Voorpagina Maatschappelijk

Het Slotervaart van Marcouch

Ik ben als Rotterdammer natuurlijk maar een buitenstaander en volg de gebeurtenissen van afgelopen weken in Slotervaart dan ook vanuit media en verslagen van vrienden. Écht een objectief beeld van de situatie daar levert dat natuurlijk niet op, maar het is wel duidelijk dat er veel mis is in Slotervaart.

Het is geen organisatie die er achter zit, het is geen groepering, het zijn geen terroristen (ook geen ‘straatterroristen’), maar gewoon irritante vervelende schoffies die kennelijk niet inzien wat voor problemen ze veroorzaken. Niet alleen voor zichzelf, maar ook aan de beeldvorming van de Marokkaanse gemeenschap richten ze enorme schade aan.

Het is om er moedeloos van te worden. Maar om deze schade nog enigszins te herstellen, vormen de vele Marokkaanse organisaties (zoals de Raad van Moskeeën en de Buurtvaders) die zich inzetten om deze problemen te voorkomen een eenheid en nemen stelling tegen de rellen van de afgelopen week. Het is een signaal, een heel belangrijk signaal, maar het is natuurlijk niet de oplossing.

Waar de media nog wel eens de invloed van moskeeën en imams op dit soort jongeren zwaar overschatten, blijkt deze invloed vrijwel nihil te zijn. De imam van de plaatselijke moskee preekt tegen geweld en voor respect voor de gemeenschap en de wetgeving, maar de jochies blijken immuun te zijn voor zijn woorden.

Wat kan je doen tegen deze jochies, die echt schijt hebben aan alles en die blind zijn voor de gevolgen van hun acties voor de samenleving en hun eigen toekomst? ‘Harder aanpakken’ wordt er steeds vaker geroepen, maar dat lost zulke problemen niet op. Het kan hoogstens even tijdelijk de hoogste nood oplossen.

Er is natuurlijk niet één oplossing, daar is het probleem veel te complex voor. Het moet natuurlijk op verschillende punten worden aangepakt: De opvoeding, de ouders, de wetgeving, de armoede, de sociaal-maatschappelijke omgeving waarin ze leven, het bieden van perspectief en het tegengaan van polarisatie en negatieve beeldvorming.

Dat is niet niks en een hele zware taak, maar er zijn gelukkig veel mensen die zich hiervoor willen inzetten. Migrantenorganisaties, moskeeën, buurtvaders, jongerenwerk, politie, het stadsdeel en de stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch. Ik zie het als een groot pluspunt dat juist hij als Marokkaan daar de ‘leiding’ heeft, want hij ‘begrijpt’ en ‘voelt’ de buurt en de mensen beter aan dan een ander. Niet iedereen is een voorstander van hem, maar ik denk dat de buurt echt blij mag zijn met hem.

Natuurlijk hoor je in zulke situaties de gekste voorstellen en oproepen van allerlei politici en zogenaamde deskundigen, maar als ik zie dat de buurt zelf beschikt over zoveel mensen die er écht dag en nacht mee bezig zijn. Dan heb ik er ook vertrouwen in dat zij ook in deze situatie de kalmte bewaren en samen de krachten bundelen om de problemen op te lossen.

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van