In deze maand Ramadan laten de meeste moslims zich van hun beste kant zien. Zelfs mensen waarvan ik het niet had verwacht, blijken dan toch ook een goede kant te hebben. Dat geeft me dan toch weer wat meer hoop in de mensheid. Natuurlijk is niemand perfect en maakt iedereen fouten, maar gelukkig kan je daar dan weer vergeving voor vragen.
In deze maand kijk je toch wat kritischer naar je zelf en evalueer je als het ware je eigen gedrag. Laatst had ik daar een discussie over met een vriend, over de Islamitische point of view wat betreft vergeving en berouw. En toevallig had ik daar net een paar weken geleden over gelezen. Vergiffenis vragen is in de Islam verplicht voor elke zonde die je begaat. Is het een zonde die jij begaat richting God, dan zijn er drie voorwaarden, voordat deze geaccepteerd worden:
– Je moet de zonde laten en ermee stoppen.
– Je moet oprecht spijt hebben van de zonde.
– Je moet je zelf eraan houden om de zonde nooit meer te begaan.
Is het een zonde begaan tegen je medemensen, dan is er naast deze drie nog een vierde voorwaarde:
– Je dient ook vergeving te vragen aan degene die je hebt ‘gekwetst’.
Voldoe je aan al deze voorwaardes, dan wordt je taubah (berouw) geaccepteerd, insha Allah. Er zijn vele mooie verzen en ahadeeth (overleveringen van de Profeet) over dit onderwerp, waaruit blijkt dat God eigenlijk niets liever doet dan Zijn schepselen te vergeven voor hun fouten.
Zo vertelde de Profeet vzmh over een man die 99 personen had vermoord. Hij gaat naar een wijze man en vraagt hem of hij hiervoor vergeven kan worden. De man antwoordt: “Nee, je kunt er niet voor worden vergeven.” Hij vermoordt ook deze man, waardoor de teller op 100 komt te staan. Hij gaat naar een andere wijze man en stelt weer dezelfde vraag. Deze wijze man antwoordt: “Ja, maar verlaat dan dit gebied en vertrek naar een gebied X. Daar zijn mensen die geloven in Allah (swt). Ga en bid met hun!”
De seriemoordenaar vertrekt vervolgens voor een lange reis, maar halverwege de weg komt hij te overlijden. Daar ontstond een discussie tussen de Engel van de genade en de Engel van de bestraffing, want wie had nou het recht om hem mee te nemen? De Engel van genade pleitte voor de man, omdat hij met een berouwvol hart richting Allah (swt) kwam. De Engel van de bestraffing vond dat hij in zijn recht stond, aangezien de man nooit in zijn leven iets goeds had gedaan.
Er verscheen toen een derde engel, die ze toen vertelde om de afstand te meten tussen de man en de ‘slechte’ plaats waar hij vandaan kwam en de ‘goede’ plek waar hij naar toe ging. Daar waar hij dichter bij was, mocht de betreffende engel hem meenemen. De engelen begonnen een meetonderzoek en vonden hem net een handlengte dichter bij de goede plek waar hij naar toe ging.
De Profeet vzmh vertelde dat de man oorspronkelijk niet dichter bij die plek lag, maar dat Allah swt de aarde onder de man beval om zo te verschuiven dat hij net in het goede gebied zou liggen.
Er is dus geen zonde zo groot, of de genade van Allah swt is groter.
ReFlex
ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.Lees andere stukken van
29 Reacties op "Berouw"
As salaam alaikum Reflex,
het lijkt zo wel makkelijker dan het is, berouw hebben. Zo kun je wel oprecht spijt hebben van de zonde, maar is het wel heel moeilijk om te beloven dat je de zonde niet meer zal begaan. En wat nu als degene die je hebt gekwetst niks kan vergeten en niets wil vergeven. Ook lastig.
Met de juiste intentie en de allerbeste bedoelingen en moeite die je doet om vergiffenis te ontvangen, Insha’Allah worden onze zondes dan vergeven.
Salaam,
Naila
@ReFlex
Als parabel of mythe vind ik dit een slecht verhaal, neem me niet kwalijk, al heeft de profeet het zelf verteld.
Die moordenaar wil dan na 99 moorden wel vergeven worden, maar hij pleegt er geen moord minder om, zoals blijkt. Hup, de honderdste kop eraf als hij niet meteen zijn zin krijgt. De genade van Allah mag misschien groot zijn, maar de boodschap voor de mens die uit dit verhaal spreekt is: hoeveel slechte daden je ook doet, Allah vergeeft je alles, altijd. De moordenaar hoeft niets goed te maken tegenover zijn slachtoffers of hun familie. Had de genade van Allah zich maar uitgestrekt tot de slachtoffers voordat zij in handen vielen van deze man. Dan was er veel leed voorkomen.
Ik vind het verhaal weinig inspirerend tot het goede.
Als ik het als een realistisch verhaal lees (om het zo te bekijken is ook weleens aardig), denk ik: deze moordenaar, die na zijn honderdste moord onderweg overlijdt, wordt mogelijk door omstanders begraven of door de gieren opgevreten. Verder gebeurt hem niets. De familie van zijn honderd slachtoffers zal hem nog jarenlang vervloeken, maar dat zal hem persoonlijk niet meer deren. Was hij maar tijdens zijn leven opgepakt en berecht, dan hadden er misschien vele moorden voorkomen kunnen worden.
Niet dat ik de intentie van je stuk niet begrijp. Natuurlijk is het goed om stil te staan bij je daden en na te gaan of je iets goed kunt maken van wat je eventueel verkeerd hebt gedaan. Ook is het goed om bij jezelf na te gaan of je andere mensen kunt vergeven van wie je vindt dat ze je verkeerd hebben behandeld. Maar kun je daar niet een passender verhaal bij vinden?
