"…God wilde echter een democratie…"
In Islamitische werken die over zelfkennis en zelfontwikkeling gaan, wordt er vaak over de ‘Ruh’ en de ‘Nafs’ gesproken. De ‘Ruh’ en de ‘Nafs’ zijn beiden onderdeel van de complexe identiteit van de mens. De ‘Ruh’ is de ziel, ofwel de goddelijke vonk in ons die terug naar zijn oorsprong, God verlangt. De ‘Nafs’ is de ego, ofwel dat deel van ons dat gehecht raakt aan en makkelijk verleid wordt door de illusies van het wereldse.
In de gedichten van Rumi wordt vaak in beeldspraak over de ‘Ruh’ en de ‘Nafs’ gesproken. Voor de leek is het vaak moeilijk te begrijpen wat ‘Ruh’ en ‘Nafs’ precies zijn en hoe ze zich tot elkaar verhouden. In de gedichten van Roemi worden vaak metaforen gebruikt die voor veel van ons ver van ons bed liggen. Een aantal maanden geleden hoorde ik echter tijdens een lezing hoe het moderne concept van democratie in een analogie werd gebruikt om de wereld van de ‘Ruh’ en de ‘Nafs’ te verduidelijken.
Tijdens Al-Hidayah 2007 legde Shaykh Tahir-ul-Qadri in een lezing de verhoudingen tussen de ‘Ruh’ de ‘Nafs’ en de wereld uit met behulp van een beeldend verhaal.
Ik zal hieronder het verhaal navertellen zoals ik het begrepen heb en het mij bijgebleven is, hier en daar met een eigen interpolatie. Eventuele fouten zijn dan ook voor mijn rekening.
In den beginne…
In den beginne schiep God vele werelden. Hij schiep de materiele wereld met daarin het menselijk lichaam als een grote stad. Deze stad kende miljoenen inwoners. God wilde een Sultan voor deze stad aanstellen. Deze zou God’s vertegenwoordiger worden. Hij schiep een Sultan en stelde hem aan voor deze functie.
De Sultan werd door God aangewezen om vanuit een paleis te regeren over de stad. De Sultan hield alle geheimen die hij van God had gekregen in het paleis. De Sultan voelde zich eenzaam in het paleis. God zond geboden en verboden naar de Sultan om de stad in eenheid en harmonie te krijgen en zodoende in de stad dezelfde sfeer te kunnen proeven als toen hij in gezelschap van de Ene God was.
De Sultan heeft verantwoordelijkheid en een voorbeeldfunctie naar de stad toe. De gesteldheid van de Sultan heeft een directe invloed op het paleis en de stad. Als de Sultan corrupt en ongehoorzaam naar Allah zou worden, zou het paleis en de stad corrupt worden naar de Sultan.
Ondertussen had het paleis ook ramen om naar buiten te kijken. De Sultan had informanten in de stad om de toestand van het volk te kunnen peilen. Deze informanten zonden continu informatie naar de Sultan in het paleis. De Sultan stelde ook een minister-president aan die de hoofdadviseur van de Sultan werd. De minister-president zette de informatie van de informanten om in geordende verslagen (concepties).
God wilde echter een democratie in de stad zien. Daarom was er ook een oppositie in de stad gecreëerd door God. De oppositie werd geleid door een oppositieleider die de Sultan uitdaagde.
De oppositieleider wilde het paleis overnemen. Hij wilde dit allereerst op een democratische manier doen. Daarvoor zocht hij steun van het parlement en maximale steun van de mensen in de stad. De oppositieleider kreeg ook buitenlandse steun van een kwaadaardige president. Deze kwaadaardige president fluisterde de oppositieleider allerlei plannen in om de macht over te nemen.
De oppositieleider bezoekt op een gegeven moment het paleis en er ontstaat een conflict in het paleis tussen de Sultan en de oppositieleider dat ontaard in een ware strijd in het centrum van de macht over de stad. De oppositieleider dreigt met een leger dat hij heeft verzameld en de Sultan dreigt met zijn eigen leger.
Op een gegeven moment stuurt de Sultan een vredesboodschap naar de oppositieleider om het conflict te beëindigen. "We hebben beiden het beste met de stad voor. Waarom werken we niet samen?" vraagt de Sultan. De boodschapper van de Sultan was de minister-president. De minister-president heeft vervolgens meerdere overleggen met de oppositieleider om tot een compromis te komen.
Op dat moment doet de oppositieleider pogingen de minister-president om te kopen en de Sultan te isoleren. De oppositieleider laat de minister-president mooie delen van de stad zien en daarbuiten die binnen handbereik zijn. "Waarom zou je achter de Sultan blijven staan als wij jou iets beters en mooiers te bieden hebben?" vraagt de oppositieleider. "Waarom zou je op de beloning van de Sultan wachten dat ver weg ligt in plaats en tijd, terwijl wij jou hier en nu iets moois kunnen geven?".
De minister-president bezwijkt uiteindelijk onder de pracht en praal van de wereld die de oppositieleider hem aanbiedt. De geheime agenten beginnen vanaf dat moment ook niet meer voor de Sultan te werken maar voor de oppositie.
Op het moment dat de hele stad tegen de Sultan gekeerd is en hij beseft dat hij er alleen voor staat, begint de Sultan te huilen.
Zo eenzaam als hij is, richt hij zijn gehuil dan tot zijn oorsprong… God.
