Voorpagina Algemeen, Gastarbeiders

Interview: Doc Jazz drie jaar later

, 28 februari 2012, 3 reacties

Tariq Shadid a.k.a. Doc Jazz a.k.a. gastarbeider bij Wijblijvenhier.nl is een activist in hart en nieren, Palestijn van bloed, chirurg van beroep en muzikant van gevoel. Exact drie jaar geleden verruilde hij Nederland voor de Arabische Emiraten: “alsof je na jaren moeilijk ademen in een zuurstofrijke omgeving terechtkomt”.

Umar: Het is vandaag exact drie jaar geleden dat je uit Nederland vertrok. Heb je ooit overwogen om weer terug te verhuizen?

Tariq Shadid: Het is inderdaad drie jaar geleden. Ik heb eerlijk gezegd geen moment de neiging gevoeld om weer terug te gaan. Ik heb het in mijn huidige baan en leefomgeving uitstekend naar de zin. Het enige minpunt is dat je je familieleden mist, maar verder ontbreekt het me hier aan niets. Ik mag wel zeggen, mijn emigratie is een drastische vooruitgang geweest in onze kwaliteit van leven.

U: Hoe blik je terug op de afgelopen 3 jaren van Nederland?

TS: Dat is voor mij eerlijk gezegd enigszins moeilijk te beoordelen. Ik weet uiteraard dat Nederland nu geregeerd wordt door een kabinet Rutte met gedoogsteun van de PVV. Ik kan me daar slechts met moeite een voorstelling van maken, maar ik meen via media en online sociale contacten te kunnen bespeuren dat het de sfeer in het land – voorspelbaar – niet ten goede is gekomen. Naarmate de tijd verstrijkt staat het allemaal steeds verder van me af, al blijf ik me de positie van allochtonen in Nederland aantrekken op de momenten dat ik met nieuwsfeiten daaromtrent word geconfronteerd.

U: Je bent Nederland wel echt gaan verafschuwen he? Waarom?

TS: Ik weet dat ik kritisch ben en geen blad voor de mond neem, maar ik zou het jammer vinden als daar de indruk uit zou zijn ontstaan dat ik Nederland ‘verafschuw’. Dit is zeker niet het geval. Ik ben er geboren, opgegroeid, en heb er de eerste vier decades van mijn leven doorgebracht. Ik zie het zelf anders: ik ben juist kritisch over Nederland vanwege mijn warme band met het land, en vanwege het feit dat ik het als een deel van mezelf beschouw. Ik heb er prachtige en heerlijke momenten beleefd, die niemand me meer af kan nemen.

Ik heb twee hoofd-issues met Nederland, die echter flink wat roet in het eten gooien. Ten eerste is er de manier waarop de meerderheid in Nederland zijn fanatieke loyaliteit aan ‘Israel’ met het grootste gemak ten koste laat gaan van rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid, twee begrippen waar men verder beweert enorm veel waarde aan te hechten. En de tweede grote issue is dat Nederland niet weet hoe om te gaan met de toenadering tussen verschillende volkeren en culturen, en discriminatie en racisme in allerlei andersgenaamde jasjes hult om – opnieuw tegen de eigen principes van de rechtsstaat in – deze hun uitwerking te laten hebben op de maatschappij.

Dit zijn allebei issues waar ik dagelijks mee geconfronteerd werd, en ik kan je verzekeren dat de afwezigheid van dit soort ellendige fenomenen in mijn huidige leven voelt alsof je na jaren moeilijk ademen in een zuurstofrijke omgeving terechtkomt.

U: Je bent nog altijd even strijdlustig als het aankomt op de Palestijnse zaak. Wat beweegt je?

