Voorpagina Ervaringen, Islam, Ramadan

Taraweeh bij de indonesiërs

Na 3,5 jaar moslimschap en de nodige ramadans en lezingen meegemaakt te hebben, kan ik zeggen dat ik moslimbroeders en -zusters heb meegemaakt van behoorlijk verschillende pluimage. Een aantal bijzondere ervaringen heb ik meegemaakt bij de lezingen en taraweehgebeden van de indonesische broeders en zusters van de PPME-amsterdam. Zo’n dertig jaar bestaan ze al in Nederland en de Amsterdamse tak is bijzonder actief met maandelijkse lezingen. Ze trekken een bijzondere mix van mensen, waarbij etniciteit ondergeschikt is aan islam, zoals het hoort. Deze ramadan is weer een bijzondere, want de PPME heeft net als vorig jaar Ustadz Khairul Muttaqin Abdullah uitgenodigd om de taraweehgebeden te leiden.

Voor degenen die niet weten wat de taraweehgebeden zijn: naast de 5 dagelijkse gebeden zijn er tijdens de Ramadan vrijblijvende mogelijkheden voor extra gezamenlijke gebeden na het ‘ishagebed (laatste gebed van de dag). Bij deze gebeden worden grote delen van de Qur’an hardop gereciteerd door de imam. Dit maakt deel uit van het streven de hele Qur’an te reciteren tijdens de heilige maand Ramadan. De taraweehgebeden duren dan ook best lang, vaak tot een uur na het laatste avondgebed, en vergen behoorlijk wat van de mens. De moskeeën zijn vaak voller dan gebruikelijk, het is warm en tijdens een raka’a (gebedseenheid) sta je soms behoorlijk lang op je voeten. Het is zo mooi om de recitatie te volgen en ook te voelen, en de geestelijke en lichamelijke inspanning kunnen je dan ook compleet uitputten. Het is mijns inziens een van de mooiste vormen van jihad (inspanning op de weg van Allah) om je concentratie tijdens taraweeh te bewaren.

Vorig jaar werkte ik nog in de avonduren en kon ik nog net op tijd bij de avondgebeden van Masjid al Kabir komen, waar de imam een ontzettend mooie stem en reciteerstijl had. Dit jaar werk ik niet meer ’s avonds en heb ik de moskeeën voor het uitkiezen. Ik heb ervoor gekozen om weer bij de PPME te gaan bidden, want die imam van Masjid al Kabir is naar Utrecht verhuisd. Maar vooral omdat ik vorig jaar ontzettend heb genoten van de indonesische gastimam van de PPME. Het enige nadeel was dat hun gebedsruimte in Osdorp niet groot genoeg was: de berichten van de schoonheid van ’s mans stem waren tot diep in de Indische Buurt beland en menig Marokkaanse, Turkse en Pakistaanse broeder en zuster waren richting de Van Ekingenstraat in Osdorp getrokken.

Dit jaar vonden de brandweer, de gemeente en de PPME zelf het niet zo’n goed plan om bijeengepropt in die kleine ruimte te zitten dus er werd een compromis gesloten: als de PPME zelf vrijwilligers had om eventuele overlast te voorkomen, door te zorgen voor veiligheid en een goede doorstroming bij de parkeerplaatsen, dan konden ze een schoolaula in Osdorp huren tezamen met parkeerruimte bij een nabijgelegen tuincentrum. De aula is bijna 3x zo groot als hun oude ruimte. Maar, subhanullah, het nieuws ging nog sneller dan vorig jaar en ook dit jaar is de hele ruimte prop- en propvol met mannen, vrouwen en kinderen!

Waarom? Vind het antwoord hieronder, bij een opname van de taraweehgebeden van vorig jaar van soerah An Naba’ (nr 78, “het grote nieuws”):

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van