Naar aanleiding van mijn vorige schrijven ontving ik bezorgde telefoontjes, smsjes, mailtjes en super lieve berichtjes op mijn voicemail. Bemoedigende woorden, warme knuffels, uitnodigingen tot geweldige opvrolijk praktijken en therapeutische gesprekken waarin ik de hoofdrol mocht spelen… ik zou haast gewend willen raken aan alle aandacht. Was het niet zo geweest dat ik totaal niet het type ben dat geholpen, getroost of aangeraakt wil worden wanneer ik me kwetsbaar voel. Dit zeg ik zonder enige ondankbaarheid, want waarderen doe ik het wel. Het geeft een heerlijk beschermd gevoel.
Ik weet nog dat ik als kind tijdens het middagspeeluur met mijn knie op een naald was gevallen en Mama pas in de avond door had dat ik al een poosje stilletjes op mijn kamer zat. Ik had een probleem en dat zou ik zelf oplossen. Na veel staren naar mijn blote knie, kwam ik niet tot de oplossing. Wrijven werkte niet, plakband had ik niet voorhanden en het magneet van Grote Broer reageerde niet.
Ik zou zo door de mand vallen, want ik werd geroepen voor het avondeten. Gezien ik mijn knie niet kon buigen, kon ik dus niet naar de eetkamer lopen, daarom kwam Mama maar naar mij toe. Ik weet nog dat ik van haar reactie schrok, zo overbezorgd als ze was deed ze niet de moeite dit voor mij te verbergen. In mijn ogen waren al haar diagnoses deskundig. "Mama zei ’t zelf!" was dan ook altijd het einde van alle discussies tussen mij en mijn Grote Broer en Grote Zus, want als Mama had gesproken, dan was ’t gewoon zo, geen twijfel mogelijk. Verontrust wachtte ik haar diagnose af… "Je moet nu gelijk naar het ziekenhuis!" zei ze.
PANIEK!!! en ik weigerde natuurlijk mee te gaan en netjes mee te werken. Stampen met mijn voeten kon ik niet dus dan maar een beroep doen op mijn tranen en het argument dat we eerst even moeten eten en we ‘daarna wel zouden zien’. Maar goed, je bent zes, ongeloofwaardig, in tranen en hebt het ook al niet voor het zeggen. Bovendien werd ik bang gemaakt met enge verhalen dat de naald via mijn bloedsloop in mijn hart zou kunnen eindigen. Al was ik op die leeftijd niet bang om te sterven, ik vond het wel een hele klunzige manier om te moeten gaan.
Daar zat ik dan tussen allerlei bloedende doodzieke mensen op de eerste hulp die duidelijk wel ergens last van hadden en dat maakte me alleen maar nog banger. Ik hoorde daar toch niet bij? Ik probeerde Papa nog over te halen terug te gaan naar huis en dat het alweer helemaal over was. Ik drukte op mijn knie "zie je wel, doet helemaal geen pijn" en stierf van binnen duizend doden.
Nog een poosje later, waarbij wanhoop alweer verder had toegeslagen, dacht ik er af te komen door slim te negotiëren. In onderhandeling met Papa probeerde ik het op een dealtje te gooien. "Als ’t morgen nog pijn doet dan kom ik echt mee! Ik zzzzzzzzweer ’t je, Papa!"
Maar tevergeefs, ik zou en moest op mijn buurt wachten waar een stagiaire haar gang zou kunnen gaan op mijn speldenkussen knie. Na wat röntgenfoto’s van mijn been en een camera zoektocht door mijn knie kwam de arts er ook maar naar kijken. Deze kwam tot de conclusie dat de naald er het best in kon blijven zitten. Gezien het patiëntje (ik dus) er ook geen last van bleek te hebben, zou er een onnodig lelijk litteken gemaakt worden in een verder gezonde knie. Ik wist het wel, t ziekenhuis was nergens voor nodig! En godzijdank was dat dan ook mijn laatste bezoek.
Nu vragen jullie je misschien twee dingen af:
1) Heeft ze nou nog steeds een naald in haar knie?
Ik kan jullie melden dat dit inderdaad het geval is, en neen, geen gepiep bij de metaaldetectie poortjes op het vliegveld.
2) Wat is de moraal van dit verhaal.
Om eerlijk te wezen weet ik dat ook niet, maar even goed bedankt voor het lezen.
Salaam en dikke groeten,
Eighty!
Eighty
Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.Lees andere stukken van
9 Reacties op "Verstrikt in een flashback"
Eighty, dit is echt 1 van je betere stukjes hoor. Hoogstaand stukje schrijfwerk. :-D
Love
NaNa
NO! She didn’t say!
OMG, Kerpal? Is it you?
“Bovendien werd ik bang gemaakt met enge verhalen dat de naald via mijn bloedsloop in mijn hart zou kunnen eindigen.”
Gierig he :P werd mij ook altijd wijs gemaakt
Een aantal jaren geleden had zat ik op de vloer thuis, had net een potlood geslepen en naast mij op de grond gelegd, waarna ik er per ongeluk op heb geleund met de zijkant van mijn knie. Je ziet nu nog steeds een grijs vlekje haha.
Zo stoer, NichtjuH is gewoon een levend kompas.
(Ik had iets gezien bij National Geographic, dat als je een naald magnetisch maakt en hem dan op een blaadje legt in bijvoorbeeld een plasje water, de naald (ik weet niet precies welke kant) naar het noorden wijst.
Terugkomend op alinea 1; als je hem chillt op bijvoorbeeld een luchtbed in een zwembad ergens in een ver land, je zeg maar ook gelijk weet welke kant Qibla is.
(Ik wilde je eigenlijk omschrijven als een kompas in de figuurlijke zin van het woord, maar dat zou shirk zijn of zo toch?)
({)({)
Wow cool! Je hebt metaal in je.
hahhahahah….ik heb me echt kapot gelachen om je stuk….ga zo door!!!!
Moraal van het verhaal: je bent een ijzersterke! X
Ikdenk dat die dokter een voetbalwedstrijd wou zien en snel naar huis wilde … wie laat er nu een naald in een knie zitten? En aan het begin van het verhaal kon je je knie niet buigen en aan het eind heb je nergens last van ? Nou ja … wel een apart verhaal !