TS: Ik ben nooit bang geweest om op te komen voor principes waar ik voor sta. De Palestijnse zaak is geen ver van mijn bed show, maar iets dat mij op directe en persoonlijke wijze treft en bezighoudt. Mijn band met Palestina gaat buitengewoon diep, en ik voel me volledig thuis als ik daar ben. Qua karakter en opvoeding ben ik niet iemand die zich als slachtoffer opstelt en over problemen gaat zitten jammeren, maar iemand die oplossingen zoekt en problemen met beide handen aanpakt. Ik beschouw het dan ook primair als de verantwoordelijkheid van de Palestijnen, inclusief mijzelf, om zich voor onze eigen belangen in te zetten. Gezien de lawine van geweld en onrecht die de door racisme en landhonger gemotiveerde Zionistische staat over de Palestijnen uitstort, al zoveel jaren lang, is mijns inziens ‘strijdlustigheid’ een eerste vereiste. Niet alleen voor mij, maar voor ons allemaal.

U: Hoe gaat het met Doc Jazz, jouw muzikale alterego?

TS: Het gaat momenteel heel goed daarmee ! Zoals het er nu naar uitziet, belooft 2012 een druk jaar te worden voor ‘Doc Jazz’. Ik merk echt dat er een stijging is in termen van bekendheid en aanhang. Ik vind het erg leuk om te zien dat er de laatste tijd onder ‘Arab Americans’ in de Verenigde Staten een opvallende toename van aandacht is voor mijn muziek. Juist gisteren nog is mijn muziek op KUNM radio gedraaid, in de USA. Die zender is onderdeel van het landelijke Amerikaanse NPR-netwerk.

Qua muziekstijl (inclusief Arabische invloeden in meerdere van mijn nummers) en de boodschap kan ik me heel goed voorstellen dat dit bij hen aansluit. Het aantal leden van de Doc Jazz Facebook-pagina is de 20.000 inmiddels al ruimschoots overschreden. Er zijn optredens in de planning voor mei (Amsterdam en Athene), in de zomer in Palestina, en in het najaar twee optredens in de Verenigde Staten (Californie).

Mijn meest recente nummer ‘Right of Return’ dat ik in December uitbracht is erg goed door de achterban ontvangen, en heeft naar mijn vermoeden ook een positieve rol gespeeld bij deze toegenomen aandacht. Ik heb ook zeer recent weer een Arabisch nummer uitgebracht in de Palestijnse folkloristische traditie, Ya 7alali ya Mali, echte ‘hard-core’ Palestijnse zang van het platteland, waarin vele van de dagelijkse problemen van de bevolking onder bezetting worden benoemd. Die traditie heeft qua methodiek – niet qua melodie, ritme en stijl – veel gemeen met rap, maar is uiteraard veel ouder dan dat.

U: Je hebt een aardig dynamische tijd voor je. Zo zit je straks in de jury van een Palestijnse talentenjacht. Hoe is dat verlopen?

TS: Ja, nogal onwennig idee, maar het lijkt me wel een grappige ervaring hoor! Ik wist wel dat als songschrijver/muzikant mijn grootste achterban bestaat uit Palestijnen in Palestina en Jordanie. Via de statistieken van mijn Facebook-pagina kan ik dat gelukkig zien. Kennelijk vonden de programma-makers me interessant genoeg als beoordelaar van Palestijnse aspirant-zangers en zangeressen tussen de 16-25 jaar om mij vanuit de Emiraten speciaal voor deze audities over te laten komen. Het programma ‘Ghaneeha’ is de tweede jaargang van de Palestijnse versie van ‘Idols’ en wordt via dezelfde formule uitgevoerd, voor een van de landelijke TV-zenders. We zullen audities houden in Nablus, Ramallah, Bethlehem, Hebron en Jeruzalem. Ik ben zeer benieuwd; ik heb natuurlijk nog nooit zoiets meegemaakt.

U: Wanneer kunnen we je weer in Nederland verwachten?

TS: In de maand mei kom ik – insha Allah – weer een paar dagen naar Nederland, om een chirurgisch congres bij te wonen. Een groepje mensen is tevens bezig om in diezelfde tijd een mooi evenement in Amsterdam te organiseren waar ik aan zal deelnemen, met als thema iets dat met de emancipatie van minderheden in Nederland te maken zal hebben. Dat belooft echt iets unieks te worden. Bij deze weten jullie er alvast van, en jullie zullen er ongetwijfeld op korte termijn meer over horen .