Dit is waar de gedichten van Rumi starten.
In de religieuze muziek symboliseert het ‘gehuil’ van de rietfluit, het gehuil van de Sultan in het paleis.
Om de rest van het verhaal te decoderen:
Sultan = de ‘Ruh’
Paleis = het hart
Stad = het lichaam
Informanten = de vijf zintuigen
Minister-president = het Intellect
Oppositieleider = de ‘Nafs’
Kwaadaardige president = de Satan
Door middel van openbaringen als leidraad (voor het upgraden/controleren van de ‘Nafs’) en profeten (die levende voorbeelden waren) heeft God uit genade gehoor gegeven aan het gehuil van de eenzame zielen.
Kamel Essabane
Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.Lees andere stukken van Kamel
33 Reacties op "De ‘Ruh’, de ‘Nafs’ en democratie"
Dit verhaal kan je ook lezen als propaganda voor de dictatuur en een verhaal dat democratie ziet als wereldse verleiding. Immers … moraal van het verhaal tendeert toch naar acceptatie van de macht van de sultan omdat het volk niet geschikt is om wereldse macht te hanteren en vervalt in corruptie en machtsstrijd. Als zodanig vind ik het maar een manipulatief verhaal. Sowieso bestaat er een lange traditie van verhalen die de maatschappij voorstellt als een lichaam waarin ieder zijn rol heeft met legenda voor hoofd, ziel, voeten, handen etc.. Meestal zijn deze erop gericht de status quo te handhaven en ieder zijn plaats te wijzen en te doen alsof dat de natuurlijke (of Goddelijke) hoedanigheid van het bestaan is.
Salaam Kamal, prachtig hoe de bedenker van dit verhaal de werkelijkheid met zoveel fantasie heeft neergezet. Tegelijkertijd lees ik ook heel veel humor in het verhaal.
Errug goed vind ik em!
Maarre Rumi’s gedichten starten niet bij de ‘ondergang’ van de Sultan hoor. Juist niet! Rumi was een echte Sufi; iemand die het voorelkaar krijgt om de Sultan boven de Oppositieleider te plaatsen. De Minister-president heeft in nauwe samenwerking met de Sultan de Kwaadaardige president verdreven uit zijn Stad en wat er daardoor overbleef was enkel en alleen maar liefde, totale verbondenheid met zijn oorsprong….God.
En DAAR starten de prachtige gedichten van Rumi!
Kan het niet laten er eentje te citeren:
“One went to the door of the Beloved and
knocked. A voice asked, ‘Who is there?’
He answered, ‘It is I.’
The voice said, ‘There is no room for Me and Thee.’
The door was shut.
After a year of solitude and deprivation he returned and knocked.
A voice from within asked, ‘Who is there?’
The man said, ‘It is Thee.’
The door was opened for him.”
Erg jammer, maar hier is absoluut geen sprake van democratie. Vooral voor wat betreft die ‘kwaadaardige mogendheid’ riekt het verdacht veel naar standaardpropaganda.
In spirituele zin is het misschien wel een manier om een beetje op een ouderwetse manier het 1 en ander te verduidelijken
Maar het wringt voor mijn gevoel wel, dat heel vaak godsdienstige analyses gepaard gaan met de verheerlijking van autoritaire verhoudingen
Is dit noodzakelijkerwijs het geval?
Eerst wilde ik hier niet over nadenken en weest ik alle religie af, maar nu moet ik wel omdat ik besloten heb dat ik in God geloof
Sorry dat ik het moet zeggen, maar dit verhaal slaat echt TOTAAL nergens op. Waar komt ineens deze premisse vandaan “God wilde echter een democratie in de stad zien.” ??? Wil je hiermee aangeven dat God stiekem tegen de Sultan is en juist voor de oppositieleider en kwaadaardige president? Of betekent dit dat we in werkelijkheid ook een compromis moeten proberen te sluiten tussen wat God wil en Satan wil om zodoende de ‘democratie’ te bewerkstelligen? En hoezo ‘democratie’? De Sultan en de gemeneriken konden ook samen gaan werken en alsnog het volk erbuiten laten: dan zou er ook nog steeds geen sprake van democratie zijn.
Ik denk dat als je aan een beetje geschoolde persoon de concepten van Ruh en Nafs uit wil leggen, je er niet omheen kunt om het gedachtegoed van Freud uit te leggen:
In grote lijnen komt het erop neer dat de Nafs het ‘id’ is, de Ruh is je ‘superego’, en jij als ‘ego’ staat er tussen in, continu in de verleiding van het id, maar trachtend te gehoorzamen aan je superego.
Tjonge Arfan je hoeft niet zo boos te worden!
Die beste man heeft gewoon geprobeerd op een leuke, moderne manier helderheid te geven over de Ruh en de Nafs.
“God wilde echter een democratie in de stad zien”
Ik interpreteer het zo:
De Ruh is zoals Kamal ook zegt de ‘Goddelijke vonk’ die ons met God verbindt. Ook heeft God ons de Ego gegeven. En een eigen wil, geweten, gevoel en verstand. (Zo krijg je dus die democratie, want als het aan de Ruh alleen lag waren we perfect). Daarnaast heeft Satan de macht gekregen om de mens te beinvloeden. God is niet tegen de Sultan, maar Hij heeft het de mens wel iets moeilijker gemaakt omdat Hij wil dat de mens ZELF en bewust tot Hem komt/voor Hem kiest. Ik heb van kleins af aan al te horen gekregen dat het leven uit vele ’tests’ bestaat.
