Voorpagina Ervaringen

“Nog een paar keer en je weet niet beter”

Marjolein is moslima voor vijf weken, lees meer over haar avonturen op haar blog.

“Je moet er niet continu aan denken, want dat zien en merken de mensen. Gedraag je nou maar  gewoon zoals altijd wanneer wij boodschappen doen,” spreekt mijn vader mij toe. We zitten in de auto onderweg naar de supermarkt, een heel gewone situatie dus. Toch ben ik normaliter wat meer ontspannen als ik naar de buurtsuper ga met mijn vader. Dit keer is dat anders. Dit keer draag ik mijn hoofddoek.

De supermarkt leek mij een perfecte locatie om te ervaren hoe mensen op mij als moslima reageren. Tussen de schappen door kruis ik namelijk het pad met andere consumenten, vraag ik de medewerker te hulp als ik de olijfolie niet kan vinden en bij de kassa zit er een halve meter tussen mij en de cassière. Bovendien kom ik hier vaker, dus de mensen kennen me. Genoeg blikken die mij dus aan zullen kijken, verwachtte ik.

Ik loop met het karretje de winkel binnen. Op deze vrijdagmorgen bestaat het publiek vooral uit (huis)vrouwen met kleine kinderen, die op hun gemak boodschappen voor het weekend gaan halen. De gedachte dat een kind nu naar mij gaat wijzen en roept: “Kijk mam, die vrouw bedekt haar haren!” gaat door mij heen. Niets is minder waar. Alle kids blijfven gewoon rustig in het karretje zitten.

Plotseling zie ik een wel heel bekend gezicht: de moeder van mijn beste vriendin. Ik voel de verlegenheid opkomen, maar al gauw herstel ik mij. Ik laat het niet de overhand nemen. Waarom zou ik mij zo gedragen? Ik hoef mij toch nergens voor te schamen? En dus loop ik op haar af.

“He, wat is dit nou?” Ze kijkt me mysterieus maar vriendelijk aan. Ik leg haar de situatie uit. “Phoeh, dapper hoor. Hoe reageren andere mensen die jou gewoon kennen als blonde meid?” “Een stuk of vier vrienden hebben mij met hoofddoek gezien,” leg ik uit. “Maar ze vinden het allemaal bijzonder wat ik doe en stimuleren me.” Ze glimlacht. “Je kunt hier natuurlijk veel onderzoeken naar doen, het is een interessant onderwerp.”

Terwijl we in gesprek zijn, merk ik dat een aantal mensen hun hoofd even omdraait. Waarschijnlijk omdat we ietwat onhandig bij de groente-afdeling staan of omdat ze het gesprek met één oor meeluisteren en nieuwsgierig zijn naar mijn verhaal. Ook de groenteman en de bakker kijken even op van hun werk. Toch gaat  iedereen daarna weer verder waarmee diegene bezig was. Niemand maakt een rare opmerking of loopt met een grote kring om mij heen.

Onze boodschappen leg ik op de lopende band en ik kijk naar de cassière waar wij vaak bij afrekenen. Zou zij zich afvragen waarom ik, als moslima, met deze Nederlandse man boodschappen doe? Of herkent ze mij en mijn vader en vraagt ze zich af waarom ik een hoofddoek draag? Aan haar houding af te lezen, scant ze zeer bedachtzaam de producten. Toch vraagt ze mij niets en kijkt mij niet heel opvallend aan.

Zoals ik verwachtte waren geregeld de blikken op mij gericht. Een paar seconden dan, niet langer. Eigenlijk zit ik best relaxed in de auto op weg naar huis. En zoals mijn vader zei: “Nog een paar keer en je weet niet beter.”

Marjolein de Wit studeert journalistiek in Utrecht. In het kader van haar opleiding en uit nieuwsgierigheid en belangstelling naar de Islam heeft ze vijf weken geleefd als een moslima. Zij wilde ervaren hoe de samenleving op haar reageert wanneer zij lichaamsbedekkende kleding, zoals een hoofddoek, draagt. Ook gaat zij in gesprek met moslims over hun geloof.

Lees andere stukken van Marjolein