Mooi stukje,al ben ik dan een christen,
Allah geeft vergeving als je het fout doet,
en van die vergeving,leven wij.
… en ik maar denken dat engelen geen vrije wil hadden. Hier wordt zowaar hoogstaand geografie bedreven!
Je conclusie is wel mooi:
“Er is dus geen zonde zo groot, of de genade van Allah swt is groter.”
‘Zelfs mensen waarvan ik het niet had verwacht, blijken dan toch ook een goede kant te hebben. ‘
Hahaha :P
Ja uiteindelijk is je intentie het belangrijkste he. Kleine daden kunnen groot worden door je intentie en grote daden kunnen klein worden door je intentie. Wat ik alleen niet begrijp is dat de man weer iemand vermoordt net alsie hulp wil zoeken :s.
De shaytaan heeft gezegd dat hij de mensheid zal verleiden tot het ophoudt te bestaan, en Allah (SWT) heeft toen gezegd dat Hij zal vergeven zolang Zijn dienaren om vergeving zullen vragen
Plus je mag de hoop niet opgeven, dat heeft Allah (SWT) ook gezegd, zolang je echt vergeven wilt worden
Genade van Allah SWT staat boven Zijn troon, Subhanallah :)
(Dit praat het begaan van slechte daden trouwens niet goed. Je kan niet iets slechts doen en dan denken: oh hierna kan ik toch wel om vergeving vragen, zo werkt het niet he :P )
Als ik dat zo lees heeft die moordenaar geen flauw benul wat berouw betekent. Hij is enkel bezig zijn eigen hachje te redden en vermoordt ondertussen nog even iemand die hem goedbedoeld advies geeft. Het lijkt er niet bepaald op dat hij daadwerkelijk berouw voelde; anders had hij de eerste geestelijke niet vermoord. Zijn intentie was derhalve overduidelijk uitsluitend om in de hemel te komen en dat probeerde hij te bereiken door op zo eenvoudig mogelijke manier vergeven te worden. Puur egoisme dus; als hij daadwerkelijk berouw had gehad, had hij de nabestaanden wel om ECHTE vergiffenis gevraagd en misschien zelfs geprobeerd iets goeds terug te doen.
Als Allah, degene die de hemel en hel heeft verzonnen, vervolgens besluit dat deze meneer naar de hemel mag, waar is de hel dan voor bedoeld?! Voor de eerste wijze die vermoord werd? Al geloof ik niet in het bestaan van een god, ik geloof al helemaal niet dat als er een god zou bestaan dat hij dan zulke rare vergelijkingen zou maken. Iedere god die het bovenstaande als rechtvaardig beschouwd, lijkt mij verzonnen door iemand die ze niet allemaal op een rijtje had. Een echte god zou deze vergelijking als regelrechte belediging beschouwen; een echte god zou deze seriemoordenaar pas vergeven als hij berouw heeft getoond.
Dit concept van vergiffenis heeft niets te maken met een goed leven leiden, het lijkt me eerder bedoeld als smoesje van geestelijken om criminele gelovigen aan het lijntje en onder de duim te houden. Dat zie je ook terug in het feit dat de geestelijke die de seriemoordenaar dit smoesje niet vertelde hem ook niet onder de duim wist te houden en dat met de dood heeft moeten bekopen.
Daarom vraag ik u: als u al gelooft dat er een god bestaat, vraag u nog eens goed af of hij deze parabel als goed voorbeeld van rechtvaardigheid zou beschouwen. Wees kritisch, denk zelf na, daarvoor heeft uw god u uw brein gegeven. Een goede verklaring voor dit alles, zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat de Engel van Genade destijds een nieuwe bril nodig had;-) En misschien dat Allah hem bij terugkomst heeft gedegradeerd tot Engel van Interieurverzorging:-P
De calvinistische landsaard die naar voren komt in sommige reacties op dit stuk doen me denken aan het volgende verhaaltje:
Een moordenaar komt in gewetensnood bij een ouderling en vertelt hem: “Dat hij een grote zonde heeft begaan en of daarvoor vergeving mogelijk is”.
Waarop de ouderling hem vraagt: “ Wat voor zware zonde hij dan wel niet begaan heeft”. “Moord” : Zegt de Moordenaar.
“ Jij bent tot in de eeuwigheid verdoemd”: Is het antwoord van de ouderling.
Treurig gestemd vertrekt de moordenaar maar uit arrenmoede probeert hij het maar eens bij de pastoor.
“Vader ik heb een grote zonde begaan is daarvoor vergeving mogelijk?”
“Wat is de aard van je zonde mijn zoon?”
“Moord.”
“Hoeveel?”
“ 1”
“Zo weinig?”
“ Is daar vergeving voor Vader?”
“Maar natuurlijk mijn zoon”
De pastoor vertelt hem wat hij moet doen om vergeving te krijgen en de man vertrekt berouwvol maar met hoop.
Misschien moet men wat meer katholiek denken ;).
Dit is wat men verstaat onder berouw Islamitische gezien:
Scholars say that it is s a duty to repent of every wrong action. If it is disobedience which occurs between a person and Allah and does not involve the right of another human being, repentance has three preconditions. The first is that one divest himself of disobedience. The second is that he regret doing it. The third is that he resolve not to ever return to it. If one of the three is lacking, then his repentance is not sound. If it involves to another human being, repentance has four preconditions: these three and that he discharges his duty to the other person.
