Voorpagina Algemeen

Dubbele absurditeit

Deze column schreef Abdelkarim voor het Radio2 programma: Hemelbestormers. Hier te beluisteren.

Lucas Pinkse. Of Jan Rot, dat zijn nog eens namen. Degelijk, kort, krachtig. Nederland pur sang. En er kan weinig misgaan bij het spellen ervan. Mijn naam daarentegen staat op de website van KRO’s Hemelbestormers gespeld als Aldel-Karim. Nog net geen Aldi-Karim, dan was ik misschien boos geworden, maar met Aldelkarim kan ik prima leven. Mijn ouders vroegen er na mijn geboorte om: mijn naam nodigt uit tot spelfouten.

Want Nederland is een land van: ‘Doe is gewoon normaal man’. Op zijn Rutten’s. Nederland weer teruggeven aan de Nederlanders weet je wel. Weg met die exotische namen. Dat moest ex-Iraniër Ahmad Queleich Khany ook hebben gedacht toen hij zijn naam veranderde in Sander Terphuis. De EO omschreef hem als: “Met zijn nieuwe naam is Sander Terphuis een succesvol geïntegreerde niet-westerse immigrant.” Een mond vol, maar dan heb je ook wat. Dat Sander zich nog steeds niet thuisvoelt in Nederland is een ander verhaal.

Misschien iets voor Soundos el Ahmadi die hier niet zo lang geleden een column voordroeg met de strekking: Ik wil uit de ‘Marokkanenbak’ gehaald worden. Ze baalt dat ze heel vaak gevraagd wordt omdat ze Marokkaanse is. Daarom deze tip: Beste Soundos, verander je naam gewoon in Bep. Bep de getalenteerde Amsterdamse meid met de mooie niet-Amsterdamse krullen die grappen maakt over Marokkanen maar er niet mee geassocieerd wilt worden. Even kijken hoeveel opdrachten je dat oplevert. Bep.

Hok Nederland BV kenmerkt zich door simpelheid, soberheid, misschien zelfs karigheid. En dat heeft iets aandoenlijks. Neem nou die discussie over het dubbele paspoort. Wat nou twee paspoorten? Wat nou twee loyaliteiten? Waarom niet gewoon een eenvoudige, een goedgelovige en kritiekloze, achterdochtige, statische loyaliteit die de ramkoers van Nederland onvoorwaardelijk volgt. Wat nou multiculturele samenleving? Wat nou hongerige kindjes in Afrika helpen? Wat heb je eraan? Het kost alleen maar geld. En hok Nederland BV moet weer geld gaan verdienen. En snel ook.

Neem nou het Wilhelmus. Dat zong ik vroeger uit volle borst mee. Toen kreeg ik er kippenvel van. En nu niet meer. Nu denk ik:
•    Ik kom helemaal niet uit Nassau. Ik kom uit Zeeland.
•    Ik heb geen Duits, maar Marokkaans bloed.
•    Ik blijf ook mijn vaderland niet tot de dood trouw, want ik weet nog niet waar ik begraven wil worden.

Kortom, zo’n hok waar de Nederlandse loyaliteit in verankerd ligt is mij te klein. En ik ben claustrofobisch.

Dus het klopt wel degelijk. Ik beken. Ik heb een dubbele loyaliteit. Ik heb zelfs een drievoudige; misschien zelfs een viervoudige. Ik ben trouw aan Nederland, maar ook aan Marokko. Ik ben loyaal aan mijn moeder, en ook aan mijn vader. Aan mijn werk en aan mijn zussen. Aan mijn broers en aan mijn vrienden. Is prima te combineren. Iemand die je dwingt om te kiezen is bezig om je uit te sluiten.

Het is dat je het weet.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim