Voorpagina Algemeen

Licht en stilte voor slachtoffers

Een groot gezelschap, bestaande uit mensen die nog niet zo lang leven tot aan mensen die niet meer zo lang te leven hebben, staat bij het Monument op de Dam in de hoofdstad. De vlaggen en spandoeken staan klaar en de eerste fakkels worden aangestoken. De minder fanatieken onder ons nemen genoegen met een bescheiden windlichtje. Er wordt nog kort verteld wat de bedoeling van de dag is: Een tocht maken door de binnenstad met zoveel mogelijk lichtjes omdat het precies een maand geleden is dat de aardbeving plaats heeft gevonden in Zuid-Azië. En daar gaan we dan.

Onder begeleiding van de zwaantjes wandelen we langs de Dam, richting het Rembrandtplein. Iedereen kijkt naar ons en vraagt zich af waar we mee bezig zijn: ‘Ze gaan toch geen auto’s in de fik steken he??’. Ze krijgen van ons een affiche in de hand gedrukt, lezen het en zeggen spontaan: "Ohhh goed zeg!". Wat zij niet weten is dat mijn hoed een aantal keer bijna in vlammen is opgegaan.

De eerste fakkels komen tot hun eind en worden weggedaan. We flaneren gezellig langs de Amstel en lopen het Rokin over. Een groepje met Japanners kijkt tevreden na het maken van heel wat foto’s. De meeste fakkels zijn inmiddels opgebrand. De fantiekelingen komen erachter dat er kaarsvet heeft gedruppeld, als je even niet opgelet hebt zit het vrijwel zeker op je jas. Ik was er een van.

Terug op de Dam spreken de organisatoren het publiek toe. In het Urdu en – uiteraard – in het Nederlands. Vervolgens wordt er een minuut lang stilte gehouden. Voorafgaand aan een nababbeling, scheiden ieders wegen. Wat overblijft is een plein met hier en daar wat kaarsvet op de grond.

Foto’s zijn hier te bewonderen

De oprichter. Geboren, getogen en woonachtig in die mooie stad achter de duinen. Altijd klaar voor een revolutie of gewoon een kopje thee. Typisch Faisal...

Lees andere stukken van Faisal