Ik geloof verder ook dat de Nafs geen kwaadaardig iets is, het is juist iets dat de balans erin houdt. Moet je natuurlijk wel eerst een goede balans vinden en daar draait het dus volgens mij allemaal om. De Nafs kent ook verschillende ‘lagen’. Islam leert ons te werken aan die Nafs en te zorgen dat we niet blijven hangen in de meest ‘primitieve’ laag van de Nafs.
Maar dat is een heel onderwerp apart…
@Arfan: “Waar komt ineens deze premisse vandaan “God wilde echter een democratie in de stad zien.””
In de gedachtengang van het verhaaltje bedoelt men daar volgens mij mee dat democratie weliswaar heel mooi is (en als ideaalbeeld de goddelijke wil vertegenwoordigd) maar eigenlijk te goed is voor de mensen … ze kunnen er niet mee omgaan en vervallen tot het laagste. De Sultan wordt gepresenteerd als een beter alternatief. Hij is weliswaar geen democraat maar probeert als mens wel de goddelijke wil zo goed mogelijk te vertegenwoordigen. Weerzinwekkend verhaaltje …
@Simon: Ben het met je eens, maar mijn punt is waarom er een politieke lading aan dit verhaaltje gegeven moet worden? Het had er ook helemaal zonder gekund. Of God nou democratie, communisme, anarchie, of een nieuw staatsbestel wilde, heeft niks met de uitleg van ‘nafs’ en ‘ruh’ te maken; Vandaar dat ik niet begrijp waarom in de *titel, subtitel, en in het verhaal zelf* de nadruk op democratie wordt gelegd?
In plaats hiervan vind ik de uitleg van Freud meer tot de verbeelding spreken om als voorbeeld te dienen voor de uitleg van ‘ruh’ en ‘nafs’.
Theoretisch is inderdaad de democratie heel mooi, maar theoretisch is ook het communisme mooi; dus waarom wordt niet in het verhaal gezegd dat God communisme wilde hebben in het land, maar dat dat te goed is voor mensen om in praktijk te brengen.
ALSOF SULTANS WEL GOED GENOEG ZIJN OM HUN IDEALE HEERSCHAPPIJ IN DE PRAKTIJK TE BRENGEN
Liever de hele wereldbevolking als filoosoof koning, dan 1tje
@ Arfan en anderen
vul de begrippen van sultan in met wat anders , vul democratie maar in met wat anders, het is maar een voorbeeld, niets meer niets minder.
@AHQ
Tuurlijk, het is een voorbeeld, maar dan moet het wel een goed voorbeeld zijn.
Het is maar een voorbeeld….
Ja als Shaykh Tahir-ul-Qadri in het klassieke Midden Oosten had geleefd, of puur een oude tekst uit die tijd had geciteerd, dan had ik dit verhaal puur symbolisch opgevat
Maar nou heeft het toch wel een nare autoritaire bijsmaak gekregen
Wellicht is dit niet zo bedoeld, maar de politieke betekenis kan in de huidige context gevaarlijk zijn
Maar Rumi is wel mooi! Ik heb even gegoogled en wat gedichten van hem gelezen vol passie en zinnelijkheid maar ook vol diepgang en religieus gevoel. Bijvoorbeeld:
Mens-zijn is een herberg,
Elke ochtend arriveert er een ander,
Een vreugde, een depressie, een laagheid,
Een moment van bewustzijn daagt op
Als een onverwachte bezoeker.
Verwelkom en vermaak ze allen!
Behandel iedere gast met eerbied,
Al is het een schare verdriet
Die je huis heftig
Van zijn meubilair ontdoet.
Misschien ruimen ze je huis leeg
Voor een nieuwe verrukking,
De donkere gedachte,
De schaamte,
De boosaardigheid..
Treedt ze met een lach, bij de deur, tegemoet
En noodt ze binnen.
Wees dankbaar voor wie er komt;
Ieder van hen is immers gezonden
Als een leidsman{vrouwe)
Van boven..
Jalal ad-Din Muhammad Rumi
@Zahra. Ik heb per abuis jouw reactie over het hoofd gezien. Excuus daarvoor. Hier alsnog mijn weerwoord:
“Tjonge Arfan je hoeft niet zo boos te worden!”
Ik ben ook helemaal niet boos. Ik kan wel alles politiek correct opschrijven, maar zo komt in ieder geval mijn boodschap over ;)
“En een eigen wil, geweten, gevoel en verstand. (Zo krijg je dus die democratie, want als het aan de Ruh alleen lag waren we perfect). Daarnaast heeft Satan de macht gekregen om de mens te beinvloeden. God is niet tegen de Sultan, maar Hij heeft het de mens wel iets moeilijker gemaakt omdat Hij wil dat de mens ZELF en bewust tot Hem komt/voor Hem kiest.”
Hier zit juist de paradox! Aan de ene kant zeg je je moet democratie proberen te bewerkstelligen door compromissen te sluiten tussen je Ruh en Nafs; aan de andere kant zeg je wel dat de kant van de Ruh kiezen het beste voor je is, omdat dat het dichtst bij God staat. Dus wat is nou het beste voor je als mens? Kiezen voor die democratie, of kiezen voor het dictatuur van de Ruh :S
“De Nafs kent ook verschillende ‘lagen’. Islam leert ons te werken aan die Nafs en te zorgen dat we niet blijven hangen in de meest ‘primitieve’ laag van de Nafs.”
