinestations waren inmiddels dicht en de automatische benzinepompen accepteerden geen Nederlandse bankpassen en creditcards. ‘Kaart geweigerd’ was telkens het antwoord. We hadden geen idee waarom deze benzinepompen de Nederlandse pasjes discrimineerden en weten het eigenlijk nog steeds niet.

Na een half uur kwam een vriendelijke Belg het benzinestation inrijden en deden we hem vriendelijk het voorstel om van zijn kaart gebruik te maken en dat wij hem dan contant zouden betalen. Hij stemde in en met een vertraging van bijna 4 uurtjes op de planning was het dan eindelijk zo ver: We konden weg! En hoe? Met 160 op de teller en sneller op de rechte stukken lieten we de Ardennen achter ons.

Midden in de nacht arriveerden we op onze eigen plekkie, midden in de grote stad, daar waar wij ons thuis voelen. De natuur was prachtig, de mensen waren gestoord, het was relaxed, het was chaos, het was avontuurlijk, het was echt lachen en hopelijk blijven de leuke herinneringen aan weer een onvergetelijke uitstapje.

Gelukkig hebben we de foto’s nog..


huisje

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van