Voorpagina Ingezonden, Maatschappelijk

Mannen zijn de nieuwe Polen

Er is goed nieuws voor moslima’s en Poolse vrouwen, want er is een nieuwe zondebok: de man.

Het gaat hard met de bekrompenheid in Nederland. Waren eerst de Moslims het slachtoffer van eindeloos uit z’n verband gerukte aantijgingen en verdachtmakingen, zo werden het recentelijk de Polen die opeens allemaal niet meer deugden. Maar er is goed nieuws voor moslima’s en Poolse vrouwen, want er is een nieuwe zondebok: de man. Want alle mannen in de kinderopvang zijn per definitie verdachte van pedoseksuele gevoelens! Als het aan een klein deel van de samenleving ligt, tenminste.

Tijdens het tv programma ‘Debat op 2’ werd duidelijk uit welke hoek de stigmatiserende geluiden in de recente mediaberichten komen, als het gaat over mannen die werken in de kinderopvang. Je moet hierbij denken aan het type mens dat op de pvv stemt, omdat men een paar nare Moslims op het levenspad heeft gekend. Het soort dat in iedere witte kentekenplaat bevestiging vindt voor het feit, dat het parkeerprobleem in de binnenstad de schuld van de Polen is. Zulk soort paranoïde neuroten waren in de studio aanwezig om te verkondigen waarom zij hun kind niet op een kinderdagverblijf zetten waar ‘ze’ werken. Want kijk ‘ze’ eens staan daar bij die kinderen, met een glimlach op hun gezicht, die enge vieze… ‘mannen’. Maar kunnen we deze bangeriken wel iets verwijten? Misschien lijden ze immers aan een enorm onderschatte angststoornis!

Er was een doodsbang kijkende mevrouw bij, die haar eigen angst voor mannen relativeerde door naar Amerika te verwijzen, waar het allemaal veel erger is met de verdachtmakingen van bijvoorbeeld mannen in speeltuinen. Ze had dus wel door dat haar eigen gedrag het beginstadium is van een nog veel grotere neurose. De vrouw in kwestie heeft een zoontje van een jaar of vier. Ik vraag me af wat haar reactie zal zijn als het jochie straks op een voetbalclub wil. Zal ze het hele land afspeuren, op zoek naar een elftal waarvan de trainer een vrouw is? En moet die vrouwelijke coach dan meegroeien met haar zoon, naarmate hij van de E’ tjes naar de D’tjes verhuist en zo verder? De bange vrouw en haar medestanders staan duidelijk niet meer met beide benen op de grond, na het lezen van een paar krantenartikelen. Kennelijk zijn ze niet opgewassen tegen alle media die hen dagelijks bestoken met enge verhalen, waaraan ze dan zelf weer stigmatiserende conclusies verbinden.

De feiten spreken eigenlijk hele andere taal: 1 op de 10 pedoseksuelen is vrouw. En aangezien er in de zorg vele malen meer vrouwen werken, heeft haar zoontje een grotere kans om door een vrouw te worden misbruikt (God behoede hem) dan door een man. Maar feiten komen dan weer niet aan bij de angsthazen, wat overigens hèt kenmerk is van mensen met een angststoornis. Het beeld in hun hoofd staat als een huis: Man in de crèche, kinderen weg!

Maar eigenlijk is het ook wel zielig. De angst is totaal niet reëel, maar voor hen is het zeer echt. Dus in wezen zijn de angstigen van deze samenleving hulpbehoevend. Vergelijk het met smetvrees. Je begint als een wat overdreven hygiënisch persoon die vaak de handen wast. Maar voor je het weet begint men vieze glazen te mijden. Na de geboorte van een nieuwe angst (aangewakkerd door een krantenartikel of iets op tv) wordt het toilet niet meer aangeraakt en daarna zelfs de kranen niet meer. Zo gaat men eigenlijk ook om met Moslims, Polen en sinds kort dus de mannen. Het ligt niet aan die drie groepen, maar aan de irreële angst van degene die ze over één kam scheert. Het probleem hiervan is met name dat men naar eigen zeggen niets mankeert. Dus ik zeg: behandelen! Allemaal aan de Prozac of op cursus: hoe beheers ik mijn angsten. Dan kan de mannelijke crèche-medewerker gewoon weer zijn beroep uitoefenen zonder bang te zijn een verdacht makende beweging te maken. Wat wel verbeterd moet worden is de screening van de medewerkers. Maar laten we dan niet zo dom zijn de vrouw vergeten te screenen. Anders hebben we deze discussie over 10 jaar weer, maar dan met de ‘vieze oversekste’ vrouw als zondebok.

Chris Develing

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie