Voorpagina Algemeen

De kunst van ’n uitnodiging

Nadat ik het een en ander op mij in had laten werken, betrapte ik me op het gevoel dat er weer een uitnodiging tot de Islam vakkundig om zeep was geholpen. Mensen bedreigen? Daar is geen excuus voor.

Wat in ’t Christendom omschreven wordt als evangeliseren kan men in de Islam omschrijven met het woord da’wah. Elke vorm van Christendom kent zo haar eigen manier van evangeliseren: van de Jehova’s Getuigen die aan de deur komen, tot de hoek-van-de-straatprediker in de Kalverstraat die op luide toon vraagt ‘of jouw naam geschreven staat in het boek van het Lam Gods!’. Ook da’wah kent zo haar eigen regels, normen en waarden.

Da’wah betekent in het Arabisch iets als uitnodiging of oproep. Allah (swt) omkleedt het in de Koran als volgt:

“Nodig uit tot de Weg van jouw Heer, met wijsheid en goed onderricht, en wissel met hen van gedachten op de beste wijze. Voorwaar, jouw Heer weet het beste wie van Zijn Weg afgedwaald is en Hij weet beter wie rechtgeleid is.”

ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ

Wie de recente ontwikkelingen in Duitsland heeft gevolgd weet dat er een risico kleeft aan het oproepen tot de Islam. In Duitsland ging een groep moslims Korans uitdelen tijdens het Paasweekend. Zij werden medegefinancierd door iemand die ooit aangeklaagd was wegens het oproepen tot geweld. Een aantal Duitse journalisten maakten hier gewag van en linkte de koranuitdelers aan ‘radical salafismus’ (tegenwoordig een al te gemakkelijk synoniem voor onaardige, puriteinse moslims).

De groep jonge moslims liet het hierbij niet zitten en reageerde met een video waarin er allerlei onaardige woorden vielen. Toen het stof van de schermutseling was neergedaald, klonk er een verholen bedreiging aan de journalisten in (hun foto, namen en adressen stonden vermeld, en je kunt er slechts naar gissen, maar vast niet om ze een bloemetje te sturen). Vertegenwoordigers van tout moslimsiaans Duitsland waren er rap bij om de deelactie en haar vervelende gevolgen te veroordelen. Zie bijvoorbeeld onderstaande video:

Nadat ik het een en ander op mij in had laten werken, betrapte ik me op het gevoel dat er weer een uitnodiging tot de Islam vakkundig om zeep was geholpen. Mensen bedreigen? Daar is geen excuus voor.

Wie de bovenstaande Korantekst leest, kan de onbeholpenheid van de ‘uitnodiger’ maar lastig plaatsen. Uiteraard moge het duidelijk zijn dat de geïnsinueerde bedreiging niet bepaald tot de etiquette van een uitnodiging behoort.

Integendeel: een uitnodiging dient plaats te vinden met wijsheid. Denk dus na over de bestemming van je uitnodiging  en hoe je deze persoon het best benadert en ook welke taal en cultuur hierbij het beste aansluit. Vergeet niet dat er ook goed onderricht mee gemoeid is: presenteer dus goede informatie op pedagogische wijze en met goede omgangsvormen. En als laatste moet je niet vergeten dat je aangemoedigd wordt om met hen van gedachte te wisselen op de beste manier: d.w.z. dat je op niveau van gelijkwaardigheid en openheid een hopelijk wederkerig gesprek aangaat. Zelfs als de uitnodiging niet wordt geaccepteerd, dan kun je hopelijk in ieder geval zeggen dat je de mensen juist geïnformeerd hebt.

Hoe doe je dit dan praktisch? In dit gepolariseerde land lijkt het wel of je op eieren moet lopen om je doel te bereiken. De pessimist zal zeggen: als ik me open opstel en de ander respecteer, is er altijd wel iemand die me van een dubbele agenda beschuldigt. Als ik me presenteer zoals ik ben, zullen ze me mogelijk niet accepteren vanwege baard of hoofddoek (of natuurlijk sowieso niet vanwege islam en dan wordt het héél lastig. Maar niemand zei dat het makkelijk was).

Tja. Je kunt de mensen zeker niet altijd tevreden houden. Je doel is uiteraard om Allahs tevredenheid te behalen. Helaas weet je pas helemaal aan het einde of dat gelukt is. Tot die tijd zul je dus je kennis moeten opdoen – over islam, de maatschappij waarin je leeft, pedagogiek – maar ook aan je presentatie moeten werken.

Is het noodzakelijk om heel veel Arabische termen door je vocabulaire te mixen (moet ik zeggen, weet ik, subhanullah, het is maar een voorbeeld hoor!). Is het noodzakelijk om een qamies of thobe (langere gewaden) te dragen, met een keffiye (‘palestijnse sjaal’ in de volksmond) of tulband? ’t Zijn maar vragen, dus denk erover na voor je op pad gaat.

En vergeet niet: voor ons betekent Allahoe Akbar dat God de Grootste is en dat er niets boven Hem gaat. Het is een uiting van onze liefde en dank voor Hem. Voor de nietsvermoedende omstander kan het intimiderend werken en kan het de harten verharden. Denk erover na: wat voor indruk maak ik? Is mijn uitnodiging open voor iedereen of heb ik de harten en gedachten van de mensen uit mijn buurt al van me vervreemd met mijn eerste woorden, mijn eerste indruk?

Succes!

(Voor degenen die denken: minder l*lllen & meer vullen, Noureddinus… kijk gerust op WaaromIslam.NL en laat me weten wat je ervan vindt. Tja, beetje slecht verhulde reclame mag toch wel?)


In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van