Geweigerd aan de deur en de NS zuigt…

Oospronkelijk had ik het naief-idealistische plan opgevat om naar het Crossing Borderfestival te gaan en daar Sir Salman Rushdie te spreken, gewapend met jullie vragen en met mijn eigen vragen over politiek, cultuur, religie, enfin de Grote Vragen Des Levensch. Helaas pindakaas. Mijn tijdsbesef is niet ideaal, maar dat van de NS zuigt echt als een malle!

Om even kort de situatie te schetsen: vrijdag bekeek ik rustig mijn mail of ik lastminute nog iets had ontvangen van Crossing Border. Checkte even de oorspronkelijke mail waarin mijn persaccreditatie voor zowel het interview met Rushdie als het avondprogramma wordt bevestigd. Toen viel mij iets op: verrek, ik kan helemaal geen locatie vinden voor dat interview. Na een paar keer de site te hebben doorkruisd begon de tijd te dringen. Ik checkte de algemene locatie van het festival en besloot daar verdere navraag te doen. Ik had ongeveer anderhalf uur voor de reis Damsko-de Haag uitgetrokken maar helaas… de NS zuigt! Vertraging, omleiding, overstappen, busje d’r bij, jeweettoch?!

Aangekomen bij de Schouwburg (toch nog nét op tijd) kreeg ik te horen dat niemand wist waar het interview gehouden werd. Sssst hush hush, allemaal top secret! Via via (en binnen vijf minuten, als de ‘ace’ privédetective die ik ben…) vogelde ik uit waar het interview gehouden werd. Blijkbaar had ik een brief moeten krijgen met de geheime locatie. Ah… (Ali G had waarschijnlijk gezegd: "Izzit cozz I izz black?!") Voor de ingang pak ik als een razende mijn i.d. uit de tas en poog deze te overhandigen aan de kale speknek met het V-tje op zijn kraag. Hij is heel knap en aantrekkelijk, vooral als hij de deur in mijn gezicht dicht gooit met de woorden "We mogen niemand meer binnenlaten." Parbleu, zelfs niemand meer van de organisatie die voor me kan instaan? Geen vriendelijk gezicht van de uitgeverij? (Parbleu, Peter wat maak je me nou? Oh, niet bij jouw uitgever, sorry gozer, my bad!). Aaaargh! Watskebeurt? Hoe kan dit nu gebeuren? Zo lang is mijn baard toch niet? Ik ben nog wel extreemprowesters en katholiek gekleed in mijn felgroene Boston Celtics Hoodyjas met Dickieskaki’s to match. ’t Zal me toch niet gebeuren? Helaas, het gebeurde me wel: geweigerd aan de deur.

Wat te doen? Omdat ik zo’n fan van Alasdair Gray ben wil ik nog wel anderhalf uur door Den Haag rondlopen tot het avondprogramma begint. Daar sta ik vast wel op de perslijst, denk ik, hoop ik, het zal toch wel? Biepbiep. Sms-je van de Alasdair Grayfanclub: opa is ziek en achtergebleven in Glesca. Oh en Ewan Morrison komt ook niet. Aaaaargh, gaat dan alles naar de ratsmedee vandaag? Wat te doen, wat te doen? Uiteindelijk besluit ik het goed te maken met de NS en de trein weer te pakken, ditmaal richting Den Bosch waar stichting Al-Nisa een avond voor jongeren heeft georganiseerd. Mijn verloofde draait daar video-opnames voor de organisatiedames en bovendien is een aantal vrienden daar ook. Een waar ons-kent-ons Damsko/Wijblijvenhier-feestje in bijna-Wildersland. Maar hoe te reizen dan? Ik begon in Damsko, roste door naar Den Haag Centraal en ging daarna via Den Haag Centraal richting Utreg om daar over te stappen naar de Bossche velden (vrij letterlijk: Al-Nisa’s avond vond plaats in een sporthal naast het stadion van FC Den Bosch die daar een keispannende wedstrijd tegen BV Veendam aan het uitvechten was).

Na een reistijd van zo’n viereneenhalf uur beland ik bij Al-Nisa, waarop mijn verloofde tegen me zegt: "Ik ben moe man, laten we naar huis gaan." Gelukkig kon ik eerst effe op temperatuur komen en nog wat chillen met wat mensen daar: Umar, Faisal, Jihad, Maryam, Hanan, Suzan. Madgezellig. Na een uurtje of zo zijn we toch maar richting huis gegaan. Voordat we echter een bus hadden gekregen, waren we (okay, vooral ik) met enige regelmaat accentgewijs belachelijk gemaakt en tot in de tenen bevroren. "He he he jongen, zeg ’s bus. Hahahaha, moet je horen, he he jongen, zeg nog ’s klein. Ewa ik cha stak vant lache hiero, ech keichrappig. He he jongen, zeg nog ’s bus." Nu ben ik helemaal niet rancuneus, maar op zo’n avond denk ik dan: zie je wel in Amsterdam ouwe, en dan kijken we wel wie d’r grappig praat, dan kijken we wel wie d’r geweigerd wordt aan de deur, wiens trein we helemaal lens trappen en grrrrr, vooral veel grrrrrrrrr.

(Verder overigens best fijn weekend gehad, alhamdulillah. Oh en excuses aan de mensen die vragen hadden ingediend. Volgende keer, insha’Allah.)

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Noureddine Steenvoorden

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van