Nu nogmaals de Hadith:
Abu Sa’id ibn Sa’d ibn Malik ibn Sinan al-Khudri reported that the Prophet of Allah, may Allah bless him and grant him peace, said, “Among those before you there was a man who killed ninety-nine people. He asked who was the most knowledgeable man in the world and was directed to a monk. He went to him and said that he had killed ninety-nine people and was repentance possible for him? The monk said, ‘No,’ so he killed him and made it a hundred. Then he again asked who was the most knowledgeable man on earth and was directed to a man of knowledge. He said that he had killed a hundred people, so was repentance possible for him? The man said, ‘Yes, who can come between you and repentance? Go to such-and-such a land, where there are some people worshipping Allah Almighty. Worship Allah with them and do not return to your own country. It is an evil place.’ So he went and then, when he was half way there, he died. The angels of mercy and angels of punishment started to argue about him. The angels of mercy said, ‘He came in repentance, turning with his heart to Allah Almighty.’ The angels of punishment said, ‘He has not done a single good action.’ An angel came in a human form and they appointed him arbitrator between them. He said, ‘Measure the distance between the two countries and whichever one he is nearer to, that is the one he belongs to.’ They measured and found he was nearer to the land to which he was going, so the angels of mercy took him.” [Agreed upon]
Met vriendelijke groet,
Mohammed
1) De man is een moordenaar maar heeft nog iets van een geweten en uit berouw gaat hij opzoek naar vergeving.
2) Hij gaat te rade bij mensen met kennis maar kennis hebben is niet altijd ook beschikken over wijsheid. De eerste man neemt de plaats van God in door hem vergeving te ontzeggen. Een doodzonde! Gesymboliseerd door zijn doding door de moordenaar.
3) De tweede man is wijzer en zegt dat vergeving mogelijk is. Let wel: Hij zegt niet dat de man vergeven zal worden maar alleen dat vergeving mogelijk is!
4) De man accepteert het antwoord en doet wat de wijze hem verteld en gaat op reis alleen met de hoop dat hij vergeving zal krijgen en niet met de zekerheid dat hij vergeving zal krijgen! Die onzekerheid factor is eigenlijk waar het om draait in dit verhaaltje.
5) De man zegt zijn oude leven en vaderland (Houdt dus op met moorden!) vaarwel en gaat op reis met een ongewisse uitkomst. Onderweg overlijdt hij.
6) Discussie tussen de engelen van genade en bestraffing of hij onder de hoede wordt genomen van de engelen van genade of die van bestraffing.
7) Een engel in gedaante van een mens (Symbool voor de mens want engelen doen alleen waarvoor ze geschapen zijn de mens heeft als de enige vrije wil gekregen van God) komt naar voren als scheidsrechter en komt met een Salomonsoordeel: de afstand tussen hem en de vergeving ( symbool het land waar hij naar toeging en het nieuwe leven dat hij zocht.) of de zonde ( symbool zijn vaderland dat hij verlaten heeft en zijn oude levenswandel die hij opgegeven heeft.) zal doorslaggevend zijn.
8) Afstand tot het nieuwe land en nieuwe leven is natuurlijk korter (integer berouw wordt altijd beloond).
9) Is de man daarmee vergeven? Dat blijft ongewis want het is God die dat bepaald en God zwijgt in dit verhaaltje.
10) Moraal van dit verhaaltje: Er is hoop voor de grootste zondaar en niemand mag een ander die hoop ontzegen! Alles draait om intentie, is de intentie oprecht dan is het zeer goed mogelijk dat men wordt vergeven!
Met vriendelijke groet,
Mohammed
Beste Mohammed,
bedankt voor je toelichting op het verhaal dat ReFlex wel héél erg beknopt vertelde hierboven. De moordenaar had dus wél berouw (repentance), en zijn honderdste moord moeten we als symbolisch interpreteren (iemand vergeving ontzeggen is een doodzonde en wordt met de dood bestraft). Toch een wat wonderlijke symboliek, die niet direct inspireert tot het goede. Want zo wordt het antwoord “ja, natuurlijk kun je vergeven worden” in zekere zin afgedwongen met het mes op de keel.
In het Nieuwe Testament staan – zoals je wel zult weten – verscheidene parabels die dezelfde strekking hebben als het bovenstaande verhaal. Ik verwonder me altijd over de conclusies die uit dit soort verhalen getrokken worden: hoe erg je zonden ook zijn, als je na al je wandaden maar berouw toont – al is het pas op het moment van je sterven – kom je uiteindelijk in de hemel/het paradijs. Ik hoop altijd dat in die verhalen en in de interpretaties ervan iets te vinden is over het belang van naar het goede streven zolang je nog *leeft*. Vind je dat een blijk van een calvinistische landsaard? Mij best.
Mvg, Bertie
#Mohammed, ik vind je uitleg wel heel mooi en zelfs zo mooi dat je je mag afvragen of het de intentie van de auteurs is geweest. Ik zal niet oordelen of die man zijn hachje probeert te redden (ik ga er maar even vanuit dat hij gelooft in hemel en hel) en dat hij DAAROM heel graag oprecht berouw zou willen hebben of dat hij echt oprecht berouw heeft. Wel is hier overduidelijk een eigen belang in het spel en vergeving en zonde heeft niet alleen met je zelf te maken.
Ik heb (als niet Christen) de boodschap van Jezus in dit kader als vernieuwend binnen het Joodse denken ervaren die immers in Mattheus zegt:
43 Jullie hebben gehoord dat gezegd werd: “Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.” 44 En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, 45 alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van je Vader in de hemel. Hij laat zijn zon immers opgaan over goede en slechte mensen en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen. 46 Is het een verdienste als je liefhebt wie jou liefheeft? Doen de tollenaars niet net zo? 47 En als jullie alleen je broeders en zusters vriendelijk bejegenen, wat voor uitzonderlijks doe je dan? Doen de heidenen niet net zo? 48 Wees dus volmaakt, zoals jullie hemelse Vader volmaakt is.
