Famile Arslan is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl
Er was eens een man, hij was Joods, Salomon heette hij. Hij was ontevreden over zijn religie en was op zoek naar de Waarheid. Op een gegeven moment verdiept hij zich in de Islam en wordt moslim. Kort nadien komt hij te overlijden. Zijn moeder huilt om haar zoon en zegt:
"Lieve Salomon omdat je moslim bent geworden weigeren de Joden je lijk te begraven, je een laatste eer te bewijzen. En de moslims kennen je niet, weten niet dat je een geloofsgenoot bent zodat zij ook geen stappen ondernemen om je te begeleiden naar je graf. Lieve Salomon, je valt tussen wal en schip, beide gemeenschappen hebben je de rug toegekeerd. Je bent nu helemaal alleen op je laatste reis, alleen een moeder die om je weent."
Dit was het verhaal dat ik vertelde aan de ambtenaar in de gemeente Bakirkoy in Istanbul.
Hij keek mij aan en wist niet wat hem overkwam. Vertwijfeld keek hij naar mijn neef, een gerespecteerde zakenman, die de verwarring in zijn ogen herkende. Mijn neef nam het woord: "Mijn nichtje woont in Nederland, voor u is zij een vrouw met een hoofddoek maar zij is advocate. Niet alleen weet zij waar ze het over heeft maar weet ook hoe ze dingen moet zeggen."
Een van mijn dromen was een een plek hebben in Istanbul, de stad tussen twee werelden, mijn droom is uitgekomen. Ik heb een huisje gekocht in Istanbul en ben daar ondertussen (vele keren) geweest voor de eigendomsoverdracht. Een ervaring op zich, kopen van een huis, regelwerk, inrichten, dromen en genot. Maar ook de Turkse bureaucratie leren kennen, de regels kennen, realiseren dat wetten niet worden gerespecteerd. En de hoofddoek die ik vergeet. Alles was in kannen en kruiken en wij gingen naar de Tapu dairesi, dat is het kantoor waar de eigendomsoverdracht wordt ingeschreven in het kadaster.
Uit het niets weigerde de ambtenaar om de akte van levering op te stellen, stukken zouden ontbreken, ik moest bewijzen dat ik nog leefde door uit mijn geboorteplaats (waar ik al 15 jaar niet ben geweest) een fax laten komen die dat bevestigde. Alles hebben we kunnen weerleggen totdat de bevestiging kwam dat ik in leven was en dat ik naast de Turkse nationaliteit ook de Nederlandse had.
Volgens een regel zou een Nederlandse geen bezit kunnen verwerven in Turkije en de ambtenaar had een nieuwe stok om mee te slaan. Dat was het moment waarop ik ingreep. Tot dat moment had ik alles aan mijn neef en de makelaar overgelaten maar dit was mijn werk en ik begon met de wetsartikelen die mijn gelijk ondersteunden. De ambtenaren keken mij aan, ik sprak goed Turks zodat ik geen Almanci kon zijn (Turken in Europa worden Almanci genoemd, komt neer op Duitser). Hoe kon zij de wet kennen, een vrouw met een hoofddoek? Hen in verwarring achterlatende, ben ik doorgelopen naar de kamer van de müdür, de directeur van het kantoor waarbij ik mijn ongenoegen over de kennis van zijn ambtenaren niet onder stoelen of banken stak.
Het verhaal van Salomon was zo typerend voor dat moment. Ontheemd en vervreemd. In Nederland kom ik niet verder in de maatschappelijke ladder, ik ben en blijf allochtoon. In mijn geboorteland wordt ik niet erkend en zeker niet gerespecteerd. Zoals Salomon hebben beide gemeenschappen mij de rug toegekeerd maar ik hoop diep dat mijn begrafenis anders zal zijn dan die van Salomon.
Deze week ga ik weer naar Istanbul, kijken met welke smoes de ambtenaren nu komen. Mijn Nederlandse koppigheid en zuinigheid heeft het zo ver gebracht, ik kon ook als Turkse de ambtenaar iets (een geldbedrag) geven en mezelf veel kopzorgen besparen.
Famile Arslan (34) is geboren in Turkije en sinds 1975 in Nederland. Nu is ze advocaat en procureur in Den Haag.
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van de WBH Redactie
18 Reacties op "Een huisje in Istanbul"
Girlpower!
:-D
aan “Een huisje in Istanbul”
Imigreren, d.w.z.verhuizen en permanent gaan wonen in een ander land, is altijd een zaak met moeilijke en soms pijnlijke kanten. Je voelt in het nieuwe land nooit helemaal geaccepteerd. Gewoon teruggaan naar het oude land helpt meestal ook niet; je voelt je daar misschien vervreemd; je ex-landgenoten beschouwen je als vreemdeling. Kortom, je hangt tussen twee culturen. Dat geldt voor elke imigratie. Van Marokko of Turkije naar Nederland, maar ook van Nederland naar Belgie, van Nederland naar Duitsland of Australie, etc.. Daar heeft niemand echt schuld aan; racisme en afkeer van vreemdelingen kan wel een rol spelen, maar is toch niet het belangrijkste. Het gaat om iets wat intrinsiek moeilijk is.
Er zijn echter ook positieve kanten. Als je kans ziet de twee culturen in je zelf toch tot een soort eenheid te maken — dat zou mijn definitie van “integratie” zijn — heb je meer als anderen.