Hier verwijs ik werdermaal naar Freud. Ook hij heeft in het ‘id’ verschillende lagen geinterpreteerd, die met het volwassen worden tot maturatie komen (of niet ;-) ). Zo kent hij de orale fase, anale fase, en oedipale fase in de opvoeding van kinderen. De orale fase is de meest primitieve fase en naarmate je opgroeit moet je trachten niet te blijven hangen in de vorige fasen, maar juist tot maturatie te komen.
Sjonge jonge, er zijn wel heel veel parallellen tussen Freud en de islamitische concepten ‘Nafs’ en ‘Ruh’! Misschien moet dit stukje herschreven worden, maar dan vanuit dit laatste oogpunt bekeken.
@ Freudfan Arfan ;)
“Dus wat is nou het beste voor je als mens? Kiezen voor die democratie, of kiezen voor het dictatuur van de Ruh :S”
Het beste voor je als mens is, denk ik, zoals ik al zei in mijn eerdere reactie dat je een balans moet vinden tussen de twee. Niet het 1 of het ander. Dat is ook onmogelijk, want het is juist de Nafs die ons ‘menselijk’ maakt.
“Sjonge jonge, er zijn wel heel veel parallellen tussen Freud en de islamitische concepten ‘Nafs’ en ‘Ruh’!”
Daar ben ik het, tot op een bepaalde hoogte, over met je eens. Freud erkent idd ook de verschillende lagen, echter zijn dat meer ontwikkelingen die toch wel ieder (gezond) mens automatisch doormaakt.
De lagen van de Nafs zijn veel spiritueler en geen vanzelfsprekende ontwikkelingen.
Inderdaad Simon… Rumi is sinds hij in aanraking kwam met zijn grote leermeester echt een geweldig mens geworden, dat staat niet ter discussie
Zijn gedichten zijn universeel en tijdloos en passen binnen iedere context, net zoals de laatste (eerste openbaringen) uit de Koran
Maar er zijn natuurlijk ook genoeg verhalen die alleen binnen een bepaalde context op hun juiste waarde zijn te schatten en die dus absoluut niet (politiek) gemaakt dienen te worden binnen de huidige context
Lang geleden hebben onze voorouders dit debat al gevoerd en daarom hebben wij nu hier in ieder geval kiesrecht (het is een kruimeltje maar toch)
Als we nu nog de discussie aristocratie versus democatie weer opnieuw moeten gaan voeren doordat mensen oude concepten als Sultans vs de democratie buiten hun context halen, zonder er expliciet bij te zeggen dat het niet politiek bedoeld is, zijn we terug bij af, dan vergeten we minstens weet ik hoevel eeuwen van politieke filosofie daarna, waar hard voor gevochten is
Het is maar een waarschuwing
“Sowieso bestaat er een lange traditie van verhalen die de maatschappij voorstellt als een lichaam waarin ieder zijn rol heeft met legenda voor hoofd, ziel, voeten, handen etc.. Meestal zijn deze erop gericht de status quo te handhaven en ieder zijn plaats te wijzen en te doen alsof dat de natuurlijke (of Goddelijke) hoedanigheid van het bestaan is.”
Wat Simon hier zegt raakt echt aan de kern.
Zo ontstaat dus misbruik van religie voor politieke doeleinden (het behouden of verkrijgen van persoonlijke macht)
Inderdaad de profeet (vzmh) kreeg boodschappen van boven, maar hij was bescheiden en stond kwa optreden erg dicht bij de vergadering in Medina. Mensen konden kiezen of ze hem wilden volgen of niet.
Er is geen enkel mens die deze eigenschappen kan evenaren, of maar in staat is het goddelijke te bevatten door middel van geleerdheid
Hoe zouden zij kunnen weten wat God voor deze tijd wil
Onmogelijk
Misschien is een ongeletterde (aids)wees ergens in een sloppenwijk in Zuid Afrika op dit moment wel meer in staat om de boodschap van God te begrijpen dan een hoog opgeleide schriftgeleerde in Syri-e
De ware godsdienst bestond namelijk al voordat de Koran werd neergezonden. Niet iedere boodschapper kreeg een boek. Abraham dan?
en de essentie is liefde, om maar even bij Rumi te blijven
@ Pippi
“Als we nu nog de discussie aristocratie versus democatie weer opnieuw moeten gaan voeren doordat mensen oude concepten als Sultans vs de democratie buiten hun context halen, zonder er expliciet bij te zeggen dat het niet politiek bedoeld is, zijn we terug bij af, dan vergeten we minstens weet ik hoevel eeuwen van politieke filosofie daarna, waar hard voor gevochten is”
Ik raad je aan om even iets meer te gaan lezen over Shaykh Tahir-ul-Qadri. Misschien dat je dan begrijpt dat het totaal niet zijn bedoeling is om te propageren.
Ik ben ervan overtuigd dat het totaal niet zijn bedoeling is om Sultans of dictaturen aan te prijzen. Hij heeft juist alleen maar progressieve ideeen. Het feit dat hij in dit verhaal politiek gebruikt komt hoogstwaarschijnlijk alleen maar doordat hij zelf actief is in de politiek. Hij heeft juist geprobeerd op een moderne, actuele en bovenal unieke manier uitleg te geven over de Nafs en Ruh.