(…)
14 Want als jullie anderen hun misstappen vergeven, zal jullie hemelse Vader ook jullie vergeven. 15 Maar als je anderen niet vergeeft, zal jullie Vader jullie je misstappen evenmin vergeven.
Dit denken – vergeving van je vijanden als plicht en opdracht in het leven om vergeving te onvangen van je Schapper – heb ik nooit op deze wijze aangetroffen in de Islam en het Jodendom al speelt vergeving er zeker ook een rol. Voor mij is daarom het Christendom ook superieur qua ethiek in vergelijking met Jodendom en Islam hetgeen overigens los staat van de vraag of Christenen zich aan die oud-testamentische ethiek hebben kunnen onttrekken en of ze de woorden van Jezus inhoud hebben kunnen geven in hun leven. Ik zelf heb ook wel eens het gevoel gehad dat die opdracht te hoog is voor de zondaar die de mens nu eenmaal ook is. Maar juist daarom zie ik het wel als een ethische opdracht voor de mens. Meer dan wat die moordenaar doet die aan het eind van zijn leven de balans opmaakt en naar vergeving van zijn schepper snakt zonder dat hij ooit heeft liefgehad. Daar kan ik mij minder mee identificeren al weet ik wel dat ik niet over ‘slechte’ mensen mag oordelen en al vind ik het niet erg als ze door het gerecht gestraft worden. Maar wat Jezus als opdracht meegeeft zie ik als een grotere uitdaging voor ieder mens inclusief mijzelf: Het liefhebben en vergeven van mensen die je kwaad gezind zijn.
Tsjah die moraal was me ook wel duidelijk. Maar mijn kritische vragen blijven onbeantwoord en daarmee blijft mijn oordeel over degenen die dit verhaal hoog in aanzien hebben en de rol die Allah erin speelt bepaald niet positief.
Nogmaals, ik zie het concept BEROUW in het verhaal niet terugkomen. De laatste persoon die de moordenaar in dit verhaal tegenkwam en waar hij het niet mee eens was, heeft hij vermoord. Uit welke handeling moet blijken dat deze man berouw heeft? En uit welke actie moet blijken dat Allah rechtvaardig is?
Of betekent dit dat je in de Islam geen berouw hoeft te hebben om vergeven te worden? Is vergiffenis slechts een soort van bureaucratisch handeling waarbij Allah een checkbox aanvinkt en waar je zelf niets voor hoeft te doen?
Beste Bertie,
Jij schreef:
De moordenaar had dus wél berouw (repentance), en zijn honderdste moord moeten we als symbolisch interpreteren (iemand vergeving ontzeggen is een doodzonde en wordt met de dood bestraft). Toch een wat wonderlijke symboliek, die niet direct inspireert tot het goede. Want zo wordt het antwoord “ja, natuurlijk kun je vergeven worden” in zekere zin afgedwongen met het mes op de keel.
Het ja van de man is niet afgedwongen met het mes op de keel! Staat er ergens dat de man hem bedreigde? De man stelde een vraag punt! Jij interpreteert dat hij dat met bedreiging deed gezien wat er met de vorige man gebeurde echter dat komt nergens naar voren in het verhaal! De eerste man werd ook niet bedreigd toen hij de vraag stelde! Dat het antwoord onderbedreiging is gegeven is dus jouw interpretatie die feitelijk niet door de tekst wordt onderbouwd. De symboliek is misschien verwarrend omdat er een aantal zaken door elkaar lopen maar daarom niet minder inspirerend! Het gaat erom dat de man in kwestie opzoek gaat naar vergeving zonder echter met de garantie dat hij inderdaad die vergeving zal krijgen. Hij stopt met moorden, verlaat huis en haard op zoek naar vergeving alleen gedreven door berouw met maar één houvast: Hoop! Geen zekerheid op vergeving alleen maar: Hoop!
Jij schreef:
Ik verwonder me altijd over de conclusies die uit dit soort verhalen getrokken worden: hoe erg je zonden ook zijn, als je na al je wandaden maar berouw toont – al is het pas op het moment van je sterven – kom je uiteindelijk in de hemel/het paradijs. Ik hoop altijd dat in die verhalen en in de interpretaties ervan iets te vinden is over het belang van naar het goede streven zolang je nog *leeft*. Vind je dat een blijk van een calvinistische landsaard? Mij best.
De man in het verhaal toont berouw tijdens zijn leven, stopt met moorden en gaat opzoek naar vergeving. Is dat geen goed streven? Nergens staat overigens dat hij niet gestraft zal worden voor hetgeen hij begaan heeft aan wandaden nog dat hij vergeven wordt! Het draait in dit verhaaltje om de: Hoop. De hoop op vergeving zonder dat daar garantie voor is. De man stopt met zijn wandaden niet uit zekerheid dat hij vergeven wordt maar slechts met het idee dat het mogelijk is dat hij vergeving kan krijgen. Met mijn opmerking calvinistische landsaard doelde ik niet op jouw laatste opmerking maar op de manier waarop men naar zondes kijkt en of het mogelijk is daarvoor vergeving te krijgen!
Met vriendelijke groet,
Mohammed
@Mohammed,
1. ik schreef niet “afgedwongen” maar “in zekere zin afgedwongen”. Het gaat hier toch allemaal om symboliek? We moeten het toch niet letterlijk interpreteren? Vandaar dat ik me vrij voel hier de antwoorden van de wijze man ook symbolisch te interpreteren als “met het mes afgedwongen”.