Jij lijkt me iemand die daar, tot op grote hoogte, ondanks je gerechtvaardigde bezwaren, een heel eind in gekomen bent, ook al denk je dat dat niet het geval is. Ik hoop dan ook dat ik je behalve als echte Turkse ook als een zeer gewaardeerde mede-Nederlander mag blijven waarderen.
Mooi verhaal!
Wat ben jij sterk, zeg
Ondanks alles toch jezelf blijven
Ik moet toch een keer uitzoeken wat dat hele probleem met hoofddoeken en turkije is :S
Nogmaals van harte en succes met de laatste loodjes!
“In Nederland kom ik niet verder in de maatschappelijke ladder, ik ben en blijf allochtoon.”
Slachtoffer rol!
Volgens mij heb je mogelijkheden zat, alleen heb je door je levensvisie en levenswijze je zelf in die mogelijkheden ingeperkt. Daarvan kun je de Nederlandse maatschappij niet de schuld geven.
Verder succes met je huis en je carriere
Ik hoop en vakantiehuis? Het zou een verlies voor Nederland zij als je hier weg zou gaan. Ook al kom je zelf niet verder, je bent een wegbereider voor de generatie die na je komt.
Dat niet helemaal ergens bij horen herken ik als bekeerde moslima ook wel iets van . In de Volkskrant schrijft Fadoua Bouali elke zaterdag een colum( staat ook op het volkskrantblog), waarin je die verscheurdheid heel mooi beschreven ziet.
Famile, veel succes met je huis,maar ook ik hoop van harte dat het alleen een vakantiehuis is en we je niet zullen kwijtraken hier.
Aangrijpend verhaal, ik leef zeer met je mee Famile! Ik gun je die woning in Istanbul van harte.
@ Hendrik Jan: ‘Ook al kom je zelf niet verder, je bent een wegbereider voor de generatie die na je komt’.
Famile heeft in mijn ogen veel bijgedragen aan het ‘wegbereiden’, zoals je dat noemt. Ook als zij nu weg zou gaan, blijft deze bijdrage overeind staan. Ik vind dat zij, als zij dit besluit in haar eigen belang neemt, hier begrip voor moet krijgen. Wel ben ik het met je eens dat het een gemis zou zijn!
Beste mensen,
Dank voor jullie reactie, steun en begrip.
Ik loop al eerder met het idee om weg te gaan maar het besluit is nog niet gevallen. Wel heb ik een woning aangeschaft zodat ik vaker en meer naar Istanbul kan gaan.
Vrienden, wees niet bevreesd, ik blijf hier….
Geen vrienden, wees niet gerust, ik blijf hier….
Liefs
Famile Arslan
aan #10 Famile Arslan
Uitstekend! Veel succes met alle practische zaken die nog geregeld moeten worden.
Misschien horen we hier in de toekomst nog wat meer van jullie.
Al het beste toegewenst!!
Het komt insha-allah allemaal goed!!
Ow wat raar! Mijn tante heeft namelijk ook een huis in Turkije, dat is dan Alanya .. maar ook zij heeft de Nederlandse nationaliteit.
You go girl….
With love & peace
Tariq, ieder heeft het recht voor zichzelf te kiezen. Dat recht ontzeg ik Famile niet. Als rolmodel vervult Famile ook een maatschappelijke functie. Zou ze het bijltje erbij neergooien, dan is dat voor degenen voor wie ze een voorbeeld is een negatief signaal. (Anderzijds, diegenen mogen ook eens op eigen benen staan.)
Ik heb ook het gevoel dat ik niet verder kom op de maatschappelijke ladder, maar kan dat niet op discriminatie gooien. Bij de een ligt de oorzaak hier, bij de ander daar. Mijn vader was ook niet tevreden met zijn baan, maar er waren omstandigheden die verhinderden dat hij een droombaan kreeg. Dat laatste is maar voor weinig mensen weggelegd. Er zijn vele oorzaken aan te wijzen, het hoeft niet altijd discriminatie te zijn.
Insaallah ik wil dat ook in de toekomst ;)
Ahh Istanbul Istanbul olali…. ;)
Salaam, Turkish sista..
“In Nederland kom ik niet verder in de maatschappelijke ladder, ik ben en blijf allochtoon.”
Slachtoffer rol!
Volgens mij heb je mogelijkheden zat, alleen heb je door je levensvisie en levenswijze je zelf in die mogelijkheden ingeperkt. Daarvan kun je de Nederlandse maatschappij niet de schuld geven.
Verder succes met je huis en je carriere
Hier ben ik het als een moslim, en niet nederlander HELEMAAL MEE EENS!!! Ik vind dat een moslim dit ook maar eens moet zeggen. Sommige mensen spelen teveel een slachtoffer rol! Ik vind dat de Nederlandse samenleving zeer solidair is! Doordat nederland solidair is zijn wij maar nooit tevreden… en lopen we altijd maar te klagen…. en willen we steeds meer.
Soms moet je er iets harder voor vechten, maar dat doet je persoonlijke ontwikkeling juist goed!!
Istanbul is prachtig he… Maar je moet echt niet schrikken hoor. Istanbul heeft zijn eigen wetten, istanbul lijkt niet op andere turkse steden.
En een waarschuwing van mijn kant!!! Als je denkt dat je Istanbul veranderen kunt dan zul je zien dat je binnen twee jaar istanbullu bent geworden .. Succes .. want istanbul is een stad die geen platonisch liefde kent. Als je eenmaal verliefd bent op die stad dan wordt je echt verliefd. En om je liefde te laten dimmen moet je elke keer naar istanbul :)