#17
@Zahra je hebt helemaal gelijk dat dit niet zijn bedoeling is
Ik had inderdaad ff die naam moeten googelen, heb ff z’n verkiezingsprogramma vluchtig doorgebladerd, dom van mij!
Hij is inderdaad niet zo conservatief als zijn vergelijking over democratie doet vermoeden, maar progressief…. nee dat ook weer niet
Waarschijnlijk is hij zelfs grote vriendjes met die ene ‘buitenlandse mogendheid’
Naar zijn verkiezingsprogramma zo op het eerste gezicht te oordelen gaat het echter NIET om een progressieve of conservatieve partij, maar een neo liberale
– privatisering wordt aangemoedigd
– marktconforme armoedebestrijding (vooral via het verstrekken van mikro kredieten)
– de civil society word gestimuleerd om samen te werken met de overheid en actoren- Het gaat hier dus om ge-institutionaliseerde liefdadigheid in plaats van structurele armoedebestrijding
Maar vooralsnog… beetje vreemd van hem om dan zo’n vergelijking te trekken, die niet uit een antieke bron afkomstig is, terwijl hij als politicus toch moet weten welke consequenties dit kan hebben
Het is erg hilarisch dat wij het opeens over politiek en democratie gaan hebben.
Ik ben ook aanwezig geweest bij de lezingen van Shaykh Tahir-ul-Qadri. De politieke vergelijkingen die hij maakte, waren niets anders dan een manier om het je in te kunnen beelden en je een voorstelling te kunnen maken hoe het er aan toe gaat in de spirituele wereld van het lichaam. Het is noch een propaganda voor, noch eentje tegen democratie. ‘Slechts’ een vergelijking ter verduidelijking.
Jammer dat we tegen de vergelijking botsen, terwijl het daar helemaal niet om gaat. Het geeft niet aan hoe hij een staat zou willen inrichten of hoe een staat/stad werkt, maar hoe de spirituele stad in het lichaam werkt.
Mochten er geïnteresseerden zijn, dan kan ik de gehele lezing (in het Engels) van hem online plaatsen, zodat het gedownload kan worden. Ik denk dat dat enigszins verhelderend zal werken.
aan #13 Arfan
Even iets over Freud en de psycho-analyse:
Freud begon zijn loopbaan met werk in hersenfysiologie, goed en gewaardeerd wetenschappelijk werk. Omdat hij als universitair onderzoeker niet genoeg verdiende om te kunnen trouwen werd hij psychiater. Hij ontwikkelde een nieuwe kijk op de menselijke geest, de psycho-analyse, waarin het begrip onbewuste en de sexualiteit een grote rol spelen en waarbij ook een bepaalde genezingsmethode behoorde, die jarenlange dagelijkse gesprekssessies inhielden.
Achteraf moet helaas gezegd worden dat de psycho-analyse pseudo-wetenschap is, want niet op serieus onderzoek of verifieerbare experimenten gebaseerd. Achteraf is uit historisch onderzoek gebleken dat in de door Freud gepubliceerd verslagen van de ziektegevallen waarop hij zijn ideeen baseerde ernstige onwaarheden voorkomen. Voorbeelden zijn beroemde gevallen als Anna O. en Dora. Patienten, waarvan hij beschreef hoe ze door zijn behandeling genezen waren, blijken daarna nog vele jaren in de inrichting te zijn gebleven waar ze verpleegd werden.
Freud richtte een internationale psycho-analytische vereniging op die het doel had zijn ideeen te verspreiden. Hij leidde deze vereniging met ijzeren hand. Hij duldde daarin geen tegenspraak en verdroeg alleen ja-knikkers naast zich. Iedereen met meningen die van de zijne afweken werd de vereniging uitgezet, zoals bijvoobeeld Jung en Adler. Verschillendende psycho-analytici, Viktor Tausk bijvoorbeeld, die hem bewonderden en een nauwe band met hem hadden, pleegden zelfmoord nadat ze wegens meningsverschillen met hem uit de gunst waren gevallen. Deze vereniging had dan ook sterk de trekken van een secte. Freud en zijn trouwe aanhangers hebben in de loop van de tijd een historisch beeld opgebouwd van vervolging en miskenning die Freud in het begin van zijn loopbaan zou hebben ondervonden, een beeld dat niet met de waarheid overeenkomt.
Hoewel Freuds verdiensten wetenschappelijk in veel opzichten nog steeds ernstig overgewaardeerd worden–die verdiensten zijn in feite afwezig, moet wel gezegd worden dat hij als persoon indrukwekkend was, met, zoals al uit het bovenstaande duidelijk is, een sterk om niet te zeggen dominerend karakter en bovendien met wat men tegenwoordig een groot charisma zou noemen. Hij had een brede belangstelling, was zeer erudiet, schreef helder Duits proza dat nog steeds een genoegen is om te lezen. Hij was een volstrekte atheist en leefde de laatse vijftien jaar op moedige stoicijnse wijze met een pijnlijke ziekte waaraan hij tenslotte overleed. Zijn ideeen hebben in de eerste helft van de twintigste eeuw een grote culturele invloed gehad. Op vage manier wordt er ook nu nog vaak naar gerefereerd. Maar ze zijn op niets gebaseerd en hebben geen enkele wetenschappelijke waarde. Daar is niets aan te doen. De meeste hedendaagse psycho-analytici hebben, als echte gelovigen, nog grote moeite om dit te beseffen.