2. Ik heb trouwens iets te snel gelezen. In jouw Engelse vertaling staat heel laconiek: “…said that he had killed ninety-nine people and was repentance possible for him? The monk said, ‘No,’ so he killed him and made it a hundred.”
Er is daar geen sprake van mogelijke vergeving, maar van mogelijk berouw. De man denkt dus dat berouw voor hem niet mogelijk is, dus (“so”) hij doodt de eerste monnik. De moordenaar voelt in deze Engelse versie dus geen berouw. Het is op z’n minst vreemd dat de mogelijkheid tot berouw eerst door een wijze man aan hem bevestigd moet worden. Berouw is iets wat je door inzicht krijgt, lijkt me, niet doordat iemand anders je vertelt dat de mogelijkheid voor je bestaat om het te hebben. Maar enfin, het is een oude parabel en het zal daarom wel te veel gevraagd zijn om er allerlei innerlijke processen en beweegredenen in te willen vinden. Niettemin blijf ik het verhaal weinig inspirerend vinden.
@Mohammed
Ook nog even dit: jij schreef in je laatste alinea van #12 dat de moordenaar berouw toonde tijdens zijn leven en stopte met moorden, en “De man stopt met zijn wandaden niet uit zekerheid dat hij vergeven wordt maar slechts met het idee dat het mogelijk is dat hij vergeving kan krijgen.” Dat is een vergaand hoopvolle interpretatie van die hadith. Ik heb niet zo’n optimistisch mensbeeld, dus ik vrees dat als ook de tweede wijze man hem had meegedeeld dat repentance niet mogelijk was, dat hem dat eveneens de kop gekost zou hebben. In de parabel-logica zou dat nogal voor de hand liggen.
@Bertie
Je bent vrij om dit te interpreteren hoe je wilt. Dit verhaal toont mij als moslim zijnde, hoe onmetelijk Zijn goedheid kan zijn. Ik vind jouw eigen gevonden logica veels te pessimistisch en weinig “inspirerend tot het goede”. In die zin zal een gelovige anders reageren op deze prachtige hadith. Ik denk dat jij dat onderdeel ‘gelovig moslim zijn’ mist, wat jouw ervan weerhoudt om de geest de letter te laten overwinnen en je hart te laten spreken.
Volgens mij had de man iets gehoord over de islam, en was hij geinterreseerd , en alleen daarom al , om het feit dat hij op zoek was, is het hem vergeven.
Ik merk dat veel moslims een heel donkergekleurd Godsbeeld hebben, vol met hell en verdoemenis en vooral angst voor God.
God vergeeft je alles. Als je er maar spijt van hebt.
Hij houd van mensen die gezondigd hebben en om vergeving vragen.
Rasoel vroeg 70 x per dag om vergeving , wij begaan dagelijks vele zonden. Maar God weet in welke tijd we leven en kent de motivaties van onze daden en beoordeeld ons daarnaar. Tijd en plaats gebonden.
( van die hadieth in de tijd van Rasoel als je 1 verplicht ding niet deed, werd je zeker bestraft.In de laatste tijd, als je 1 ding wel doet , dan ga je al naar de hemel. ) die hadieth. om aan te geven dat God met zijn tijd meegaat.
Niet bang zijn van God. Hou van God.
Je moeder houd onvoorwaardelijk van je , God ook.
Hej ReFlex,
In de Hadith heb je natuurlijk niet altijd een happy end.
Zoals deze bijvoorbeeld :
22. Abu Nujayd ‘Imran ibn al-Husayn al-Khuza’i reported that a woman from Juhayna came to the Messenger of Allah, may Allah bless him and grant him peace, who was pregnant as a result of fornication. She said, “O Messenger of Allah, I have broken a hadd, so carry out the punishment on me. The Prophet of Allah summoned her guardian and said, “Treat her well. When she gives birth, bring her back to me.” He did that and the Prophet of Allah commanded that her garment be tied tightly about her and then he commanded that she be stoned. Then he prayed over her. ‘Umar said to him, “Do you pray over her, Messenger of Allah, when she committed fornication? He said, “She repented with such a repentance that if it were to be divided out among seventy of the people of Madina, it would be enough for all of them. Can you think of anything better than her offering herself to Allah, the Mighty and Majestic?” [Muslim]
Hoewel, het hangt er natuurlijk vanaf hoe je een happy end definieert. We mogen immers hoop ik wel aannemen dat deze vrouw na de steniging vergiffenis gaat ontvangen.
Wat me in het verhaal van Abu Sa’id ibn Sa’d ibn Malik ibn Sinan al-Khudri trouwens opvalt is het feit, dat de moordenaar met de noorderzon vertrekt en dus niet aan de vierde voorwaarde lijkt te voldoen, zelfs niet de intentie had om dat te gaan doen.
Blijkbaar niet echt een harde eis, die vierde regel.
Tot blogs,
Henk
@Ismael
Uit niets in de tekst van de hadith (zoals die hier staat) kan ik opmaken dat de man
1) berouw voelt
2) met zijn wandaden stopt.
Dat Allah hem volgens dit verhaal toch genade betoont, is prachtig natuurlijk.
Maar ik blijf bij mijn mening wat betreft de inspiratie tot goed doen tijdens je leven en de inspiratie/aansporing om nog tijdens je leven tot inkeer te komen. Die vind ik niet in deze hadith. Als een gelovige moslim die er wel in vindt, dan heeft zijn geloof hem m.i. een roze beslagen bril opgezet. Dat mag best hoor, gebeurt zo vaak. Maar ik vind het wel jammer dat er bij de overpeinzing van ReFlex ter illustratie niet een wat overtuigender verhaal staat. Temeer daar de islam (en ook het christendom en sommige andere religieuze levensbeschouwingen trouwens) ook de seculiere mens best wat moois te bieden hebben.
