Voorpagina Maatschappelijk

Islamitisch onderwijs, deel II: de ouders

Vervolg op deel 1 van de reeks ‘Islamitisch onderwijs’.

Eergisteren bleek weer eens overduidelijk hoe sterk de babylonische spraakverwarring en de slachtofferrol in SIBA-land heersen. Eerst werd ik benaderd door een buurmeisje om een petitie te ondertekenen voor behoud van islamitisch onderwijs in Zeeburg. Daarna werd ik bij Jumma benaderd door een ouder van de medezeggenschapsraad van de SIBA of ik mee kwam demonstreren op het Waterlooplein. "Een proteststem voor het behoud van islamitisch onderwijs."

Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Misschien iets als: "meisje, het spijt me dat je ouders je naar de As-Siddieqschool sturen in weerwil van goed openbaar onderwijs in Zeeburg" (zie: Flevoparkschool, JP Coenschool). En: "Meneer, het spijt me dat u door lapzwansen wordt geadviseerd, maar in tegenstelling tot wat u denkt kan de overheid niet verplicht worden om islamitisch onderwijs te starten of te onderhouden, maar enkel om de onderwijskundige kwaliteit en of financiële situatie door te lichten."

Ik schreef vorige keer over het wonder dat die kinderen en hun ouders eigenlijk nog zo gemotiveerd naar school toe komen. Want een wonder is het zeker, alhamdulillah, als je weet dat er zo’n beetje elk jaar wel een rapport over SIBA is verschenen sinds 2004. Vorig jaar nog een stuk over de financiële malversaties van het ene bestuurslid dat het andere voor hem laat werken en via allerlei cliëntelistische constructies zelf opdrachten aan zijn eigen bedrijfje geeft. Bizar. Maar de verslechtering van de financiële situatie is niet het enige: recentelijk liet staatssecretaris Dijksma van onderwijs zich uit over het verslechterde perspectief op verbetering van de onderwijskwaliteit. Na jaren van ploeteren en miserabel beleid was het interimbestuur er niet in geslaagd de scholen boven water te houden.

Reeds in 2005 werd dit ziekelijk duidelijk: meerdere kinderen kregen last van allergieën omdat de matten die bij de ingang van de school lagen zo oud waren dat ze een idiote stofmijtverzameling tot gevolg hadden. Uiteindelijk heeft de ouderraad na vele petities aan het bestuur uit arre moede zelf maar nieuwe matten aangeschaft. Dit is dus ook tekenend voor El Faroeq. Ik weet dat mijn persoonlijke ervaringen niet altijd even mals waren, maar een ding is mij heel duidelijk opgevallen. Waar het op andere ‘zwarte’ scholen nog wel eens moeilijk is om ouders te motiveren om actiever bij de schoolopleiding van hun kinderen te zijn, is het bij El Faroeq veel minder het geval. Veel ouders zijn als vrijwilliger bij de school betrokken, hetzij om de kinderen van en naar huis te rijden, hetzij in geval van schooluitjes of als pleinwachten. Ik heb een immens respect opgedaan voor veel van deze ouders, die dicht bij hun kinderen staan en actief het beste met hun kinderen en school voor hebben.

Maar ja, soms kan die betrokkenheid problematisch zijn: reeds een tijdje is duidelijk dat het gebrek aan financiële middelen en de slechte onderwijskwaliteit dermate problematisch is, dat SIBA niet meer zelfstandig kan functioneren, en dus El Faroeq ook niet. Verschillende opties werden voorgelegd: allereerst werd er een nieuw interimbestuur aangesteld, dat het helaas niet heeft gehaald. In maart werd duidelijk dat ook het Ministerie van Onderwijs zich terugtrok en dat er gezocht moest worden naar een overnamepartner. Er werd gekeken naar een mogelijke islamitische partner maar dat bleek lastig. Vervolgens werd er naar een andere optie gekeken toen de Esprit Scholengemeenschap in beeld kwam. Zij wilde de SIBA-scholen wel overnemen met behoud van islamitische identiteit.

Hier echter lieten de ouders ook van zich horen. In een staaltje verstandsverbijstering spraken de ouders middels de medezeggenschapsraad hun veto uit en schreven ze massaal hun kinderen over naar de As-Siddieqschool in West. De heersende mening onder nietmoslims is nu dat het dankzij de ouders niet meer goed gaat komen.

In amsterdam centraal verhaalt Jelmer over de bewuste "sabotage" van de ouders.  Nu klinkt dat best hard, "een staaltje verstandsverbijstering en sabotage." Laat me uitleggen waarom ik dit ook vind: de reden voor de (rijkelijk late) veto van de ouders ligt in het feit dat de Espritgroep geen islamitisch bestuur heeft. In het Parool liet Bart Voorzanger, adviseur van de MZR van ouders, weten dat ‘slecht onderwijs geen reden kan zijn om een school te sluiten.’ En hier ben je mij dus kwijt, en goed ook.

Het is voor mij niet te geloven dat ouders zouden kiezen voor een slecht islamitisch bestuur over een goed niet-islamitisch bestuur – waarbij deze laatste nota bene de islamitische identiteit wil handhaven. Voor wie kiezen de ouders dan? Niet voor de kinderen in ieder geval. As-Siddieq lijkt op dit moment (in tegenstelling tot wat veel media berichten en zelfs bepaald pvda-wethouders te Mokum) kwalitatief in orde, maar in hoeverre zou dat nog kunnen als ze binnen een jaar 400 SIBA-leerlingen toegevoegd krijgen. In welke ruimte gaan ze zitten? Welke docenten kunnen ze krijgen? (Zeker als je weet dat onder PABO-studenten islamitisch onderwijs nu niet direkt populair is). Daarnaast heeft staatssecretaris Dijksma al laten weten eventuele middelen in te zullen zetten om die overgang te blokkeren omdat de school nog onder verscherpt (onderwijskwalitatief) toezicht staat.

Het loopt een beetje uit op een voorgeprogrammeerd fiasco, waarbij je veel moslims nu al hoort roepen: och vey, arme ons, ze moeten ons weer hebben! en waarbij vele nietmoslims weer zullen roepen "zie je nou wel, etc etc". Voeg daarbij de verwarring over de scheiding van Kerk en Staat (de nachtmerrie van de PvdA) en de ellende is compleet. Dus wat dan? Wat moeten we doen om er voor te zorgen dat de kinderen behoorlijk onderwijs krijgen? Dat de ouders zich op hun gemak voelen hierbij? Dat de beeldvorming ons niet weer voor de voeten gaat lopen? Dat we niet verder in de knoop gaan raken of een generatie ontwrichten door ze in een ander stadsdeel naar school te laten gaan (en hiermee juist voorbij te gaan aan het fantastische principe van de Brede School)?

Meer hierover in deel III insha’Allah…

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van