@Umar Mirza “Jammer dat we tegen de vergelijking botsen, terwijl het daar helemaal niet om gaat”.
Als een vergelijking dient om iets te verduidelijken dan gaat het daar zeker ook om. De vergelijking zou al een hele andere geweest zijn als de Sultan voor de Nafs had gestaan en de oppositieleider voor de Ruh.
Bovendien wordt in de gedichten van Rumi over het zinnelijke en wereldse helemaal niet zo in negatieve termen over het wereldse gesproken als in de vergelijking van de Shayk. Rumi kan bijvoorbeeld lyrisch over verliefdheid dichten hoewel deze je in dezelfde gedichten tot waanzin kan drijven. Rumi is bepaald niet iemand die het wereldse en zinnelijke uit de weg gaat. Integendeel, hij wil het allemaal ten volle beleven. De vergelijking van de Shayk lijkt het wereldse als een valstrik van het slijk der aarde af te wijzen. Kortom ik vind de interpretatie van de Shayk nogal eenzijdig en getuigen van zwart-wit denken hetgeen de rijke denkwereld van Rumi helemaal geen recht doet.
@20 Peter B, Dank voor de info over Freud, maar dat dient geen doel in deze discussie.
Voor mijn part leed Freud aan de gekkekoeienziekte toen hij zijn theorie verzon, dat maakt mij niet uit. Het maakt mij niet uit HOE hij erop kwam, maar meer WAAR hij op kwam en DAT hij erop kwam. Het gaat erom DAT er een parrallel is tussen wat hij heeft beweert en de concepten ‘nafs’ en ‘ruh’. En in mijn ogen hoeft een theorie niet wetenschappelijk bewezen te zijn (eigenlijk is niks te bewijzen. je kunt hooguit aanhangers winnen voor iets en dat wordt dan als ‘waar’ beschouwd); we kunnen zijn theorie namelijk ook vanuit een puur filosofisch oogpunt bekijken.
En tuurlijk zullen er in zijn theorie gaten zijn. Dat is eigenlijk een kenmerk van een theorie: *geen enkele theorie – hoe wetenschappelijk ook – is sluitend*. Er zijn altijd gevallen te bedenken waarin een theorie WEL werkt en waarin een theorie NIET werkt.
@ Umar:
“De politieke vergelijkingen die hij maakte, waren niets anders dan een manier om het je in te kunnen beelden en je een voorstelling te kunnen maken hoe het er aan toe gaat in de spirituele wereld van het lichaam. Het is noch een propaganda voor, noch eentje tegen democratie.”
DIT is het hele punt. Hij WIST dat wat hij uit wilde leggen in spirituele zin, erom ging wat als goed en slecht gezien wordt binnen de islam. Doordat hij dan een politiek geladen voorbeeld kiest en -zoals je aangeeft een vergelijking ermee wil maken- , kiest hij er dus (impliciet) voor om de vergelijking van het spirituele ‘goed en kwaad’ door te trekken naar het politieke ‘goed en kwaad’.
Met andere woorden: de vergelijking die hij maakt is dat je vanuit het werelds voorbeeld terug kunt redeneren naar de spirituele uitleg. Maar een vergelijking werkt aan twee kanten: je kunt ook de spirituele uitleg door trekken en de parrallelen daarvan terugzoeken in het voorbeeld: en dan krijg je dus dit hele probleem.
Waarom kon hij niet een neutraal werelds voorbeeld kiezen?
@Zahra: “Het beste voor je als mens is, denk ik, zoals ik al zei in mijn eerdere reactie dat je een balans moet vinden tussen de twee. Niet het 1 of het ander. Dat is ook onmogelijk, want het is juist de Nafs die ons ‘menselijk’ maakt.”
Dus als ik het goed begrijp: je zegt dat je dus een balans moet vinden tussen je ruh en je nafs? met andere woorden je moet soms voor het een kiezen, soms voor het ander, en soms voor iets ertussen in: dit zorgt voor democratie.
Als ik dan het voorbeeld van de Shaykh goed begrijp: betekent dit dat ik ook soms dus voor mijn nafs mag kiezen, terwijl daar dus de kans bestaat dat die ingesproken wordt door de duivel? :o In het verlengde hiervan: betekent die ‘democratie’ dan dat ik een tussenweg moet proberen te vinden tussen wat God wil (via de Ruh) en wat de duivel wil (via de Nafs). Ik dacht dat je ten allen tijde voor God moest kiezen.
Lahol wala! :-D
@ Arfan
“Doordat hij dan een politiek geladen voorbeeld kiest en -zoals je aangeeft een vergelijking ermee wil maken- , kiest hij er dus (impliciet) voor om de vergelijking van het spirituele ‘goed en kwaad’ door te trekken naar het politieke ‘goed en kwaad’.”
Niet mee eens. Dat zegt hij ook nergens, hij geeft slechts aan wat de interdependenties zijn tussen verschillende spirituele organen. En waarom hij de vergelijking maakt met het bestuur van een stad, omdat die ook te maken heeft met vele factoren/actoren en degene die initieel is aangesteld tot bestuurder (de Sultan in wereldse stad en de Ruh in de spirituele stad) moet in die dynamiek zijn stad zien te besturen.
