De kracht van 2008

Terwijl iedereen maar al te graag terugblikt, doe ik graag het omgekeerde. Ik kijk vooruit en nooit zonder eerst mijn roze bril op te zetten. Even de USB van de glazen bol aan het netwerk van de toekomst sluiten en voorspellen maar!

Helaas blijft het troebel in mijn toekomstspiegel en zie ik daarin alleen mijn eigen wensen, plannen, idealen en dromen voor 2008.

Eigenlijk doe ik nooit aan goede voornemens. Niet omdat ik mezelf al perfect zou vinden, niet omdat ik zou vinden dat het onnodig is hier en daar te sleutelen aan mijn leven en ook niet omdat ik niet in de haalbaarheid zou geloven. Waar een wil is, is een weg!

Ik heb meestal aan het eind van het jaar juist geen overzicht. Door al het gehaast en gesjok naar het einde van dat ene jaar toe, verlies ik meestal zicht. Ik hoop dan altijd maar dat het jaar snel afgesloten kan worden zodat ik kan beginnen met opruimen en ordenen.

Vroeger, toen ik nog studeerde, was de tweede week uit mijn Kerstvakantie meestal hét moment om te controleren hoeveel studiepunten er nog behaald moesten worden. De eerste week had je verspild aan uren voor de TV te hangen en die tweede week was dan cruciaal en je laatste redding om nog iets klaar te spelen. Paniek, stress en een drang naar orde waren het gevolg.

Ik ging als eerste op zoek naar mijn studiegids en maakte duidelijke roosters van de tentamenperiodes en de punten waarop ik me moest richten. Vervolgens sprokkelde ik mijn notities, boeken en tentamengidsen bij elkaar. Ik plakte overal waar ik maar plakken kon mijn schema. In mijn agenda, bij mijn spiegel, aan de zijkant van mijn bed, binnenkant van mijn kledingkast en de onderkant van mijn sportschoenen. Ik moest en zou overal geconfronteerd raken met mijn doelen. Tijdens het ordenen van mijn studiespul vond ik dan nog meestal wat prulletjes, krabbeltjes, kaartjes en pasjes. Zo ook mijn sportpas, die ik afstofte en in mijn sporttas stopte.

In mijn sporttas vond ik dan mijn sportkleding die er al weken in lagen en duidelijk eerst gewassen moesten worden. Gezien ik dan toch de was moest doen, deed ik het gelijk goed. Een volledige opruiming van mijn kledingkast volgde. Ik weet niet hoe ik het klaar speel, maar elke keer wanneer ik mijn kledingkast probeer op te ruimen, zit ik binnen de kortste keren tussen de bende en ziet zelfs Bagdad er netter en vrediger uit.

Tussen al het puin in mijn kamer kon ik altijd nog wel een plekje vinden waar ik mijn stoel kwijt kon en een plekje waar ik even kon dansen om te ontspannen. Tijdens het dansen heb je dan zo een zin in dat éne nummer waar je helemaal op los kan gaan en zal en moet je het opzetten.

Even zoeken tussen de CD’s. Onvindbaar! En nu is je CD collectie ook een chaos. Dat moet maar even wachten, want het CDtje is nog zoek! Dan maar onder mijn bed zoeken, ook wel bekend als de Bermuda Driehoek. De plek waar ik ook de kist bewaar met alle foto’s, felicitatie- en ansichtkaartjes van vrienden. Even neuzen hoor, eventjes maar… daar heb ik sinds de vorige kerstvakantie niet meer in gegeken. Wat leuk! Vrienden die ik in tijden niet gesproken had.

Die ging ik dan spontaan even bellen en afspraken maken voor het nieuwe jaar. Het liefst afspraken om samen te gaan sporten, gezien ik toch weer mijn pasje had gevonden. Maar natuurlijk wilden die naar de film, op de koffie, naar het theater of op stedentocht (wat mis ik mijn OV studentenkaart). Langzaam aan kwam ik in elke hoek van de kamer, op elke plank van de kasten, onder elk meubelstuk en tussen alle spullen door zaken tegen die ik moest oppakken. Niets goede voornemens, maar zoals de reclames van Nike het altijd zo mooi zeggen: just do it.

Ik sta verder bekend als de persoon die met Oudjaarsnacht zichzelf terugtrekt. Ik vind het altijd zo een moment met te veel opgebouwde spanningen die uitmonden tot teleurstellingen. Alleen de oliebollen waren altijd een groot succes, want die bakt mijn moeder nog altijd met alle liefde elk jaar zelf.

Dit jaar doe ik het lekker anders. Ik heb besloten geen paniek en stress aanval te krijgen van de afsluiting van dit jaar, maar er eens goed voor te zitten en ervan te genieten. En ook van de welverdiende twee vrije dagen die daarop volgen. Ik heb stiekem voor het eerst ook echt zin in die jaarwisseling en alle gedoe er omheen. Dat belooft voor mij al veel goeds voor in het nieuwe jaar. Ik check het even met mijn glazen bol. Hmmm. Die ziet nog steeds troebel. Dat is maar fijn ook, want dat soort informatie maakt het er minder leuk en verrassend op.

Ik wens al jullie lieve WBH-lezers al het moois toe en hoop dat jullie de kracht hebben de dromen, wensen en idealen tot werkelijkheid te maken.

Salaam en dikke groeten,

Eighty!

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Eighty

Eighty is een typische doorsnee Islamitische, Amsterdamse, Marokkaanse, creatieve, niet-rokende, cameraschuwe, technisch opgeleide, dromerige doch nuchtere, niet tegen kietelen kunnende, sociale, olifantengeheugen hebbende, altijd swingende, vaak te late, in opvallende kleuren verschijnende, incapabel autorijdende, openminded, slap lullende, vreemde hoofddoekcreaties dragende, spontane, familie en vrienden liefhebbende, impulsieve, mailende, smsende, bellende, triple choclate believende, altijd tevreden, hulpvaardige, koffieverslaafde, cadeautjes gevende, 1m73 lange, te veel geld uitgevende, geen vlees maar wel vis etende, zonnebloemige, betrouwbare, hiphop freaky, maffe, plaaggeestige, ex-chipsverslaafde, met humor relativerende, Vondelpark wandelende, zelden chagrijnige, filmgestoorde, eigenwijze, kunstzinnige, alleen zilveren juwelen dragende meid, die graag haar gedachtes met je deelt en altijd wel in is voor een goed gesprek.

Lees andere stukken van