@Bertie
Het kan best dat jij er geen inspiratie in ziet om het goede te doen. Ik begrijp uit de hadith dat God’s genade onmetelijk groot is. Het inspireert mij om mezelf nooit als verloren te zien bij het tot inkeer komen wat betreft een zonde, hoe groot deze ook is. Jij plaatst overal hordes en vat dit op als een rechtswetenschappelijk vraagstuk. Dat mag jij, dat maakt jou immers mens. Een oordeel van een mens, is immers niet dat van God en dat . En aangezien jij daar niet in gelooft, wens ik je veel succes met je cynisme.
“Het oordeel komt alleen God toe.” ( Koran 12:67)
“Bij hem zijn de sleutels van het verborgene, alleen Hij kent ze.” (Koran 6:59)
@Ismael, je schrijft dat ik dit verhaal opvat als een rechtswetenschappelijk vraagstuk. Dat doe ik beslist niet. Ik probeerde in dit verhaal een antwoord, richtlijn of inspiratie te vinden op de volgens mij belangrijke vraag “Hoe goed te leven?”, volgens mij een van de belangrijkste vragen die ook een religieus mens zich zou moeten stellen. Ik dacht (zonder enig cynisme) dat het stukje van ReFlex daar ook over ging.
Mvg,
@Bertie
Ik begrijp je theoretische bezwaren bij dit verhaal, vergis je niet. Ik zou dan pogingen kunnen doen om je interpretatieproblemen te overwinnen. Alleen denk ik dat je vraag “Hoe goed te leven?” niet beantwoord zal worden door er een lading retorica tegen aan te gooien. De zeggingskracht van deze religieuze tekst zit hem nou juist in het overdrachtelijke, dat zich in de praktijk toont. Niet in het getheoretiseer over de voorwaarden om God’s genade te verdienen. Als je ooit zó ver in de shit zit dat je denkt ‘nu kan het me allemaal niks meer schelen, want het is te laat’, bedenk dan dat het nooit te laat is voor het tot inkeer komen. De waarom-en-hoe-vragen kan ik dan niet voor je beantwoorden, maar het is wel beter om het zo te zien. Voorwaar het geloof. :)
@Nee, Ismael #21, uit je reacties blijkt steeds weer dat je me helemaal niet begrijpt. Ik heb het absoluut niet over de voorwaarden om gods genade te verdienen en daar wil ik het ook helemaal niet over hebben. Maar ik hou erover op, ik heb meermalen duidelijk gezegd waar het me wel om ging en als mensen dat nu nog steeds niet snappen – het zij zo. Ik ben klaar met deze discussie.
Mvg,
Beste Bertie,
Deze discussie begint tekenen van semantische muggenzifterij te vertonen ;). Niet iedereen komt tot het inzicht dat hij/zij fout zit op eigen kracht sommigen moeten daarvoor eerst door anderen opgewezen worden. Enfin, jij ziet niets in dit verhaaltje ik zie er wel iets in en we kunnen er over door blijven muggenziften maar ik denk niet dat één van ons van mening zal veranderen. Daarom jij jouw interpretatie en ik de mijne en even goede vrienden hier op WBH :).
Met vriendelijke groet,
Mohammed
Beste Simon,
Jij schreef:
#Mohammed, ik vind je uitleg wel heel mooi en zelfs zo mooi dat je je mag afvragen of het de intentie van de auteurs is geweest. Ik zal niet oordelen of die man zijn hachje probeert te redden (ik ga er maar even vanuit dat hij gelooft in hemel en hel) en dat hij DAAROM heel graag oprecht berouw zou willen hebben of dat hij echt oprecht berouw heeft. Wel is hier overduidelijk een eigen belang in het spel en vergeving en zonde heeft niet alleen met je zelf te maken.
Of degene die deze tekst uitgesproken heeft ( Volgens de Islamitische traditie de Profeet) hetzelfde bedoelde als mijn interpretatie is een vraag waarop men niet met zekerheid ja kan antwoorden. Iedereen die een tekst leest interpreteert tegelijk. Maar niet elke interpretatie is even goed en tekstgetrouw. Mijn interpretatie is geen wilde speculatie over de achterliggende intentie maar zit dicht op de tekst. Althans dat vind ik zelf ;). Maar als jij het te speculatief vindt wat is volgens jou wel een meer tekstgetrouwe interpretatie?
In de tekst staat nergens iets over hemel of hel nog of de man daar in geloofde! De tekst begint niet voor niets met : Among those before you there. Geen tijd, geen plaats, geen geloof etc. Verder is onoprecht berouw onmogelijk althans naar God toe. Men kan de mensen voor de gek houden maar God niet! Dus berouw hebben alleen om je hachje te redden is geen berouw ook niet in de Islam. Vergeving zoeken is iets persoonlijks en daarom per definitie eigenbelang.