Er is nergens geopperd dat in de wereldse politiek de leider altijd goed zit, onzin. Maar dat het in de spirituele wereld erom draait dat de aangestelde leider van deze spirituele stad (de Ruh) zijn weg naar de Heer weet te vinden en zijn hele stad daar naartoe kan leiden.
“Met andere woorden: de vergelijking die hij maakt is dat je vanuit het werelds voorbeeld terug kunt redeneren naar de spirituele uitleg. Maar een vergelijking werkt aan twee kanten: je kunt ook de spirituele uitleg door trekken en de parrallelen daarvan terugzoeken in het voorbeeld: en dan krijg je dus dit hele probleem.”
Ik denk dat wij het verkeerde uitgangspunt hebben als wij zijn speech benaderen. Wij denken dat hij de spirituele wereld wil vergelijken met de werkelijke/politieke wereld, terwijl hij een situatieschets weergeeft…
En dan moet je even verder denken. Hij geeft een lezing als intro op het dichtwerk van Mewlana Rumi (ra), want Rumi begint in zijn Masnavi direct met de huilende ziel. Er is blijkbaar een reden waarom hij huilt en Mewlana Rumi geef blijkbaar een situatie weer waarin de ziel zich verkeert en waarom hij zo sterk terugsnakt naar zijn Heer. Die situatie en wat daaraan voorafgaat geeft de Shaykh dus weer in zijn lezing.
Het is ook zeer zeker geen onderbouwing voor wat voor politieke inrichting van een staat dan ook, ik ga er vanuit dat dat de eigen interpretatie is van Kamal van de lezing. Zo wordt er bv nergens door hem gezegd dat er een compromis gesloten zou moeten worden tussen nafs en Ruh, etc…
Het is geen keuze tussen dicatatuur of democratie. Dus de hele politieke discussie hier is uit de lucht gegrepen. Het gaat erom dat de Ruh je eigenlijke connectie met het Goddelijke is en hoe het komt dat deze in verval kan raken. En de situatie, waarin Mewlana Rumi zegt dat deze Ruh terugsnakt naar zijn Heer.
Goh zeg,
Ik was een keer bij een Hidaya-lezing in Rotterdam die ging over de inrichting van de islamitische staat.
Als ik me niet vergis sprak de zoon van deze bewuste sheikh daar ook.
Zijn de mensen van tasawwuf toch niet zo vies van politiek?
@Umar Mirza
Die Sjeich is wel degelijk politiek bezig. Natuurlijk bedoelt hij het niet zo, maar je kunt het wel zo zien, zeker als hij met politiek bezig is, zou hij nadrukkelijk moeten stellen dat dit niets met politiek te maken heeft om verwarring te voorkomen.
Ik geef toe- het heeft ook met vooroordelen te maken dat we het nu over politiek hebben- en de hint van Kamal- maar feit is dat de Islam (en ook andere Godsdiensten) vaak worden gebruikt voor politieke doeleinden
Daarom ben ik erg beniewd naar zijn hele lezing- graag link!
aan #22 Arfan
Je hebt gelijk, wat ik over Freud schreef heeft niet veel te maken met de inhoud van jullie discussie en doet ook niets af aan wat jij schreef.
Freud was een belangrijke figuur in de cultuur van de 20ste eeuw. Dat de menselijke sexualiteit belangrijker was dan men daarvoor dacht, dat de menselijke geest ingewikkelder en minder voor de hand liggend werkt, dat onze drijfveren soms niet zijn wat we menen dat ze zijn, met minder rationaliteit dan men denkt, was ook bij anderen opgekomen, maar hij overtuigde er een veel groter publiek van, vooral ook door zijn grote gaven als publicist. Zijn verdere theoretische ideeen, over de structuur van het onderbewustzijn, met een es, überich, etc., over de betekenis van dromen, over anale en orale perioden zijn flauwekul die door geen enkele psycholoog nog serieus worden genomen. Het is niet zo dat er gaten zijn in zijn theorie, er is helemaal geen ernstig te nemen Freudiaanse theorie. Maar nogmaals, dat is hier allemaal niet ter zake.
“.. in mijn ogen hoeft een theorie niet wetenschappelijk bewezen te zijn (eigenlijk is niks te bewijzen. je kunt hooguit aanhangers winnen voor iets en dat wordt dan als ‘waar’ beschouwd);”
Je kunt nooit bewijzen dat een theorie waar is; wat je wel kan is een gegeven theorie experimenteel toetsen; zolang de uitkomsten van experimenten of van waarnemingen niets leveren dat in strijd is met de theorie is deze ‘voorwaardelijk’of ‘voorlopig’ waar, en blijft dat totdat nieuwe meer verfijnde tests iets anders geven. Zo komt men in de echte wetenschap verder.
Ik vind het gebruik van democratie in de analogie geen slechte vergelijking maar dat kan aan mij liggen…
De Sultan moet naar mijn interpretatie de democratie niet om zeep helpen maar deze proberen te overtuigen om samen te werken (en de influisteringen van de duivel te weerstaan). De Nafs moet niet uitgeschakeld worden maar bewust worden gemaakt of “geupgrade” worden naar een hoger niveau zoals de Sheykh uitlegde.
De wereld is in het verhaal niet slecht, de Sultan moet zich niet isoleren van de wereld maar deze proberen op een andere manier te overtuigen voor de goede zaak.
