Voorpagina Cultuur, Maatschappelijk

Oranje in India

Sinds woensdag is onze koninklijke familie te gast in India. Het is niet alleen een familieuitje, ze hebben ook een gezelschap van hoge bazen van topbedrijven als KLM, Philips, ING, TNT, AKZO Nobel en Rabobank meegenomen, want India is booming business.

Wat is er dan toch veel veranderd sinds ik het op mijn vijfde verliet om in Nederland mijn leven voort te zetten. Vroeger rond rennend tussen alle geiten en koeien, een simpel bestaan in een primitief doch prachtig dorp en nu in Rotterdam achter het internet met de wereld aan mijn handen.

India is voor mij het grootste gekkenhuis ter wereld. Ik lach me er kapot om de mensen, hun vreemde maniertjes en de vele absurde situaties die je er meemaakt. Het is een land met honderden verschillende volkeren en culturen, meer dan dertig officiële talen en het is waarschijnlijk het meest (multi)religieuze land ter wereld. Naast een overgrote meerderheid van hindoes, wonen er ook ruim tweehonderd miljoen moslims (na Indonesië de grootste moslimgemeenschap ter wereld). India is de multiculturele samenleving in XXL-formaat.

De politiek bestaat naast een aantal intellectuelen, voornamelijk uit karikaturen waarbij het lijkt alsof ze uit een klucht zijn weggelopen. Een simpele ongeletterde melkboer die het schopt tot minister, omdat hij de mensen aan het lachen kan maken is geen uitzondering. Het is de grootste democratie in de wereld, waarbij de wet ook de verschillende religies respecteert door ze op veel punten tegemoet te komen met religie-afhankelijke wetgeving. Moslims, Christenen en Hindoes hebben dan ook elk hun eigen wetgeving op het gebied van bijvoorbeeld huwelijk en scheiding.

De politiek is ‘relatief’ stabiel, zonder staatsgrepen of couppogingen, waardoor het land ook echt stappen vooruit kan maken. De sterke economische groei is daar een direct resultaat van. Als het zo doorgaat dan haalt het volgens analisten binnen een aantal decennia de Verenigde Staten in en zal het samen met China de grootste handelsmacht worden. Dat is natuurlijk leuk en aardig, maar het zou nog leuker zijn als de bevolking daar zelf ook veel meer van zou profiteren.

De tegenstellingen zijn erg groot, met aan de andere kant van de medaille zaken als kinderarbeid, corruptie, schending van mensenrechten en meer dan éénderde van de bevolking onder de armoedegrens. Maar India heeft de potentie en krijgt nu langzamerhand de middelen om hier wat aan te doen. Je merkt aan de politiek dat er ook de wil en ambitie is om te investeren in bijvoorbeeld educatie en emancipatie van minderheden.

Doordat ik bijna om het jaar naar India terug ga voor vakantie heb ik het zelf ook zien ontwikkelen en elke keer maakte de progressie me steeds vrolijker. Neem alleen al de reis van de hoofdstad New Delhi naar het gebied waar ik vandaan kom, zo’n 600 km daar vandaan. De allereerste keer dat ik er heen ging, eind jaren 80, duurde dat ongeveer veertien uur met op de trein. Langzamerhand werden de treinen beter en het spoornetwerk (het grootste van de wereld) efficiënter, waardoor de reis in de jaren 90 ineens in tien uur kon. Toen ik drie jaar geleden er voor het laatst was, reisde ik met de moderne Shatabdi treinen (met ruimere stoelen en betere service dan in een vliegtuig), die er maar zeven uurtjes over deden. En als ik volgend jaar weer ga, dan hoeft de reis met de komst van de vele low-budget vliegtuigmaatschappijen niet meer dan anderhalf uur te duren.

Ik word er echt blij van, al die mooie vooruitzichten voor ‘mijn’ land en ik hoop dan ook dat echt iédereen er beter van wordt. Maar het gekkenhuis mag van mij wel een gekkenhuis blijven. De veel te vrolijke mensen met veel te grote fantasieën, de koeien die het totale verkeer ontwrichten, de meest absurde tradities en rituelen… India is één groot avontuur. Elke keer als ik er weer van terug kom, lijkt het alsof ik op een andere planeet was. Wat daar allemaal kan gebeuren, kan echt nergens anders.

Hmm.. Foget abou’ it! Ik wil naar India!

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van