Jij schreef:
Ik heb (als niet Christen) de boodschap van Jezus in dit kader als vernieuwend binnen het Joodse denken ervaren die immers in Mattheus zegt:
……………………
Dit denken – vergeving van je vijanden als plicht en opdracht in het leven om vergeving te onvangen van je Schapper – heb ik nooit op deze wijze aangetroffen in de Islam en het Jodendom al speelt vergeving er zeker ook een rol. Voor mij is daarom het Christendom ook superieur qua ethiek in vergelijking met Jodendom en Islam hetgeen overigens los staat van de vraag of Christenen zich aan die oud-testamentische ethiek hebben kunnen onttrekken en of ze de woorden van Jezus inhoud hebben kunnen geven in hun leven. Ik zelf heb ook wel eens het gevoel gehad dat die opdracht te hoog is voor de zondaar die de mens nu eenmaal ook is. Maar juist daarom zie ik het wel als een ethische opdracht voor de mens. Meer dan wat die moordenaar doet die aan het eind van zijn leven de balans opmaakt en naar vergeving van zijn schepper snakt zonder dat hij ooit heeft liefgehad. Daar kan ik mij minder mee identificeren al weet ik wel dat ik niet over ‘slechte’ mensen mag oordelen en al vind ik het niet erg als ze door het gerecht gestraft worden. Maar wat Jezus als opdracht meegeeft zie ik als een grotere uitdaging voor ieder mens inclusief mijzelf: Het liefhebben en vergeven van mensen die je kwaad gezind zijn.
De passages die je citeert uit het evangelie van Mattheus gaan uit van een utopisch mensbeeld een mensbeeld dat nooit heeft bestaan en nooit zal bestaan dus heeft het niets van doen met de realiteit van de menselijke conditie. Je kan het wel superieur vinden ethisch gezien praktisch gezien kan het niet standhouden in het leven. Geen enkele maatschappij kan zonder gerechtigheid nog straffen functioneren. De Islam en Jodendom bekijken dat veel praktischer en daarom realistischer en meer naar de natuur van de mens. Echter ook in de Islam en ik denk haast zeker ook in het Jodendom is vergeving altijd superieur aan zelfs gerechtigheid eisen wanneer je onrecht aangedaan is.
”¢ Keep to forgiveness, and enjoin kindness.” Qur’an 7:199-200
”¢ “But if you endure patiently (and do not punish), indeed it is better for the patient. Endure you patiently.” Qur’an 16:126-127
”¢ “But withal, if one is patient in adversity and forgives ”” this, behold, is indeed something to set one’s heart upon.” Qur’an 42:43
”¢ “Let them (the worthy) forgive and show indulgence. Yearn ye not that Allah may forgive you? Allah is Forgiving, Merciful.” Qur’an 24:22
The reward of the evil is the evil thereof, but whosoever forgives and makes amends, his reward is upon Allah. Qur’an 42:40
Verder lees je in de tekst zaken die er niet staan:
1) Nergens staat dat de man een balans opmaakte! Hij vroeg of vergeving mogelijk was voor wat hij gedaan had. Had de tweede man hem daar niet bevestigend op geantwoord dan zou hij waarschijnlijk gewoon door zijn gegaan met wat hij gewend was te doen: Doden.
2) Wie zegt dat de man nooit heeft liefgehad?
Vergeven zonder liefhebben van je vijand is al een hele opgave voor de meeste mensen vergeven en je vijand liefhebben is een aan onmogelijkheid grenzende opgave! Veder klopt het niet met de hel en hemel theorie in het christendom. Als zelfs mensen hun vijanden moeten liefhebben en vergeven hoe kan er dan zoiets bestaan als een hel in het christelijke theologie, God zou dan juist iedereen moeten vergeven ook de grootste zondaars?
Met vriendelijke groet,
Mohammed
Beste Henk,
Wat toevallig zeg dat jij deze Hadith copy&paste ;). Je hebt echter één klein detail over het hoofd gezien maar zeer van belang wanneer het aankomt op Hadiths! Namelijk de betrouwbaarheid van de hadith die men citeert! De bovenstaande hadith heeft de hoogste haalbare gradatie van betrouwbaarheid aangezien er wordt afgesloten met: Agreed upon wat wil zeggen dat de hadith er een consensus bestaat onder de schriftgeleerden dat de hadith authentiek is. Onder de Hadith die jij citeert staat slechts Muslim. Wat wil zeggen dat de hadith alleen voorkomt in de collectie van Muslim en niet in de andere 5 gezaghebbende hadithcollecties! Een klein detail waar je heel gemakkelijk over heen ziet bij het copy and paste gebeuren ;).
Verder vertrekt de man niet met de noorderzon maar gaat hij opzoek naar vergeving! En daarnaast doden kun je niet meer om vergeving vragen dus regel 4 gaat sowieso niet op!