Zoals een Sultan het volk en de Nafs kan proberen te overtuigen en een goed voorbeeld moet zijn omdat hij weet (kennis van Allah) wat anderen niet weten heeft hij een voorbeeld functie. Als God wilde schakelde hij de Nafs en de duivel uit, maar God wil blijkbaar anders.
Als je het als politiek pleidooi wilt zien moet je het denk eeder zien als een pleidooi VOOR democratie dan er tegen zien. God wilde een democratie zien.
Misschien wordt er zo fel gereageerd op het gebruik van “democratie” in de vergelijking omdat dit als een onfeilbaar, misschien wel heilig systeem wordt gezien dat niet kan falen.
Maarten van Rossem noemde democratie eens “het minst slechte systeem”. Ik denk dat hij daarin gelijk heeft.
a. Democratie kan ook tot minder leuke gevolgen leiden vooral als populisme toe slaat. Hitler was bijv. democratisch gekozen.
b. De stem van het volk is niet altijd de juiste. Het volk denkt bij verkiezingen meestal eerder aan de eigen portemonnae dan milieuproblematiek en armoede bestrijding elders. Misschien gaat de wereld wel ten onder omdat het volk niet de wereldleiders kiest die een milieuramp (global warming) kunnen tegenhouden! De betrokkenheid van de eigen regering bij oorlog en onveiligheid elders vind men minder belangrijk dan de eigen veiligheid. Men is bereid de eigen rechten en privacy op te geven wanneer de eigen regering een angstklimaat creeert. Het zou goed zijn als democratisch gekozen leiders soms niet zouden luisteren naar het volk maar deden wat goed en rechtvaardig is in het belang van de mensheid en deze planeet.
d. Democratisch gekozen leiders doen wel eens dingen die niet overeenkomen met wat ze zeggen. Ze maken vaak valse beloftes die ze niet waar willen/kunnen maken. Ze denken niet verder dan 4 jaar. Terwijl ze bijvoorbeeld zeggen dat ze normen en waarden willen promoten gedragen ze zich soms in het parlement onfatsoenlijk ten opzichte van elkaar.
d. Helaas wordt er soms ook door democratische leiders te weining geluisterd naar het volk als deze het wel bij het rechte eind hebben, zoals bij de oorlog tegen Irak.
Ook in een democratie is er dus alle reden om scherp en kritisch te blijven en het volk bewust te maken van de verantwoordelijkheden die ze hebben bij het uitbrengen van hun stem en de leiders moeten hun verantwoordelijkheid nemen, verder denken dan 4 jaar, een voorbeeld zijn en goed luisteren naar het volk.
Evenzo de Ruh…
Ik zie niet in hoe deze vergelijking een pleidooi voor afschaffing van democratie is. Ik denk dat de denkfout in het volgende zit:
Kritiek op de functionering van (een bepaalde vorm van) democratie is nog geen pleidooi voor afschaffing van de democratie.
MvG
@Kamal
Voor wat betreft je naderige uitleg van de spirituele kant ben ik het met je eens, maar nogmaals, niet met je argumenten tegen democratie. Ik vind ze nog steeds erg dubieus.
“Democratie kan ook tot minder leuke gevolgen leiden vooral als populisme toe slaat. Hitler was bijv. democratisch gekozen.”
– Ook autoritaire heerschappij kan tot kwalijke gevolgen leiden. Hier zit het gevolg niet in de democratie zelf, maar het omverwerpen van de democratie, dus deze vergelijking gaat niet op
“De stem van het volk is niet altijd de juiste. Het volk denkt bij verkiezingen meestal eerder aan de eigen portemonnae dan milieuproblematiek en armoede bestrijding elders.”
Autoritaire leiders doen vaak precies hetzelfde!!!
Daar komt nog bij dat kiezers via de media bijvoorbeeld te horen krijgen dat de regering geweldig bezig is, terwijl dit niet zo is,
Bij autoritaire leiders bestaat er bovendien censuur.
“Democratisch gekozen leiders doen wel eens dingen die niet overeenkomen met wat ze zeggen. Ze maken vaak valse beloftes die ze niet waar willen/kunnen maken. Ze denken niet verder dan 4 jaar.”
Daarom is het nu juist zo belangrijk dat de mensen die in een democratie wonen meer controle krijgen: een bindend referendum of andere vormen van directe democratie zouden ervoor kunnen zorgen dat zij zich aan hun beloftes houden
“Helaas wordt er soms ook door democratische leiders te weining geluisterd naar het volk als deze het wel bij het rechte eind hebben, zoals bij de oorlog tegen Irak.”
Maar dat is nu juist een teken van GEBREK aan democratie. Meer democratie is dus hard nodig. Ook hier in Nederland.
Dat neemt niet weg dat een beetje spirituele opvoeding voor de nafs van de mens, of dit nu een SULTAN betreft of een STRATENMAKER, geen kwaad kan
En O ja…
is God een partij- ideoloog of is niemand aan hem gelijkwaardig?
selaamalijkom zahra,
Je kort en wel krachtige uitleg betreft ruh en nasf in je bericht aan arfan is Wa Ma Sa Allah ..
Dat heb je duidelijk verwoordt!
@ moenier,
Walaikoem assalaam,
Fijn om te horen dat jij mijn uitleg erkent!
Voor mij is het gewoon heel duidelijk, jammer dat anderen het niet zo (willen) zien.