Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk, Politiek

Zwijgen is goud…

Hoewel het bashen van moslims steeds creatievere vormen aanneemt en zelfs tot fraimde samenwerkingsverbanden leidt, schijnen moslims zich er steeds minder van aan te trekken. Dit blijkt uit een onderzoek van drs. Martijn de Koning van de Radboud Universiteit in Nijmegen. Rotopmerkingen over de Profeet (vzmh) worden aan de laars gelapt waarin vervolgens moedig door Nederland heen gestampt wordt. Zoals Ramses Shaffy al zong, zoals geen ander kan: “We zullen doorgaan!”

Het onderzoek werd gepresenteerd als een positief feit. Zo van: we hebben die moslims leren incasseren en het kan ze nu geen hol meer schelen wat we over hun geliefde profeet roepen. Ze moeten er zelfs om lachen en bedenken kamervragen voor Wilders op verschillende fora. En dat is goed nieuws! Want als moslims lachen, dan maken zij zich niet boos en zullen er ook geen doden vallen. Yeah right!

Daar schuilt juist het gevaar. Je schouders ophalen, omdat je denkt dat niemand je toch ooit zal accepteren voor wie je bent en waar je in gelooft. Want ondertussen hoor ik dan diezelfde moslims ook lachen wanneer er Nederlandse soldaten in Afghanistan zijn omgekomen. Die soldaten hadden daar in eerste instantie niets te zoeken – is de logica – en ze worden niet zo zeer als medelanders beschouwd, maar als bezetters. Vind je dat hard, dan kun je niet tegen kritiek, ben je naïef en zul je ook moeten leren incasseren zoals de moslims dat hebben geleerd. Dat kan namelijk in een vrij land onder het mom van kritiek. En zo span je ’t paard nog verder achter de wagen natuurlijk. Helaas vrees ik dat dit de situatie is waar we heen gaan, continu heen en weer met modder gooien.

Gisteravond vroeg een vriendin aan me of ik het integratiedebat ook zo beu was, waarbij ik wist dat, hoe ik die vraag ook zou beantwoorden, er zowiezo een discussie zou ontstaan òver integratie. Zo gaat het namelijk altijd, al sinds ik haar uit ons brugklasjaar ken. Daar had ik nou even geen energie meer voor. Hoe kom ik hier nou weer uit? Ik complimenteer mijn andere vriendin (die ik net zo lang ken) over haar kookkunsten. Die zijn duidelijk vooruit gegaan! “Ja, echt lekker Sal!” En ze begon over hoe goed het wel niet gesmaakt had. “Ha! Daar kwam ik toch mooi af”, dacht ik.

Wrong! Ze herhaalde haar vraag. “Maar eh, Eighty.. dat integratiedebat duurt toch veel te lang, dat kennen we nu toch wel? En we schieten er niets mee op. Uiteindelijk willen alle mensen hier toch hetzelfde? Gewoon relaxed samenleven, een goede baan, een mooi huis, wat geld en zo af en toe op vakantie kunnen?” Ik begreep toen pas, na al die jaren, dat het haar helemaal niet om een antwoord van Sal of mij ging. En dat ik wat vaker niets moest antwoorden, spreken is immers zilver.

Ze hield een heerlijk betoog over hoe zij Wilders de mond in de Kamer zou snoeien: “ja, meneer Wilders, we weten het nu wel, die moslims hangen de Koran aan en zijn volgelingen van Mohammed. Kunnen we het nu over belangrijkere zaken hebben? Het milieu ofzo? Want als het zo doorgaat met alle natuurproblematiek, ligt Nederland onder water. Hoofddoekjes of geen hoofddoekjes, we zullen allemaal moeten zwemmen dan.”

Al grappende ging ze verder, niet meer te stoppen: “zie je nou wel, dat wil je toch niet hebben? Alle hoog opgeleide allochtonen verlaten Nederland! Nee, dat is lekker voor Nederland en haar economie!” Ik had iets gemist, ik was maar even koffie gaan halen en in de tussentijd zou de oudere zus van Sal emigreren, binnen een jaar. Ik was stomverbaasd, want van alle allochtoontjes hield de Grote Zus van Sal volgens mij wel het meest van Nederland. Ze heeft Nederlands Recht gestudeerd, werkt al jaren als juriste en komt altijd super gelukkig over. Wat heb je nou aan Nederlands Recht in Turkije?

“Hey Eighty, jij hebt het toch ook altijd over emigreren gehad. Waar ging je ook al weer heen?” Er werd gegniffeld. “Maleisië!” antwoordde ik stellig, alsof ik mijn koffers al gepakt waren en ik morgen nog het land zou verlaten. “Ben je er nou al geweest? Je spacet er al jaren over.” Ik moest er toen zelf ook om lachen. “Nou, zelf niet. Maar ik hield alle verhalen bij van mijn vrienden die er wél waren geweest, in mijn scrapbook mét de benodigde plaatjes. Die heb ik laatst tijdens een grote schoonmaak in mijn kamer trouwens weggegooid. Ik blijf nog effe…”

Want eh… Kritiek op de islam? Kom maar op! Grapjes? Ook cool! Maar van dat tv-carrousel aan mediageile-islam-afkrakende malloten, die als doel enkel heers-en-verdeel aanhouden, ben ik niet gecharmeerd. Ik voel me verplicht er iets tegen te gaan doen dus ben ik hier wat harder nodig dan in Maleisië. Nee, incasseren doe ik niet, ik ben eerder stomverbaasd. Ik begrijp nog steeds niet dat er niemand ingrijpt tegen het zaaien van haat tegen de islam door bepaalde figuren die zelfs vertoeven in de Tweede Kamer.

“Zeg, waar is eigenlijk je ring?” vraagt één van mijn vriendinnen. “Euh, salaam en dikke groeten, girls! Tijd om naar huis te gaan!"

Salaam en dikke groeten!

Eighty!

Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.

Lees andere stukken van