Met vriendelijke groet,
Mohammed
# Hoi Mohammed, ik ben de eerste om te zien dat theologie – van de meeste religies – vaak niet klopt en ook dat het mensbeeld dat men voorhoudt utopisch kan zijn. Op zich vind ik dat geen bezwaar daar ik de last voel van de menselijke beperkingen. Mensen voeren eeuwenlang oorlogen hetgeen generaties lang psychisch traumatische, economische en sociale ellende oplevert. Misschien dat alleen wat leefregels dan niet voldoende inspiratie geven en een ethisch ideaal (utopie zo je wilt) dan troost en inspiratie kan bieden. Maar nu de interpretatie van de tekst en vergeef mij als ik daar dingen lees die er niet staan … ik interpreteer. Maar het is een tekst binnen de cultuur van de Islam dus ik mag uitgaan van een geloof in hemel en hel en ook Engelen (zo vanzelfsprekend is dat niet voor mij). Die man heeft een groot belang vergeving te zoeken. Als hij immers gelooft in de hel dan voorziet hij daar geen leuke tijd. Verder is het mogelijk dat hij echt berouw zoekt en tot inkeer is gekomen. Misschien is het allebei waar en is hij opportunistisch en heeft hij echt berouw. De tekst geeft daarover aleen maar indicaties: Er is een Engel van de genade die zegt dat hij berouwvol is en een Engel van de bestraffing die zegt dat hij straf verdient. Ik ken hun functieomschrijving natuurlijk niet maar kan wel raden dat ze wellicht Hemel en Hel vertegenwoordigen. Daar schiet je dan weinig mee op als je uitsluitsel wil. Het valt mij nog mee dat die man de Engelen niet vermoordt. Maar goed dan komt er een derde Engel
en die blijkt landmeter van beroep. Dat is natuurlijk overdrachtelijk bedoelt … die man was volgens deze Engel in ieder geval op weg naar een beter leven maar had daar nog niks van laten zien. Als de meting eerlijk was verlopen dan was ook dit vervolg in een dilemma blijven steken en was de straf van de man geweest dat hij niet in de hemel en niet in de hel was gekomen. Maar die mogelijkheid bestaat niet dus … toen gaf Allah een zetje tegen de aarde en bewoog die man in de goede richting. Een handlengte maar. Veel is dat niet. Maar voldoende om hem In de hemel te laten komen. Wat leren we hier nu van? Ga alvast op weg naar het goede en al lijkt het te laat (je bent een te groot zondaar) en sterf je voordat je boetedoening kan doen … Allah kan je toch vergeven als hij weet dat je die weg bent op gegaan en berouwvol bent. Dus grotendeels ben ik het toch wel met je interpretatie eens (behalve met je punt 9) maar ik zou zeggen dat de rol van Allah in het verhaal doorslaggevend is. God zwijgt bepaald niet in dit verhaal want geeft (ongezien want anders hadden de Engelen niet eens meer hoeven te meten) de zet tegen de aarde waardoor de man – zij het maar een beetje – dichter bij zijn einddoel komt. Maar wel een heel belangrijk beetje in dit geval gezien de criteria die men heeft geformuleerd: dus Allah geeft de doorslag maar het is de man zelf die op weg moet gaan. De Engelen zijn er zelf niet uitgekomen maar de Engel van de genade mag hem tenslotte meenemen door het ingrijpen (en daarmee oordeel) van Allah.
Hoi Mohammed,
Meestal laten mensen die vermoord worden vrouwen, kinderen, ouders en andere geliefden na.
Vanuit het perspectief van de nabestaanden vertrok hij met de Noorderzon. Jij vind het blijkbaar erg belangrijk dat de man op zoek ging naar vergeving bij de god van een ander land, ik zou liever zien dat hij op zoek gaat naar vergeving bij de nabestaanden van zijn slachtoffers.
Misschien vindt jij de Hadith van Muslim niet relevant (allemaal of alleen de verhalen die niet passen in jouw visie op Islam), maar er zijn velen die ze wel relevant vinden. Dat zijn ze natuurlijk ook.
Als je over Mohammed nadenkt kan je niet alleen kijken naar de rechtvaardige en vergevingsgezinde aspecten. Geweld en naar onze maatstaven ongekende wreedheid is net zo goed een aspect van Mohammed als berouw en vergeving.
Zelfs als je naar de hadith van Abu Sa’id ibn Sa’d ibn Malik ibn Sinan al-Khudri kijkt, valt naast het hoopgevende aspect, vergeving na berouw om zonde, toch ook de nonchalance t.a.v. het blinde geweld van de moordenaar op. Het verhaal van Abu Nujayd ‘Imran ibn al-Husayn al-Khuza’i zet dat aspect alleen iets duidelijker in de spotlights.
Tot blogs,
Henk
#Mohammed: “Als zelfs mensen hun vijanden moeten liefhebben en vergeven hoe kan er dan zoiets bestaan als een hel in het christelijke theologie, God zou dan juist iedereen moeten vergeven ook de grootste zondaars?”
Hier had ik nog niet op gereageerd. Concepten als Hemel en Hel zeggen mij sowieso weinig. Het behoort tot de theologie waar je oeverloos over kan zwetsen. Bijvoorbeeld … waarom schept God mensen die ofwel goed ofwel slecht zijn om ze vervolgens voor eeuwig te martelen of te belonen. Dat klinkt immers nogal obsceen. Is God dan obsceen? Waarom schept hij niet alleen het goede? Dat gaat vervolgens meestal over in een discussie over de menselijke vrije wil en het kwaad dat niet van God zou komen etc.. Ik kan er weinig mee en zie theologen vaak ook wel als mensen met rijke fantasie die hun eigen beelden over goed en kwaad projecteren op hun Godsbeeld.
Ik heb nog eens een blok inleiding in de filosofie gevolgd en vond de filosofie van de middeleeuwen slaapverwekkend. Die middelweeuwse filosofie is vrijwel hetzelfde als theologie en de ene filosoof na de andere bedenkt in deze tijd structuurtjes van de indeling van ziel, hemel, hel, geest, het Ene, het kwaad, de schepping etc. zonder enige onderbouwing natuurlijk. Dus – om terug te komen op je vraag – een vergevende God die zijn eigen schepsels vergeeft of straft is sowieso vanuit de almacht een vreemde gedachte. Maar het zal wel appeleren aan een menselijke behoefte. Mensen die hun vijanden vergeven leveren vanuit de menselijke beperking diepere inhoud aan het gebod de naaste lief te hebben dan zij die alleen hun eigen soort willen bevoordelen en dat liefde noemen. Het vraagt immers om empathie die de moordenaar hierboven helaas nooit voor zijn slachtoffers heeft kunnen tonen.
hallo heren, het ging om de BOODSCHAP GOD IS VERGEVINGSGEZIND. houd op te soebatten over de bijzaken. De boodschap die telt.
niet de weg is belangrijk, maar waar de weg naar toe gaat is belangrijjk en het doel. Jullie hebben ruzie over het gras naast de weg en of ie recht of krom is en of er stenen op liggen enz .
( langgerekte pfffffffffffft )